Χρόνια Πολλά

Fill what's empty. Empty what's full. Scratch where it itches. Είχα αποφασίσει ότι αυτός θα ήταν ο στόχος του 2008. Το είπε τόσο ωραία ο Christian Bale στην ταινία. (Το είπε και η Δούκισσα του Windsor αλλά αυτό το έμαθα μετά κι αυτός είναι κι όμορφος.) Φέτος που αλλάζω δεκαετία φάνηκε καλός καιρός να αποφασίσω τι θα ψάξω, τι θα αφήσω και τι θα χειριστώ καλύτερα.

Αλλά... όταν κάνουμε σχέδια η ζωή γελά. Η κατα Lennon ζωή, "που είναι αυτό που μας συμβαίνει όταν έχουμε προγραμματίσει κάτι άλλο." Δεν χρειάζεται τόση οργάνωση, απλά γερές δόσεις χαράς, αισιοδοξίας και θετικής σκέψης.

Αλλαγή στόχου, αλλαγή ταινίας, αλλαγή ηθοποιού. Έγραψα υοθτθβε, το urlazy.com με έβγαλε στη σωστή σελίδα και βρήκα ένα καλύτερο στόχο:

Εύχομαι σε όλους ένα χρόνο παιχνιδιάρη και μια ζωή που να κλείνει συνωμοτικά το μάτι. :-)

Analyse :
"I came home one night and for some reason, the street had a power cut. The houses were all dark, with candlelight in the windows, which is obviously how it would have been when they were built. It was beautiful. "

I think that has always been the hardest bit: having to finish a song and accept the fact that people probably won’t get it. Because it’s so obvious to me, to all of us, at the time and it’s such a headfuck when we are called ‘depressing’. They just don’t get it. Depressing music to me is just shit music. It’s like air freshener – just a nasty little poison in the air. I remember being pinned down in a bar once by this guy who just went on and on and on and on about how ‘No Surprises’ was the most depressing piece of music he had ever heard in his life and why on earth would we choose to inflict that on people? But we don’t choose to inflict anything on anybody – and anyway I just don’t hear what he was hearing. And then you think, ‘Well, I’m not doing this to be loved anyway, so that’s OK. ’

Tom Yorke

"Or pass it by,  like a shot in the dark

miss the mark with a sense of adventure"

17 Μαρτίου 2007 - Άρθρο CNN

Στο μόνο νοσοκομείο της πρωτεύουσας, στη Γκάμπια, ο Σουλειμάν, ένας τρίχρονος φορέας του Έιτς, παίρνει όπως κάθε μέρα το φάρμακό του - ένα καφέ πολτό φτιαγμένο από εφτά βότανα και μπαχαρικά που είναι μέσα σε ένα μπουκάλι σιροπιού για τηγανήτες. Μια κουταλιά την μέρα, του είπαν, θα τον κάνει καλύτερα. Η Φατούμα, η μητέρα του, και άλλοι ενήλικες ασθενείς, πίνουν δύο κουταλιές τη μέρα.

Αυτή είναι η θεραπεία που ο Πρόεδρος της Γκάμπια ανακάλυψε στον ύπνο του, μετά από όραμα των προγόνων του και υποτίθεται θα βοηθήσει μελλοντικά τους περίπου 20000 ασθενείς της χώρας.

Η Fadzai Gwaradzimba, απεσταλμένη των Ηνωμένων Εθνών, είχε δηλώσει ότι συστήνεται στους ασθενείς να ακολουθήσουν τις κανονικές θεραπείες μέχρι το νέο φάρμακο να αξιολογηθεί από ειδικούς. Για αυτή τη δήλωση, διώκτηκε από τη Γκάμπια.


Τα Ηνωμένα Έθνη στήριξαν τη δήλωσή της και ο Διεθνής Οργανισμός Υγείας συμφωνεί μαζί της. Παρά τις προτροπές τους, στο ρεπορτάζ του Αλ Τζαζίρα, δύο μήνες μετά, οι ασθενείς ακόμα θεραπεύονται με τον πολτό.

Όχι γιατί όπως ισχυρίζονται οι ειδικοί του cnn σε μέρη όπως η Γκάμπια οι φτωχοί και οι απελπισμένοι αρπάζονται από οτιδήποτε μοιάζει με ελπίδα. (Δεν είμαι ειδικός εγώ, αλλά αυτό το κάνουν οι φτωχοί και απελπισμένοι και εκτός Γκάμπιας.) Άραγε να είναι επειδή "His Excellency", τον πρόεδρο, δεν τον έκλεισαν στο φρενοκομείο από το Γενάρη;


Νοέμβρης 2007: "μα πότε είπα εγώ τέτοιο πράγμα;"

"Ναι!Πως γίνεται να "βυθίζομαι" μέσα στη μέρα όλο και πιο βαθιά.Αυτό με ενδιαφέρει να το κάνω στα αλήθεια.Νομίζω πως είναι ο πιο σπουδαίος,ο πιο διασκεδαστικός και όμορφος τρόπος να ζείς.Να μη μπορείς να πιστέψεις στα μάτια σου,συνέχεια όμως...Να βλέπεις το πιο απλό πράγμα και να μένεις κόκκαλο.Να συναντάς κάθε τόσο αυτό που πριν από λίγο δεν ήξερες για σένα,γιατί ζεις κάτι που είχες ξαναζήσει αλλά με διαφορετικό τρόπο...Δεν αισθάνομαι ότι ψάχνω να βρω κάτι σπουδαίο,να λύσω κάποιο αίνιγμα,απλά θέλω να βλέπω όλο και καλύτερα γύρω μου και να αντιλαμβάνομαι τις αποστάσεις.Να μπορώ να αισθανθώ:Το σώμα μου εδώ,το φεγγάρι εκεί και το αστέρι πιο εκεί.Κινδυνεύεις από τα αυτοκίνητα αν είσαι έτσι,αλλά εντάξει..."

Εδώ θα μείνει μόνο ετούτο το καράβι
το σκαρωμένο από πέτρα, και χώμα κι ανθρώπους[...]

Θα μείνει απάνω του το μέγα ετούτο φως
πιο αψύ κι απ' το κρασί - πιο μαλακό
κι απ' το ψωμί - πιο αράγιστο κι απ' το διαμάντι
πιο διάφανο κι απ' τη σταγόνα της δροσιάς
χαράματα στα πέταλα του ρόδου.

Θοδώσης Πιερίδης
Κυπριακή Συμφωνία (1956)

φωτογραφία: bbc.co.uk

"Der Krieger und die Kaiserin"

"Επιστρέφω και είναι όλοι εδώ,
και φοβάμαι ότι τίποτα δε θα είναι όπως ήταν πριν.

Όχι, φοβάσαι ότι όλα θα είναι ακριβώς όπως ήταν πριν."

...

Only way to not know is to not wanna know

Η λάσπη είναι περίεργο πράγμα. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο στην πράσινη γη του Θεού από γη, εκτός από το βυθό της θάλασσας. Κι αυτή λάσπη είναι, τώρα που το σκέφτομαι. Η λάσπη κάνει πράσινο το χορτάρι, το βοηθά να αναπνέει. Το διαμάντι στο χέρι της γυναίκας μου δεν είναι παρά λάσπη που πυρακτώθηκε. Τι άλλο είμαστε εμείς παρά λάσπη που φυσήχτηκε από τα χέρια του μεγαλοδύναμου Θεού;

- Ρεαλιστικά μιλώντας, ίσως, θα εγκρίνουν το μισό κονδύλι. Μετά που θα τους δείρουμε.
- Επομένως θα κτίσουμε μισό αυτοκινητόδρομο. Ένα μίλι άσφαλτο, ένα μίλι χώμα, ένα μίλι άσφαλτο, ένα μίλι χώμα... μέχρι το Shreveport.
- Ma πώς θα οδηγήσει κάποιος σε αυτό το πράγμα; Δε θα το ανεκτούν. Προτιμούν τους δρόμους τελειωμένους.
- Ακριβώς.

Για να βρεις κάτι, οτιδήποτε... μια μεγάλη αλήθεια ή ένα ζευγάρι γιαλιά πρέπει πρώτα να θεωρήσεις ότι θα υπάρξει κάποιο κέρδος από την ανακάλυψη.

Ήταν τέλεια. Πάντα ήταν. Ήθελα να την κρατήσω έτσι, σε αυτή τη μορφή. Να είναι νέα και μεγαλύτερη... κατα κάποιο τρόπο. Φυσικά, δε φάνηκε έτσι σ' αυτήν. Θέλετε να μάθετε γιατί σταμάτησα εκείνο το βράδυ; Δεν ήταν ευγένεια. Απλά έτσι έλεγα στον εαυτό μου. Ήταν η γνώση ότι εκείνο το βράδυ κάτι θα μας έκλεβε... αφήνοντάς κάτι που δεν θα προκαλούσε λύπη σε κείνη, αλλά θα προκαλούσε σε μένα. Έχουμε ελάχιστες στιγμές στη διάθεσή μας να καθορίσουμε τη ζωή μας. Κάποτε μόνο μία. Και μετά τέλος. Για πάντα.

Δε μένει τίποτα να κάνεις ή να πεις εκτός από ότι ο Θεός και το τίποτα έχουν πολλά κοινά. Αυτό που δε ξέρεις, είναι ότι έχεις λάθος.

Rat Race

The road that they walk on is paved in gold
And it's always summer, they'll never get cold
They'll never get hungry
They'll never get old and gray
You can see their shadows
Wandering off somewhere
They won't make it home
But they really don't care They wanted the highway
They're happy there today, today

... shake dreams from your hair... choose the sign of your day...

awake

shake dreams from your hair, my pretty child, my sweet one

choose the day, and choose the sign of your day,

the day's divinity, first thing you see.

a vast radiant beach and cool jewelled moon

couples naked race down by its quiet side

and we laugh like soft, mad children,

smug in the woolly cotton brains of infancy.

the music and voices with all around us.

choose, they croon, the ancient ones, the time has come again.

choose now, they croon, beneath the moon, beside an ancient lake.

enter again the sweet forest.

enter the hot dream, come with us.

everything is broken up and dances.

indian scattered on dawn's highway bleeding.

ghosts crowd the young child's fragile eggshell mind.

we have assembled inside this ancient and insane theatre

to propagande our lust for life and flee the swarm of wisdom's restraints.

the barns are stormed, the windows kept

and only one of all the rest

can dance and save us from the divine mockery of words.

music inflames temperament.

oh, great creator of being

grant us one more hour

to perform our art and perfect our lives.

we make great golden combinations.

when a true king's murderer has been allowed to roam free

a thousand magicians arise in the land.

where are the feasts we were promised?



(after a few seconds in the end of the recording Jim says :

"thank you oh lord for the white blind light

thank you oh lord for the white blind light

a city will rise from the sea

i had a splitting headache

from which the future is made")

Την επόμενη φορά που θα ακούσεις το Borodin,
θυμήσου ότι ήταν απλά ένας φαρμακοποιός
που έγραφε μουσική για να χαλαρώσει,
το σπίτι του ήταν γεμάτο κόσμο:
φοιτητές, καλλιτέχνες, μέθυσους, αλήτες,
και δεν ποτέ δεν ήξερε να πει: όχι.

την επόμενη φορά που θα ακούσεις το Borodin
θυμήσου ότι η γυναίκα του χρησιμοποιούσε τις συνθέσεις του
για τα κουτιά των γάτων
ή κάλύπτε κουτιά με ξυνισμένο γάλα,
αυτή είχε άσθμα και αυπνία
και τον τάιζε ψιλοβρασμένα αβγά
και όταν αυτός ήθελε να καλύψει το κεφάλι του
για να κλείσει απ' έξω τους θορύβους του σπιτιού
αυτή τον άφηνε να χρησιμοποιήσει μόνο το σεντόνι,
εξάλλου συνήθως κάποιος κοιμόταν στο κρεβάτι του
(κοιμούνταν ξεχωριστά όταν σπάνια κοιμούνταν)

κι αφού όλες οι καρέκλες
ήταν συνήθως πιασμένες,
αυτός κοιμόταν στις σκάλες
τυλιγμένος με ένα παλιό σάλι
του έλεγε πότε να κόψει τα νύχια του,
να μην τραγουδά ούτε να σφυρίζει,
να μη βάζει πολύ λεμόνι στο τσάι του
ούτε να το πιέζει με το κουτάλι
Συμφωνία #2, σε B Μινόρε
Ο πρίγκηπας Ίγκορ,
στις στέπες της κεντρικής Ασίας,
μπορούσε να κοιμηθεί μόνο βάζοντας
στα μάτια ένα σκούρο ρούχο
Το 1887 παρεβρέθηκε σε ένα χορό
της Ιατρικής Ακαδημίας
ντυμένος με ένα χαρωπό εθνικό κοστούμι,
επιτέλους φαινόταν εξαιρετικά εύθυμος
κι όταν έπεσε στο πάτωμα
νόμισαν ότι έκανε πλάκα.

την επόμενη φορά που θα ακούσεις το Borodin,
θυμήσου...

Charles Bukowski

But me I’m not a gamble you can count on me to split

"Κυριακή. Η δυστυχία μιας συνεχιζόμενης αρχής, η απουσία της αυταπάτης ως προς το ότι όλα δεν είναι παρά μια αρχή κι ούτε καν μια αρχή, η τρέλα των άλλων που δεν το ξέρουν αυτό και παίζουν πχ ποδόσφαιρο, για να "προχωρήσουν" επιτέλους, η δική μας τρέλα θαμμένη στον εαυτό της σαν σε φέρετρο, η τρέλα των άλλων που πιστεύουν ότι εδώ βλέπουν ένα αληθινό φέρετρο, δηλαδή ένα φέρετρο που μπορεί κανείς να το μεταφέρει, να το ανοίξει, να το καταστρέψει, να το αλλάξει." 16.10. 1921

"Τα νιάτα τελειώνουν λοιπόν στην άκρη της μύτης κι από κει αρχίζει ο θάνατος: ο τρόπος που καταπίνουν οι ταξιδιώτες, το σάλιο που γλιστράει κάτω στο λαιμό τους, το πλάτεμα του στόματός τους σαν σημάδι ότι κρίνουν άψογη, φυσική, καθόλου ύποπτη τη διαδρομή με το τρένο, τη σύνθεση των άλλων ταξιδιωτών, τη σειρά με την οποία κάθονται, τη θερμοκρασία στο βαγόνι, ακόμα και το τεύχος του Παν, που έχω στα γόνατά μου και που το κοιτάζουν από καιρό σε καιρό (μια και είναι κάτι που είναι σχεδόν αδύνατον να είχαν προβλέψει ότι θα έβλεπαν στο κουπέ) πιστεύοντας ταυτόχρονα ότι όλα θα μπορούσαν να είναι πολύ χειρότερα." 16.10.1911

Fairytale gone bad

Oι δεινόσαυροι ήταν πολύ αναστατωμένοι. Είχαν μάθει ότι κάθε δέντρο που έτρωγαν έφερνε πιο κοντά το λιώσιμο των πάγων. Έτσι είχε πει ο προφήτης. Κάθε άτσαλή τους πατημασιά, κάθε μάσημα φύλλου, κάθε πετυχημένο κυνήγι εξαφάνιζε το χορτάρι κι έφτιαχνε τρύπες στον ουρανό.

Απ΄ αυτές τις τρύπες θα έμπαινε ο ήλιος και θα έλιωνε τους πάγους. Όλη η γη θα γινόταν μια θάλασσα και θα γλίτωνε μόνο ένα πλοίο στο οποίο οι άνθρωποι και τα άλλα ζώα είχαν συμφωνήσει να μη βάλουν δεινόσαυρους. Αυτοί, οι βασιλιάδες της γης θα εξαφανίζονταν για πάντα και να δούμε ποιον ανίκανο θα έβαζαν στη θέση του βασιλιά. Κανένα τεμπελχανά που θα κοιμόταν όλη μέρα.

Έφτιαξαν επιτροπή και πήγαν να δουν ποιος είναι υπεύθυνος για το πλοίο. Είδαν ένα βοσκό, χάλια μεζέ, που τους εξήγησε ότι οι εντολές του ήταν σαφείς. Όχι δεινόσαυροι. Τους εξήγησε κι από πού προήλθαν οι εντολές και τους κούφανε. “Μα αν αυτός που λες γέροντα έχει φτιάξει τα πάντα, μας έχει φτιάξει κι εμάς. Γιατί μας θέλει να χαθούμε;” Ο γέροντας κοίταξε ψηλά στον ουρανό και τους είπε ότι ήταν τέτοια η σοφία που κρυβόταν στα αποφάσεις του ουρανού που οι δεινόσαυροι ήταν πολύ μικροί να την κατανοήσουν.

“Ρε σεις, είπε ο αρχηγός δεινόσαυρος, είστε σίγουροι ότι αυτοί είναι στα καλά τους; Τι πά να πει πολύ μικροί για να κατανοήσουμε; Αν είναι να χαθούμε ας χαθούμε αλλά φτάνει πια με τις αηδίες περι σοφίας!”

Οι δεινόσαυροι χάθηκαν, οι άνθρωποι και τα ζώα επέζησαν κι όρισαν το λιοντάρι βασιλιά. Για αρκετό καιρό η ζωή κυλούσε όπως πριν μέχρι που οι άνθρωποι σφετερίστηκαν την εξουσία κι άρχισαν ζημιές μεγαλύτερες κι απ' αυτές των δεινοσαύρων - που παρακολουθούσαν από τον ουρανό κοροιδεύοντας το γέροντα:- Εε γέροντα, θέλεις να πεις ότι με όλες αυτές τις βόμβες και τους πολέμους σοβαρά οι δικοί σου ασχολούνται με τα κλιματιστικά;

Ο γέροντας θλιμμένος, πήγε και βρήκε τον προφήτη δεινόσαυρο. “Με έχουν τρελάνει στο δούλεμα. Έλεος!” “Είναι που δεν κατάλαβες ακόμα, του απάντησε. Η φύση δε χάνεται ποτέ. Αναδημιουργείται, ακόμα κι αν το κάνει σε άλλο σημείο του σύμπαντος. Εσείς είναι που θα χαθείτε κι αντί να το καταλάβετε αυτό και να κάνετε κάτι αλληλοσκοτώνεστε και καίτε ότι βρείτε. ¨Οπως και με μας, η ίδια φύση που έδωσε τη θέση μας σε σας θα δώσει τη δική σας θέση σε κάποιους άλλους.”

“Και οι άνθρωποι θα έρθουν εδώ στον παράδεισο;” “Περίπου. Τώρα είναι παράδεισος γιατί δεν έχουν έρθει ακόμα. Μόλις φτάσουν θα μετατραπεί σε κόλαση. Καλά, δε διάβασες τις γραφές;”

Συνωμοσία

Προσπαθώ να καλοσωρίσω το φθινόπωρο με τη μελαγχολία που του αρμόζει αλλά το σύμπαν συνωμοτεί εναντίον μου.

Ο P. Chang από το Χογκ Κογκ και η Λαρίσα από την Ουκρανία μου έστειλαν sms προτείνοντάς μου να συνεργαστούμε. Υπάρχουν σπαμ και ιοί στα κινητά;

Η τράπεζα μου έστειλε επιστολή ότι οι κινήσεις της πιστωτικής μου θα είναι στη διάθεση της κυβέρνησης των uber alles στα πλαίσια της καταστολής της τρομοκρατίας.

Σε μια τελευταία προσπάθεια μελαγχόλησης πήγα κι είδα τρία φιλικά παιχνίδια του Ολυμπιακού στο μπάσκετ. Λείπουν ο Τζιοβάνι και ο Αλέφαντος για να φτιάξουμε το πιο διασκεδαστικό σύνολο στην ιστορία του αθλητισμού. Φέτος θα βλέπω μπάσκετ.

Το μόνο που μετάνιωσα είναι ότι δεν πήρα αυτόγραφο από το Γκάλη. Δε πειράζει όμως. Με το ρυθμό που πάει η κατάσταση, θα πω στο Μπιν να μου δώσει ένα δικό του την επόμενη φορά που θα του δώσω μετρητά.

John Banville: Η θάλασσα

"Έτσι όπως στεκόμουν μέσα σε κείνο το άσπρο φωτεινό κουτί, μεταφέρθηκα στιγμιαία σε μια μακρινή παραλία, πραγματική ή φανταστική, δε ξέρω τι απ' τα δυο, παρόλο που οι λεπτομέρειές της είχαν μια χαρακτηριστικά ονειρική ευκρίνεια, όπου καθόμουν στον ήλιο στην κορυφή της σχιστολιθικής άμμου κρατώντας στα χέρια μου μια μεγάλη πλατιά απαλή γαλάζια πέτρα.

Η πέτρα ήταν στεγνή και ζεστή, την πίεσα λέει πάνω στο στόμα μου και είχε την αλμύρα όλων των θαλασσινών βυθών και αποστάσεων, τη γεύση μακρινών νησιών, τόπων χαμένων κάτω από κυρτά φυλλώματα, εύθραυστων ψαροκόκκαλων, φυκιών, σαπίλας. Τα κυματάκια που έσκαγαν μπροστά μου στο γιαλό, μιλούν με ανθρώπινη φωνή, αφηγούνται ψιθυριστά μια αρχαία καταστροφή, ίσως τη λεηλασία της Τροίας ή την καταβύθιση της Ατλαντίδας. Κάθε είδους χείλος γλυφό, αστραφτερό.

Υδάτινες χάντρες σπάνε και πέφτουν σε μια αλυσίδα από ασήμι, στην άκρη ενός κουπιού. Βλέπω στο βάθος το μαύρο καράβι να ζυγώνει ολοένα και πιο απειλητικό κάθε στιγμή που περνά. Είμαι εκεί. Ακούω το τραγούδι σας των σειρήνων. Είμαι εκεί, σχεδόν φτάνω."

Ζ- αχαροπλαστείο ...

το φθινόπωρο παραμπήκε δυναμικά αλλά η ζέστη ζέστη. Η Μαρίνα και ο Άρης είναι στην παραλία ενώ εγώ είμαι στη δουλειά. Οι εκλογές τέλειωσαν και τα παράθυρα αυξήθηκαν. Στο αθλητικό δελτίο η εθνική δεν προκρίθηκε για το Πεκίνο και το γκολ της Λάτσιο παραήταν οφσαιντ.

Παρακαλείται η Μαίρη Πόππινς αρπάξει την ομπρέλα για να έρθει να συγυρίσει κάτι παρόμοιο!

Πόρωση

Σπατάλησα άλλες δυο ώρες από τον ελεύθερο μου χρόνο να δείχνω κοινωνική ευαισθησία και να βλέπω ντοκυμαντέρ για τους πύργους. Κι όλα αυτά γιατί το μόνο που με ένοιαξε τότε ήταν να βρω στο τηλέφωνο συγκεκριμένα άτομα να μου πουν ότι είναι καλά. Στο τηλέφωνο που επέμενε ότι η σύνδεση ήταν αδύνατη λόγω κακών καιρικών συνθηκών, λες και δε βούιξε ο τόπος.

Στην τηλεόραση είδα όσα πρόλαβα εκείνο το βράδυ μια και έπαιζε ο Παναθηναικός (ο Παναθηναικός συνήθως δε νικά ΟΥΤΕ το σιδέρωμα) και τι θα ήμασταν χωρίς προτεραιότητες σ' αυτή τη ζωή ; Είδα μήνες μετά κάτι καπνούς που τράβηξε με το κινητό του ένα από τα γαιδούρια που έψαχνα, ενώ έπινε μπίρες και νόμιζε ότι ήταν σε σκηνικό του Χόλυγουντ.

Ήταν πολύ φρέσκα τότε οι επιθέσεις στη Σερβία και τα λοιπά ανδραγαθήματα, πολύ πρόσφατες οι διαδηλώσεις κι οι εικόνες της φρίκης, κι είχα αποφασίσει ότι το αίμα που χύθηκε δεν ήταν ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο απ' όσο χύθηκε και χύνεται αλλού καθημερινά. Εν ολίγοις, κι εγώ μπίρες έπινα κι έβλεπα τη μπάλα.

Τώρα τι με έπιασε και τα ξαναβλέπω ακόμα να καταλάβω. Μπορεί να φταίει το "Δεν ξεχνώ" γιατί τύψεις δε βλέπω να έχω. Αν πλησιάσουν οι Σλοβένοι στο σκορ, οι μπίρες είναι έτοιμες στο ψυγείο.

Διάλειμμα για διαφημίσεις



Ο Γκάρυ Όλτμαν είναι ο διάβολος με κόκκινο κολάν και διεκδικεί τη ψυχή του Τζέιμς Μπράουν. Ο Οδηγός με την αστραφτερή Z4 πρέπει να βοηθήσει τον Μπράουν να κερδίσει την κούρσα με το διάβολο και να σώσει τη ψυχή του. Όλα αυτά, εις βάρος του γείτονα Μέριλιν Μάνσον που ψάχνει να βρει λίγη ησυχία να μελετήσει τη Βίβλο.


(Εναλλακτικός τίτλος: σκοτώνω την ώρα μου με ότι νάναι γιατί δε θέλω να δουλέψω και τι καλή δικαιολογία τα φιλμάκια της bmw!)

Οι πυρκαγιές

Δύο φορές έβρεξε φέτος τον Αύγουστο. Η πρώτη ήταν μια μέρα μετά που κάηκε το Τρόοδος. Σε λάθος χρόνο. Η άλλη ήταν ενώ έβλεπα τις φωτιές στην τηλεόραση. Σε λάθος τόπο.

Οι εκλογές

"Εμείς θέλουμε τους ελληνικούς νόμους, τους νόμους που έχουνε παράθυρα, να πηδάμε από το ένα θέμα στο άλλο, από τη μια παράγραφο στην άλλη. Οι νόμοι οι ελληνικοί πρέπει να αερίζονται." Ασχολίαστο.

Και καλό φθινόπωρο!

Καλές διακοπές

The fool looks at the finger that points the sky

Η συνομιλία ανύπαρκτη, παγωμένη. Όσο υπήρχε το φαγητό κάτι γινόταν, τώρα τίποτα. Πάντα αυτό συμβαίνει. Όταν έρχεται η ώρα για πιο προσωπική, πιο οικεία συζήτηση, επιβάλλει τη σιωπή στο τραπέζι. Ούτε καν καταλαβαίνει πώς το κάνει. Ασυναίσθητα απέκτησε το χούι και δε μπορεί να το σταματήσει.

Κατα τη διάρκεια της σιωπής ταξιδεύει σε ότι την ενοχλεί. Ο κατάλογος ατέλειωτος όταν θέλει να τρώγεται με τα ρούχα της. Χάνεται στο παρελθόν, παθαίνει κρίσεις πανικού με το παρόν, κριτικάρει τι δε θα καταφέρει στο μέλλον.

Στο τέλος της περιπλάνησης θυμάται που βρίσκεται. Ο σημερινός απέναντι είναι αμήχανος. Κάνει ότι μπορεί για να κρύψει την απορία του. Για να σπάσει τον πάγο κάνει ένα αστείο και αυτός αρπάζει την ευκαιρία να συνεχίσει άλλη μια ανούσια συζήτηση. Όχι, δεν έσπασε ο πάγος, απλά έγινε νερό. Που ξεπλένει, που αποχρωματίζει, που ξενερώνει.

Λένε καληνύχτα και ξέρει ότι μόνο τυχαία θα τον ξαναδεί. Όπως τους προηγούμενους αμήχανους που φρίκαραν και σωστά αποφάσισαν να μη μπλέξουν σε αυτή την κατάσταση. Η ίδια την αποκαλεί ελεγχόμενη κατάθλιψη. Έχει γίνει άσος στο συμπεριφορικό μακιγιάζ, στην εξάντληση και στην υπερκόπωση. Μετατρέπει την μιζέρια σε υπερένταση.

Παραδέχεται ότι δεν της πολυαρέσει εδώ που έμπλεξε αλλά παραδέχεται κι ότι δε θέλει να το σταματήσει. Θέλει να της το σταματήσουν. Να βρεθεί κάποιος να την καταλάβει και να αναλάβει να το σταματήσει. Κι αν την αγαπά, αστειεύτηκε κάποτε η ίδια, να λυθούν δυο προβλήματα με τη μια. Εννοείται, με τους ελάχιστους που δε φρίκαραν, ο πάγος δεν έγινε ποτέ νερό. Βρήκε άλλο τρόπο να τους αποφύγει.

Τους εκτίναξε στο διάστημα σα μικρές κουκίδες, σαν αστεράκια. Για όλο τον κόσμο ο ουρανός είναι ανοικτοσύνη. Γι' αυτήν είναι μάτια που την παρακολουθούν ακατάπαυστα, κουβέρτα που τη σκεπάζει. Όλα τα μάτια που είδε στη ζωή της, μακριά, ψηλά. Και τριγύρω της κανείς.

Πότε ανέβηκαν όλοι εκεί πάνω; Κι αυτή; Τάχα περιμένει τη σκάλα να ανέβει, σίγουρη ότι αυτή δε θάρθει. Χωρίς να επενδύει, χωρίς να ρισκάρει.Προτιμά να στέκεται στη σιγουριά της γης και να μιλά με τ' άστρα ακόμα κι αν ξέρει ότι άστρο δε θα γίνει. Και τρώγεται με τα ρούχα της. Χάνεται κάπου στο παρελθόν, παθαίνει κρίσεις πανικού με το παρόν και κριτικάρει τι δε θα γίνει στο μέλλον.

"Της γαλάζιας θάλασσας η απεραντοσύνη
Ω δόξα του Αρχιμήδη και μούσα μου γλυκιά
Κρατάει στον αφρό της τα υπερωκεάνια
Τις βάρκες τα γκαζάδικα τα αντιτορπιλικά

Και έχουν τα πλοία πάνω τους για να τα κυβερνάνε
Καπετάνιους μακαρίους επιπλέοντες
Και ροβεσπιέρους και δαντόν και ναπολέοντες
Χωρίς αυτούς η γη δεν θα κουνιόταν πια

Και θα ‘τανε αχρείαστα τόσα χρυσά μανίκια
Δεν θα ‘φτανε ο Κολόμβος ως την Αμερική
Στον κόσμο αν δεν υπήρχανε άνθρωποι και ποντίκια
Την τύχη τους να βρίζουνε κάτω στη μηχανή

Όσοι σκούζουν προχωρήστε οι μπροστινοί
Κι όσοι κλείνουνε την θλιβερή πορεία
Στην ατέλειωτη της πλέμπας λιτανεία
Για να πάνε πιο μπροστά όλοι μαζί

Καράβι ταξιδεύει χωρίς τον καπετάνιο
Αν και κομμάτι δύσκολο νομίζω πως μπορεί
Μα πάει στον πάτο σούμπιτο χωρίς να έχει ρουφιάνο
Είναι μια επιστήμη της θάλασσας κι αυτή

Κι αν τύχαινε να στριμοκωλιαστώ
Κι αν δεν ήξερα αλλιώς να επιβιώνω
Και τα στιχάκια μου στους ώμους να σηκώνω
Ποιος ξέρει αν δεν κάρφωνα κι εγώ

Έτσι λοιπόν τραγούδαγε ένας τραγουδοφτιάχτης
Ρεμβάζοντας την θάλασσα από την κουπαστή
Μα κάπου παραπάτησε κι έπεσε στα νερά της
Κι όμως κανείς δεν του ‘ριξε σωσίβιο να σωθεί

Του πλοίου ο τεμπελχανάς ήταν κι ο ακαμάτης
Συνέχεια την λουφόβγαζε κι ας ήταν σκέτος ναύτης
Συνέχεια την λουφόβγαζε κι έπαιζε μουσική
Και όλοι του ζηλεύανε την τέχνη του αυτή

Μα ο Άη Νικόλας άγιε μου μεγάλη σου η χάρη
Πως έτσι του την βίδωσε δεν μάθαμε ποτέ
Βάζει μια νάρκη ο κόπανος το πλοιο να φουντάρει
Και ένα καρχαρία να φάει τον χαφιέ

Και έστειλε στον ποιητή ένα μικρό δελφίνι
Κι αφού απ’ τα πετρέλαια πρώτα καλά τον πλύνει
Να τον αφήσει το γιατί εμένα μην ρωτάς
Στο χρυσό χαμόγελο μιας ακρογιαλιάς"

Βασίλης Νικολαίδης

Well, I was supposed to be on the latest cover of Newsweek, but Eisenhower died. Goddamnit, 14 heart attacks and he had to die in my week.

Janis Joplin

O μόνος τρόπος να μη ξέρεις είναι να μη θέλεις να ξέρεις εκτός αν κάποιοι άνθρωποι για λόγους που δεν πρέπει να καταλάβεις σε υποχρεώνουν να θελήσεις. Όχι λέγοντάς το, ούτε δείχνοντάς το. Καλύπτωντάς το τόσο αποτυχημένα με απόπειρες τόσο οικτρές που να το στριγγλίζουν. Χρησιμοποιώντας μαζί σου ακριβώς την ίδια μέθοδο που σου περίγραψαν στο παρελθόν ότι χρησιμοποίησαν σε άλλες.

Καλό κόλπο, αλάθητο. Αφήνει δυο επιλογές. Να βράσεις στο ζουμί σου και να φύγεις σιγά σιγά γλιτώνοντάς τους από τη συζήτηση που κότεψαν να κάνουν ή να μείνεις και να σε βρουν αν κάποτε αλλάξουν γνώμη .

Η ευκολία τους βολεύεται με το πρώτο, η ματαιοδοξία και ο εγωισμός τους με το δεύτερο. Πάνω απ' όλα είναι εγωιστές. Θα επιστρέψουν κάποτε να δουν αν είσαι ακόμα εκεί και καλά κάνεις να έχεις φύγει.


Δυο άνθρωποι δεν είναι πια μαζί. Ο ένας το είχε αποφασίσει χρόνια πριν και η άλλη το έμαθε όταν παρατήρησε τα κέρατα στον καθρέφτη.

Καθόταν μόνη σε μια καρέκλα και είχε μηδενική επαφή με το περιβάλλον τους. Με το δικό της είχε απόλυτη. Γελούσε, έκλαιγε, θύμωνε μόνη της χωρίς να ξέρει κανένας γιατί. Κάτι είχε συμβεί στο μυαλό της και την είχε αναστατώσει. Ένα πλάσμα χαμένο σε ένα κόσμο ανύπαρκτο, που οι ικανότητες που ίσως ειχε κάποτε κρύβονταν πίσω από δυσοσμία, ψείρες και διάφορες ουσίες.

Την είχαν βρει να κοιμάται σε ένα sleeping bag πάνω στο τσιμέντο. Με όλα τα υπάρχοντά της μέσα σε σακίδια. Της παραχώρησαν το άδειο αντίσκηνο και την άδεια να παίρνει ότι θέλει από το ψυγείο. Και σαπούνι να κάνει μπάνιο. Ήταν από μια ευρωπαική χώρα την οποία είχε εγκαταλείψει και ταξίδευε τον κόσμο. Χώρες της Ασίας, έξι μήνες σε ένα ελληνικό νησί και μετά εδώ. Αυτά είπε και ξανάπιασε την επικοινωνία με το Βούδα.

Έμεινε μέχρι τη μέρα που χρειάστηκε το αντίσκηνο. Μετά μάζεψε τα πράγματά της κι έφυγε, μουτρωμένη. Το πρωί επέστρεψε για πρόγευμα. Είχε κοιμηθεί δίπλα, στην αιώρα. Θα μπορούσαν να την είχαν βοηθήσει περισσότερο αλλά κανένας δεν τόλμησε να επέμβει σε μια παρτίδα τόσο χαμένη. Ή μήπως μεγαλώσαν αρκετά για να παρατηρήσουν ότι στα σακίδιά της υπήρχε κάτι που προτιμούσε να αγοράζει, παρά φαγητό και νερό;

Δύσκολη κατάσταση να είσαι σα φεουδάρχης μπροστά σε κάποιο που δεν έχει τίποτα και συνάμα να είσαι εκεί για ελάχιστη ξεκούραση ξέροντας ότι σε λίγο θα επιστρέψεις στους δικούς σου φεουδάρχες. Κι ακόμα δυσκολότερο να παραδεκτείς ότι σε ένα κόσμο που είναι τόσο εύκολο να πνιγείς, το ενδεχόμενο να πέσεις στο νερό για να σώσεις κάποιον άγνωστο που πήδησε μόνος του μέσα δεν είναι το πιο πιθανό.

Μπιριακό μεταμεσονύκτιο παραλήρημα

Δεν υπάρχει λύπη ε; Ούτε χαρά, ούτε πόνος ούτε πόθος. Η θλίψη είναι επιλογή μας. - Γιατί την επιλέγουμε όλοι όμως, αυτό γιατί δεν το εξηγά ο φιλόσοφος; Μόνο την αρετή κυνηγούμε εμείς. - Εμείς δεν εννοεί εμάς, ούτε τους σκλάβους του.

Κι αυτό το "η συνήθεια που μας διδάσκει αυτο που θα έπρεπε να μας είχε διδάξει εξαρχής η λογική μας, δηλαδή ότι αυτά που μας συνέβησαν δεν ήταν και τόσο τρομερά όσο είχαμε πιστέψει " τι ψυχρό και στωικό που είναι;

Όλα μα όλα, είναι θέμα αντίληψης και η λύπη δεν είναι κάτι το φυσικό αλλά κάτι κενό περιεχομένου. Το να λυπηθούμε είναι απόφασή μας.

Τελικά είναι εκνευριστικό, σπαστικό και πολύ συγκινητικό... να διαβάζεις το λατινόφιλο ελληνογενές παραλήρημα του Κικέρωνα για το φάρμακο της λύπης. Αρχίζεις με την εντύπωση ότι διαβάζεις ένα σπουδαίο φιλόσοφο και τελειώνεις καταλαβαίνοντας ότι διάβασες ένα γέροντα που προσπαθούσε να ξεπεράσει το χαμό της κόρης του.

"Έ αδρωπε πού μάσιεσαι ν' αρπάξεις να στιβάσεις

τη γην να κάμεις μάλιν σου, τον κόσμον ν' αγκαλιάσεις
σαν έρκεσαι χαρέφκεσαι τον κόσμον εν να φάεις
'μμά πάλε πίσω νηστικός σαν ήρτες εννα πάεις.
Τρεις εν οι μέρες σου πού ζιείς στήγ γην τζιαί βασιλέφκεις
τή μιάν μωρόν, στές δκυό 'σαι νιός, στες τρεις γερνάς τζιαί φέφκεις.
Με βασιλιάς κρατίζει σε στή γήν με δκιακονίτης.
Σήμερον είσαι ζωντανός, αύριον μακαρίτης.
Γιατί τα θέλεις τα πολλά τζιαί τυραννιέσαι 'κόμα
αφού 'ν να μείνουν γέρημα τζι' εσού μια φούχτα χώμαν
τζιαί τυραννιέσαι τζι' εν έσιεις με νεπαμόν με πνάσμαν;
Ο άδρωπος εν τρώει τή γην, ή γη τρώει το πλάσμαν.
Τζι' όσα τζι' αν κάμεις άδρωπε στήγ γην τζι' όσα κερτίσεις
μητά σου εν τζιαί παίρνεις τα, δαπάνω 'ν να τ΄ αφήσεις.
Να λυούν να στάσσουν, να 'σκοπούν μες του βορκά τι ρέμαν
γιατ' εν τζι' εν άλλον τίποτε παρά φκιασμένον ψέμαν.
Ψέμαν τζι' εσού πας τούν τήγ γην, τζιαί ψέμαν τζι' οι δουλειές σου
σαν τα φτερά στον άνεμον μαθκιούν, σκορπούν τζιαί ρέσσουν.
Έτσι να πεις, ως πών πωρνόν, μεν μείνεις να νυκτώσει
γιατ' υστέρα 'ν αδύνατον για σέν να ξημερώσει.
Εν πού την ώραν πόρκεσαι ως τον τζιαιρόν πού φέφκεις
θωρείς πού πεθανίσκουσιν τζιαί πάλ' έσ' εμ πιστέφκεις;
Τζιαί μάσιεσαι, σκοτώννεσαι, τζιεί χάλασε δά κτίσε
μα στάθης τζιαί καμιάν φοράν τζιαί σκέφτηκες ποιος είσαι;
Σάν έναν φύλλον του δέντρου πού σιέται όπως πρέπει
τζι' άξιππα ππέφτει πας στήγ γην τζιαί λλίον λλίον σέπει.
Έτσι τζιαί σέν τον ίδιον εν ψέφτιτζ' ή ζωή σου
έρκεσαι, φέφκεις, χάννεσαι τζι' ούτε στή γήν πώς ήσουν."

Από την αυκήν ως την υστερκάν (1978)
Κυριάκος Καρνέρας

"Όλοι στην παραλία κι ο Θεός να μας ελεήσει

Ο ήλιος ψηλά κι εμείς στα χαμηλά να ψηνόμαστε
μαζί με τις μύγες που ήρθαν πριν τον Αύγουστο
να βρουν τη μέλισσα που πήγε για φούντο.
Οι θόρυβοι της μέρας σχεδόν αδιάκριτοι
μέσα από τα φράγματα της υγρασίας.

Ένας τουρίστας απολαμβάνει τους σαράντα βαθμούς.
Κατακόκκινος με άσπρες ρίγες στην κοιλιά
κι ένα άσπρο - από την κρέμα - τρίγωνο στη μύτη.
Δραπετεύει από τα δεσμά του
και φλερτάρει με την ηλίαση στις αμμουδιές του Ομήρου.

Η παραλία, ένα απέραντο βιβλιοπωλείο
με βιβλία που παλεύουν ποιο θα γίνει η νέα σειρά του Μανουσάκη.
Η παραλία, ένα απέραντο τρελοκομείο
με χιπ χοπ ντέφια και μπίρας κέφια.
Η παραλία, μια εναλλακτική πρόταση
με πέντε Ισραηλινούς να ανάβουν αργιλέ.

Όλοι μαζί στο φως και την άμμο
μακριά από το είναι τους
και κοντά στη φύση."

Όποτε πάω στο βιβλιοπωλείο να διαλέξω βιβλίο, ο καλός βιβλιοπώλης μου κάνει κι ένα βιβλίο δώρο. Συνήθως είναι αυτοεκδιδόμενοι ποιητές. Για να μη γίνω κακιά και να βάλω ένα από τα δικά τους ποιήματα (πχ το δίγλωσσο ποιητικό αφιέρωμα στη Νταιάνα) , έγραψα ένα παράδειγμα.

"Οι ιδέες υπάρχουν έξω από τον εαυτό τους. Νομίζω συνδεόμαστε όλοι κάπου σε κάποιο αφηρημένο τόπο. Κάπου ανάμεσα στο εκεί και στο εδώ υπάρχουν οι ιδέες. Και το μυαλό δε μπορεί να φτάσει μέχρι το σημείο που συνδεόμαστε αλλά συνειδητοποιεί αρκετό έδαφος αυτής της περιοχής.

Αν βρίσκονται έξω απ' αυτό, ούτε ξέρουμε ότι υπάρχουν. Έτσι ελπίζουμε ότι θα διευρύνουμε αυτό το συνειδητό μέρος ή ότι οι ιδέες θα μπουν στον εναέριο χώρο μας για να τις καταρρίψουμε και να τις πάρουμε σπίτι. Αυτή είναι όλη η προσπάθεια.

Μερικές φορές μια ιδέα μας βρίσκει ενώ χαλαρώνουμε σε μια καρέκλα. Κάποιες άλλες ενώ στεκόμαστε. Κάποτε βοηθά και η μουσική. Αν πίστευα ότι θα καθόμουν στην ηρεμία και θα κατέβαζα ιδέες θα το έκανα συνέχεια, όμως συχνά δε συμβαίνει αυτό. Δεν υπάρχει μοτίβο ή εξήγηση. Αλλά όταν έρχονται πρέπει να τις γράφω αμέσως. Ξεχνώ τόσα πολλά. Και αν τα ξεχάσω και προσπαθήσω να τα θυμηθώ καταστρέφεται όλη η μέρα μου και νιώθω απαίσια. Φαντάζομαι ότι ήταν από τις καλύτερες ιδέες όλων των εποχών. Και μάλλον δεν ήταν.

David Lynch "

Ταλέντο: η φυσική ικανότητα/χάρισμα που έχει κάποιος να επιτυγχάνει σε κάτι.



Ασχετο:
Ροή δικτυακού τόπου - μετριασμένα/ μη μετριασμένα σχόλια - επεξεργασία αναρτήσεων , τόνοι στα κεφαλαία, ο/η... σιητ χάι και αγνάντευε!

Από μια σελίδα γεμάτη μεταφράσεις

Σιγά πετούν οι αράχνες

ο ήλιος λάμπει
μες τη νερολάκκα...
Κάτι δεν έκανα σωστά
με συγχωρείτε,
η πρώτη μου ζωή
ήταν για πλάκα.
Και τώρα πριν πεθάνω
συνειδητοποιώ,
ότι θα ήθελα
να την πάρω πίσω.
Υπόσχομαι πως διαφορετικά
θα ζω.
Αν θα γυρίσω.
Μα δε θα γυρίσω.

Ποίημα του Ρόμπερτ Ροζχντέστβενσκι, παρμένο από εδώ.

Defeats are monumental

Την πρώτη φορά που ο Κρις είδε το ελάφι, ετοίμασε το όπλο και σημάδεψε. Απέτυχε γιατί το ελάφι ήταν πολύ "φάτσα". 0-1

Πήγε πίσω στο τροχόσπιτο και βρήκε ξανά το ελάφι - αυτή τη φορά στην ετικέτα ενός πιοτού που βρέθηκε τυχαία έξω από την πόρτα του. Το ελάφι πιάνει το κάρμα από τα κέρατα. 0-2

Αντί να κάτσει άμυνα, ο Κρις ξεκινά να βρει τον Κύριο Ελάφι που απέκτησε πλέον προσφώνηση και κεφαλαίο για να του δώσει ένα μήλο . Το ελάφι απαντά με ένα χαρτονόμισμα 50 δολαρίων και προηγείται με 0-3.

Στα αποδυτήρια αναλύεται το σύστημα του "χρήσιμου συγχρονισμού" όπως παρατηρήθηκε σε προηγούμενα ματς -αν και ο Μωρίς μόνο για προπονητής φιλόσοφος της Αλεφάντειου σχολής δεν κάνει- και το ματς ξαναρχίζει...

Το δώρο αυτή τη φορά είναι ένα μεγάλο σακί, η δε εξέλιξη είναι γλίστρημα - πτώση - όπλο μέσα στη λίμνη. Τέταρτο γκόλ; Ή κατα τη διάρκεια αναζήτησης του όπλου στα παγωμένα νερά θα γίνει της Κωνσταντινούπολης;

Στο 90' το ελάφι έχει αρπάξει το δώρο του από τη σακούλα και έχει εξαφανιστεί. Καμία πρόθεση για ρεβάνς. 198 δολάρια στο νερό και 350 στο κατάστημα για μεταγραφή νέου όπλου. Λήξη του ματς.

Πίσω στην κονσόλα αναζητείται το ηθικό δίδαγμα:

be wise there's one out there with a 'tude. He might be armed.

Κάποιες ήττες δεν παλεύονται. Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να τις φιλοσοφήσουμε για λίγο και να τις ξεχάσουμε για πάντα. Lady Blue

Ποιο είναι το μέσα και ποιο το έξω;
Πού είναι η λογική και πού είναι το χάος;
Μέσα στη βάρκα, μέσα στο νερό ή μέσα στον κλιματισμό;

... Η μισή αλήθεια σώζει (η άλλη μισή σκοτώνει)

Disintegration of the persistence of memory

"Στην εποχή που όλα έχουν γίνει και ξεγίνει, υπάρχει ακόμη απάτητο έδαφος. Χώμα που φυτρώνουν πάθη και πατημένες συνήθειες. Η διαφορά είναι πως δύσκολα πια θα τα πιστέψουμε ως διαρκή, ως ανθεκτικά στο χρόνο. Μας έφυγε αυτό το βάρος. Το βάρος μιας απόφασης, μιας επιλογής που θα μας τακτοποιήσει όλη τη ζωή. Το ξέρουμε πια πως ακόμη και το μεγαλείο είναι μεροκάματο. Αύριο θα δουλεύουμε αλλού. Υπέροχο δώρο μας κάνει αυτή η εποχή. Προσπαθεί πονηρά να μας προσπεράσει, πριν προλάβουμε να την καταλάβουμε. Ηδονίζεται από τα θυμωμένα μάτια μας και κρυφογελάει γιατί ξέρει ότι θα περάσει ανάμεσά μας αχάιδευτη και ατουφέκιστη.

Εκτός και αν, για πρώτη φορά στην Ιστορία, μια εποχή ηττηθεί από τους ανθρώπους της. "

Οδυσσέας Ιωάννου, Νοέμβρης 1996 - από το βιβλίο του με τίτλο Κέρματα"

Εμπρός για ένα καλύτερο μέλλον!

Υπάρχει διεθνής μέρα κατά της υποκρισίας; Αντιεπικριτικός σύνδεσμος; Δεν υπάρχουν για δυο λόγους: αυτά είναι υγιεινές συνήθειες και πολλά μέλη αυτού του είδους συνδέσμων, ως οφείλουν, παίρνουν ζεστά κάθε "κοινωνικό ενδιαφέρον".

Εξάλλου, τέτοιοι άνθρωποι παράγουν έργο. Αντικαπνιστές - ακτιβιστές που κάθονται και φτιάχνουν λίστες ποιοι ηθοποιοί καπνίζουν και τις βάζουν στο νετ για να αναλάβουν την τιμωρία τα υπόλοιπα τσιράκια της Χίλαρι. (βοήθειά μας)

Άνθρωποι που επειδή ο πόλεμος είναι στο Ιράκ και τα δάση είναι στον Αμαζόνιο δραστηριοποιούνται στο τι ζημιά κάνει ο άλλος στην υγεία του. Το παθητικό κάπνισμα σε δημόσιους χώρους όντως είναι θέμα και καλώς μπαίνουν οι περιορισμοί. Αυτό που είναι εξωφρενικό είναι η εισήγηση ενός γιατρού στις ειδήσεις για ποινικοποίηση του καπνίσματος.

Δικαιούται να τα πει γιατί μια μεγάλη μερίδα θα αντιδράσει με ύμνους στην τολμηρή εισήγηση. Αν τολμούσε να πει "κάτω τα όπλα" θα ήταν εχθρός της πατρίδας και πράκτορας γειτονικής χώρας. Αν έλεγε "αποσύρονται τα αυτοκίνητα - που κάνουν κακό και στην υγεία και στον πλανήτη - και επιβάλλεται η χρήση μόνο ποδηλάτων και μέσων μαζικής συγκοινωνίας" θα ήταν υπερβολικός. Μαλακίες που κάνουν όλοι παύουν να είναι μαλακίες.

Ας εξαντλήσουμε την κοινωνική μας ευαισθησία στο κάπνισμα και όταν Θεού θέλοντος τα καταφέρουμε υπάρχει έτοιμος ο καινούριος στόχος: η μουστάρδα.

..."Έφερα τη ζωή μου ως εδώ
Πέτρα ταμένη στο υγρό στοιχείο
Πιο πέρα απ'τα νησιά
Πιο χαμηλά απ'το κύμα
Γειτονιά στις άγκυρες
- Όταν περνάν καρίνες σκίζοντας με πάθος
ένα καινούριο εμπόδιο και το νικάνε
Και μ' όλα τα δελφίνια της αυγάζ' η ελπίδα
Κέρδος του ήλιου σε μι' ανθρώπινη καρδιά -
Τα δίχτυα της αμφιβολίας τραβάνε
Μια μορφή απο αλάτι
Λαξεμένη με κόπο
Αδιάφορη άσπρη
Που γυρνάει προς το πέλαγος τα κενά των ματιών της
Στηρίζοντας το άπειρο..." Επέτειος - Ο.Ελύτης

Μπορεί να άκουσες ότι "Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού", αλλά εσύ δεν είσαι σοφός και δεν πιάνεται...



"Θέλω να πω επίσης ότι ζήτησα να μάθω από τον Αντσελότι για το αν οι παίκτες προπονήθηκαν στα πέναλτι, απέναντι σε ξύλινους τερματοφύλακες σε κίνηση, για να αποφύγουμε εκπλήξεις που έγιναν στον προηγούμενο τελικό, όπου η Μίλαν ήταν πρωταγωνίστρια". Sylvio B στο Sport24

Σαν σήμερα

τα δημοτικά είχαν αργία. Γιορτάζαμε με μια μικρή, δική μας ιεροτελεστία. Πηγαίναμε στο κέντρο, περπατούσαμε στους ίδιους δρόμους, μπαίναμε στα ίδια μαγαζιά, και λίγο πριν το μεσημέρι καθόμασταν στο ίδιο ζαχαροπλαστείο.

Όταν μας έδωσαν τα Σάββατα μας πήραν την αργία μας. Ο δήμος έκανε πεζοδρόμους τους δρόμους που διασταυρώναμε τότε, το κέντρο άλλαξε, νέκρωσε, μετακόμισε πιο νότια. Ο δρόμος έμεινε μόνο για να τσακώνονται αν θα κτίσουν κι αν θα χαλάσουν γέφυρες. Ένα τηλεφώνημα έκανε τη μέρα ορόσημο και για άλλους λόγους και το ζαχαροπλαστείο, το μόνο μαγαζί που είναι ακόμα εκεί μαρτυρά την ηλικία των αναμνήσεων. A long long time ago.

Κι αν αυτός είναι χάλια τρόπος να ευχηθώ, δε φταίω εγώ. Φταίει ο κύριος Σεφέρης, η κυρία Αλεξίου και πολλοί άλλοι που κι αυτοί παραπλανήθηκαν από κάποιο κύριο Ευρυπίδη και δε μας έφτιαξαν κάτι γλυκό και χαρούμενο και δυνατό και ευχάριστο όπως είναι οι Ελένες μας, να τις γιορτάσουμε όπως πρέπει!

Τότε η πριγκήπισσα γλίστρησε από το δέντρο μέσα στην αγκαλιά του νεαρού βασιλιά, που χαρούμενος την έσφιξε στο στήθος του και άρχισε να τη φιλά παντού , ενώ αυτή απαντούσε με χάδια στα χάδια του και με κινήσεις στις κινήσεις του.

Σε αυτή την επαφή ο βασιλιάς ένιωσε όλα τα πουλιά του δάσους να τραγουδούν στη ψυχή του. Είπε: "Βασίλισσα των ματιών μου, ποθητή πριγκίπισσα, αστέρι που με οδήγησε μακριά από το βασίλειό μου, ο θείος Σαλίχ ξέχασε να μου αναφέρει το τέταρτο κομμάτι της αλήθειας: τα άλλα τρία για την ομορφιά σου, μου τα είχε πει. Ζύγισε μπροστά μου μόνο το ένα από τα 24 ολόχρυσα καράτια."

Συνέχισε να τη γεμίζει με χίλιων ειδών φιλιά, γεμάτος πόθο να γευτεί τις ευλογίες της και άπλωσε το χέρι του για να αγγίξει τα σχοινιά των φούντων της. Το κορίτσι, που φάνηκε να σηκώνεται για να τον βοηθήσει, άπλωσε ξαφνικά το δεξί χέρι, τον έφτυσε στο πρόσωπο , επειδή δεν είχε καθόλου νερό, και φώναξε: "Γήινο ον, άφησε την ανθρώπινή σου μορφή και γίνε μεγάλο άσπρο πουλί με κόκκινο ράμφος και κόκκινα νύχια και βαριά φτερά, ανήμπορα να πετάξουν."

Στεκόταν και την έβλεπε με δάκρυα στα μάτια αλλά αυτή φώναξε την υπηρέτριά της και είπε: " Πάρε αυτό το πουλί, που είναι ο ανιψιός του θανάσιμου εχθρού του πατέρα μου και πάρτον στο Ξερό Νησί, να πεθάνει από την πείνα και από τη δίψα!"

Βλέποντας την αυγή να ξεπροβάλλει η Σεχραζαντ σίγησε διακριτικά.

Soren Kierkegaard

"Δε ξέρετε ότι έρχεται μια στιγμή, μετά τα μεσάνυχτα, που ο καθένας πρέπει να πετάξει τη μάσκα του; Πιστεύετε ότι η ζωή θα κάθεται να γελοιοποιείται; Νομίζετε ότι μπορείτε να το σκάσετε λίγο πριν τα μεσάνυχτα για να το αποφύγετε; Ή δεν το τρέμετε; Έχω δει ανθρώπους να εξαπατούν για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα τους άλλους που η πραγματική τους φύση δε μπορούσε πια να αποκαλυφθεί. ...

Υπάρχει κάτι σε κάθε άνθρωπο που σε κάποιο βαθμό τον αποτρέπει από το να είναι απόλυτα διάφανος στον εαυτό του, και αυτό μπορεί να συμβεί σε τέτοιο μεγάλο βαθμό που να είναι τόσο ανεξήγητα μπλεγμένος στις σχέσεις ζωής που εκτείνονται πέρα απ' αυτόν έτσι ώστε σχεδόν να αδυνατεί να αποκαλύψει τον εαυτό του. Όμως αυτός που δε μπορεί να αποκαλύψει τον εαυτό του δε μπορεί να αγαπήσει, και αυτός που δε μπορεί να αγαπήσει είναι ο πιο δυστυχισμένος από όλους. "

"Τη ζωή μπορούμε να την καταλάβουμε μόνο ταξιδεύοντας προς τα πίσω και να τη ζήσουμε μόνο προχωρώντας προς τα εμπρός."

Πώς φαντάζομαι το γυμναστήριο

Str1ngles

Για όλα τα σημαντικά γεγονότα της ζωής πρέπει να κλείσεις εισιτήριο πολύ καιρό πριν, περιμένοντας σε ατελείωτες ουρές, ελπίζοντας να αντέξει η μπαταρία του ipod και ανακαλύπτοντας τα όρια της υπομονής σου.

Κάποιος, μανιακός με πόρτες, είπε ότι η ευκαιρία είναι μοναδική και δεν επαναλαμβάνεται. Προειδοποίησε ότι δεν υπάρχουν περιθώρια επιλογής και κάθε δισταγμός σημαίνει καταστροφή.

Κάποιος άλλος, που έπινε λιγότερο, είπε ότι τα καλά πράγματα έρχονται σε αυτούς που περιμένουν. (Αγνοώντας την εικόνα του αειθαλή θυροφύλακα και του φθαρμένου από την αναμονή πρωταγωνιστή.)

Ποιες άλλες επιλογές υπάρχουν ανάμεσα στο να μετατραπείς σε σωσία του Άινσταιν ή να πάρεις το θυροφύλακα;

"Πάνω σ' αυτό ακριβώς τραμπαλίζονταν η τάξη του, μπερδευόντουσαν τα πράγματα, το οχτώ δεν νίκαε το εφτά και το εφτά δεν νίκαε το έξη."
Γιάννης Σκαρίμπας

" 'Eχετε πολλές ιδέες τις οποίες θέλετε, κατά κάποιο τρόπο να τις προωθήσετε. Η αλήθεια είναι πως δεν διαλέξατε κατάλληλη εποχή και θα πρέπει ίσως να περιμένετε λίγο."