"What a great dose of sanity the wind in the willows is."



"The Rat was sitting on the river bank, singing a little song. He had just composed it himself, so he was very taken up with it, and would not pay proper attention to Mole or anything else. Since early morning he had been swimming in the river, in company with his friends the ducks. And when the ducks stood on their heads suddenly, as ducks will, he would dive down and tickle their necks, just under where their chins would be if ducks had chins, till they were forced to come to the surface again in a hurry, spluttering and angry and shaking their feathers at him, for it is impossible to say quite all you feel when your head is under water. At last they implored him to go away and attend to his own affairs and leave them to mind theirs. So the Rat went away, and sat on the river bank in the sun, and made up a song about them, which he called `DUCKS' DITTY.' "


Ο τίτλος είναι ένα από τα σχόλια στο youtube, το κέιμενο αντιγραφή από το ebook. Μου τα θύμισε το παπάκι με τα πέδιλα. Καλώς το καλοκαίρι.


Ραστώνη

Το παιχνίδι με τα χειρόγραφα εξηγείται στις aristocats.
Volver (δοκιμή)


Μαντεύω το βλεφάρισμα των φώτων που από μακριά σημαδεύουν την επιστροφή μου.
Τα ίδια φώτιζαν με τις χλωμές τους αντανακλάσεις ατέλειωτες ώρες πόνου.
Κι ας μην ήθελα την επιστροφή, πάντα με φέρνει πίσω η πρώτη αγάπη.

Ο γαλήνιος δρόμος, όπου μια ηχώ λαλεί:
“είναι δικιά σου η ζωή, είναι δικιά σου η μάχη”,
μακριά κοιτά σαρδόνια τ' αστέρια που αδιάφορα μ' έφεραν σήμερα πίσω.

Επιστρέφω,με την όψη γερασμένη, τη σκουριά στον κρόταφό μου απ' τα χιόνια των καιρών.
Νιώθω τη ζωή σαν μια απάτη, είκοσι χρόνια να μη μετράνε,
ότι θόλωσε το βλέμμα, και χαμένο στις σκιές σε ψάχνει και σου φωνάζει.
Ζω, με τη ψυχή κολλημένη στη γλυκειά σου ανάμνηση που άλλη μια φορά θρηνώ.

Φοβάμαι τη συνάντηση με το παρελθόν που επιστρέφει να αναμετρηθεί με τη ζωή μου.
Φοβάμαι τις νύχτες, που αποικημένες με αναμνήσεις, αλυσοδένουν τ' όνειρό μου.
Κι ο ταξιδιώτης που ξεγλιστρά, αργά η γρήγορα, θα σταματήσει το βήμα του.

Μέχρι η λήθη, που σβήνει τα πάντα, σκοτώσει βίαια τη γέρικη μου πλάνη,
φυλώ κρυμμένη μια ταπεινη ελπίδα, πως όλα αυτά είναι η περιουσία της καρδιάς μου.
A room with a view



"by the side of the everlasting Why, there is a Yes -- a transitory Yes if you like, but a Yes.

Suddenly she laughed, surely one ought to laugh. A young boy's melancholy because the universe wouldn't fit, because life was a tangle or a wind, or a Yes, or something." E.M.Forster
Η Κασσάνδρα και ο λύκος


"Αγαπημένη μου Κασσάνδρα,

Ονειρεύτηκα πως πηγαίναμε περίπατο μέσα σε ένα πλοίο, δεν ήταν όμως πλοίο, ήτανε σαν το σπίτι και το νερό, γύρω, ήτανε σαν τη γη. Οι τοίχοι ήταν ψηλοί, οι πόρτες στενόμακρες. Όλα ήταν ελαφρά, μπορούσαμε να τα μεταμορφώσουμε όπως θέλαμε.

Το κάναμε συχνά. Όταν βλέπαμε ένα βουναλάκι, ή ένα κομμάτι γη, ή και μια γέφυρα, τότε γκρεμίζαμε μια πόρτα, ή τη στρίβαμε, ή την πετούσαμε μέσα στο νερό και το σπίτι-πλοίο προχωρούσε τίποτα δεν το σταματούσε. Γλιστρούσε πάνω στα κύματα και νόμιζα πως και μέσα μου γλιστρούσα, νόμιζα πως ήμουν κάτω στο βυθό.

Ρίχναμε τις πόρτες, αλλάζαμε στους τοίχους θέση, περνούσαμε μέσα από σπηλιές και είδαμε τον ήλιο να πέφτει μες τη θάλασσα και να εξαφανίζεται.

Κι όταν νύχτωσε, μάζεψα άστρα και τα σκόρπισα μέσα στο νερό. Μετά σηκώθηκα στις μύτες των ποδιών μου, έπιασα το φεγγάρι και σου το κρέμασα γύρω από το λαιμό."

Μαργαρίτα Καραπάνου


Σελίδα 123

Πιο κοντινό βιβλίο είναι η Χρόνικα του Λεοντίου Μαχαιρά. Μου εξήγησαν ότι δεν πρέπει το λαπτοπ να κάθεται πάνω σε ύφασμα και το χρησιμοποιώ για σουβερ. Η σελίδα 123 από κει, όπως διάβασα στην πρόσκληση της LadyBlue , λέει στις περιόδους που ζητά το παιχνίδι:

Και ο κύριος Ερρίκος επιβιβάστηκε στις γαλέρες και πήγε κι αυτός στη Ρόδο όπου συνάντησε (το βασιλιά και) το στόλο. Λοιπόν, στη Ρόδο, οι μεθύστακες οι ναύτες λογόφερναν μεταξύ τους με αποτέλεσμα να σκοτωθούν πολλοί Κύπριοι και Ροδίτες (στα καράβια). Κι ο βασιλιάς διέταξε και διαλάλησαν να μην τολμήσει κανένας ξανά να προκαλέσει επεισόδια, γιατί θα χάσει το κεφάλι του.

Κι απ' το Κούριο του τότε, στο Κούριο του τώρα με ένα κύριο που "κάνει ότι μπορεί γιατί δεν είναι λαικός τραγουδιστής". Ε! πρέπει...






Φτυάρι και πάμετο κάπνισμα είναι μια καλή αρχή - κι ένα σίγουρο τέλος αλλά αυτή η συζήτηση δεν είναι του παρόντος. Σετ με το κάπνισμα, για πιο σίγουρα αποτελέσματα είναι οι αηδίες που τρώω και κυρίως αυτά που αρνούμαι να φάω, τα πράσινα.
Όλα αυτά είναι κακά νοουμένου ότι κάποια μέρα θα σταματήσω να οδηγώ σαν ταξιτζής, γιατί ο συνοδηγός του καρτούν είναι τυχερός κι ας μην το ξέρει - μπορούσε να είναι συνοδηγός μου.
Μισώ τις δουλειές του σπιτιού, τις απεχθάνομαι, τις κάνω κυρίως για να μη γίνομαι ρεζίλι όταν έρχεται κόσμος. Η ντουλάπα εδώ μέσα πρέπει να ανοίγεται με προσοχή και γνώση ότι έπεται ρουχοστρόβιλος. Και τα νεύρα μου έτσι τα χειρίζομαι, τα βάζω κάπου να μην τα βλέπω μέχρι να έρθει η έκρηξη. Μετά μπουμ, μετά ηρεμία και μεταφορά κάπου όπου ο χρόνος δεν έχει καμιά σημασία - για μένα, για τους άλλους έχει. Πού να ήξεραν ότι αργώ γιατί παίζω παιχνίδια σαν αυτό με το ποντικάκι και wii.

Πάντως αυτό το ποστ δεν άργησε επειδή έπαιζα, είχα φορτωθεί με υποχρεωτικούς βαρετοβαρετούς πονοκεφάλους. Το παιχνίδι κι η Lady Blue είναι, όπως πάντα, ένας καλός λόγος να τα αγνοήσω για λίγο. :-)
Φιλία (παιχνίδι via Lady Blue)



δεν είναι οι εμπειρίες που μοιραζόμαστε, όσα μαζί παλέψαμε να νικήσουμε, όσα δώσαμε κι όσα κερδίσαμε. Δεν είναι τα πολλά χρόνια, οι κοινοί κώδικες ή το ενδιαφέρον που είναι πια σχεδόν αδελφικό. Φιλία είναι οι φορές που μείναμε.



...
Σχεδόν άσχετο

Εμείς οι κουκουλοφόροι παιδεραστές, εκβιαστές, έμποροι καπνού και κλέφτες πιστωτικών που κυκλοφορούμε στο νετ έτοιμοι να σκορπίσουμε το έγκλημα και τον πανικό, ανακαλύψαμε ότι μπορούμε να μιλήσουμε, να επικοινωνήσουμε και να εμπιστευτούμε έτερους κουκουλοφόρους. Που δε μας έκλεψαν τίποτα, αντίθετα μας χάρισαν πολλά.

Έχοντας ιστορική επίγνωση της δήλωσης (δηλ παρενέργειες των προεδρικών), είμαι περήφανη που θα μπορώ να πω στα παιδιά μου (που δε θα κάνω) ότι αυτό το έγκλημα η γενιά μου το διέπραξε πρώτη. :-)
... μη κλαις που θάλασσες δεν όριζες πολλές...


Είκοσι χρόνια μετά τις πρώτες εκλογές που θυμάμαι, οι ίδιες παρατάξεις, με τα ίδια ακριβως επιχειρήματα και κάποιες νέες φάτσες πρωταγωνιστούν δήθεν σε "χιτσκοκικό θρίλερ". Αηδίες. Τα θρίλερ είναι για τα παιδάκια που έχουν ομάδα και έχουν τις σημαίες έτοιμες. Οι υπόλοιποι έχουμε πιο σοβαρές δουλειές.


“Η πολιτεία κοιμάται. Μονάχα με την Ανατολή του ήλιου θα σημάνει το βούκινο ψηλά στις βίγλες κι οι πόρτες των τειχιών θα ανοίξουν. Τότε, ένας κόσμος ανάκατος θα αρχίσει να ξεχύνεται στους δρόμους, να βουίζει σαν ποτάμι και να διασταυρώνεται κάτω από τη μεγάλη κάμαρα της πύλης που οδηγεί στην εξοχή.”

... εκεί στην εξοχή, μια κυρά μόλις ξύπνησε από ένα μακρύ τετράωρο ύπνο. Σε ένα δωμάτιο πλάι σε μια λιμνούλα είναι έτοιμη για τη μέρα που ξεκινά. Η κυρά στέκεται στο παραθυρόφυλλο. Δε βλέπει “παρά μονάχα ένα στενό κομμάτι σμαλτωμένο ουρανό”, κι ένα ήλιο “να ρόδίζει τ' ακρογιάλια, να λιώνει σε μενεξελιά άχνη τα βουνά.”

Οι ευχές του Φλεβάρη δεν πρέπει να είναι κοντόπνοες. Ποιος θα τις γράψει και κυρίως ποιος θα τις μεταφέρει;

Ποιος άλλος; “Ένας γλάρος πηδάει από τη θάλασσα, φτεροκοπώντας τρομαγμένα, γράφει μεγάλον κύκλο στον αέρα, κι ύστερα, με καμπύλη άσπρη, λοξή, σβήνει τ' όραμα και βουτάει στο κύμα.”

Χρόνια Πολλά :-)


"Η γραμμή του ορίζοντος

Αν ήταν 1965, δε θα είχαν κάνει τίποτα και θα επιθυμούσαν ακόμα ο ένας τον άλλο, αν ήταν 1985, δε θα είχαν κάνει τίποτα για να μην αναγκαστούν να πουν το πρωί ότι έχουν μια δουλειά, θα είχαν χωρίσει με την πρώτη ματιά ή θα είχαν πέσει αναίσθητοι από το ποτό ώστε να μπορέσουν να κοιμηθούν μαζί, θα είχαν βαρεθεί ο ένας τον άλλο από το πρώτο άγγιγμα. Αν ήταν 1956 θα είχαν παντρευτεί, αν ήταν 1965, θα είχαν πάει σινεμά, θα πέρναγε το χέρι του στον ώμο της, θα την έσφιγγε λίγο, θα της χάιδευε το λαιμό, θα της έδινε ένα φιλί, θα τον απωθούσε χωρίς να τον απωθεί στ' αλήθεια, θα δεχόταν να τη φιλήσει προς το τέλος της ταινίας, το 1969 θα τον φίλαγε κι αυτή, μέχρι το 1973 θα τον φίλαγε κι αυτή κι από το 1975 δε θα πήγαιναν καθόλου σινεμά, θα έκαναν μια σοβαρή συζήτηση. Θα συζητούσαν πολύ σοβαρά για το μέλλον του κόσμου, για το παρελθόν που ήταν έτσι όπως σου λέω, το διάβασα. Μέχρι το 1979 θα συζητούσαν πολύ σοβαρά για την πορεία της ανθρωπότητας, στο βαθμό πού, στο μέτρο πού, σε τελευταία ανάλυση, ποια είναι η βασική αντίθεση, τι πρέπει να κάνουμε. Το πρωί θα είχαν μια δουλειά."
Χρήστος Βακαλόπουλος
Dreams

" show the patient's situation in a highly remarkable light, and one that is very strange to the conscious mind, while at the same time lending to the banal medical situation an aspect that is uniquely attuned to the the mental particularities of the dreamer, and thus capable of stringing his aesthetic, intellectual, and religious interests to concert pitch".*

* C. Yung
Ένα αγαπημένο ποίημα

Ας τη βάρκα

Ας τη βάρκα στο κύμα όπου θέλει να τρέχει,
ας ορίζει τ' αγέρι, τιμόνι - πανί,
τα φτερά άπλωσε πλέρια, άκρη ο κόσμος δεν έχει,
είναι πι' όμορφοι οι άγνωστοι πάντα γιαλοί,
η ζωή μια δροσιά είναι, ένα κύμα, ας το φέρει
όπου θέλει τ' αγέρι, όπου ξέρει τ' αγέρι.

Ας αλλάζουν λιβάδια με βράχους και δάση,
γύρω ας φεύγουν πού πύργοι, πού καλύβας καπνός,
είτ' ευδύλλιο γελούμενο απλώνετ' η πλάση,
είτ' αντάρτες και μπόρες σου κρεμά ο ουρανός,
μη θαρρείς το πανί σου μπορείς να βαστάξεις,
όπου θέλει το κύμα μαζί του θ' αράξεις.

Τι γυρεύεις, τι θέλεις μη κι εσύ το γνωρίζεις;
Έχεις πιάσει ποτέ σου το τι κυνηγάς;
Μη 'που σπέρνεις καλό το κακό δε θερίζεις;
Δε σκοντάφτεις σε ρώτημα σ' ότι ρωτάς;
Ότι σ' έχει μαγέψει κι ότι σού ' χει γελάσει,
το 'χεις μόνος κερδίσει, μοναχός ετοιμάσει;

Άσε τότε το κύμα όπου θέλει να σπάζει,
ασ' τις ζάλες να σέρνουν τυφλά την καρδιά
κι αν τριγύρω βογγά κι αν ψηλά συννεφιάζει,
κάπου ο ήλιος σε κάποιο γιαλό θα γελά
κι αν πικρό τη ψυχή σου το δάκρυ τη ραίνει
πάντα κάπου κρυφή, μια χαρά την προσμένει.

Κωνσταντίνου Χατζόπουλου

Η Δέσποινα με κάλεσε στο νέο παιχνίδι να γράψω ένα αγαπημένο ποίημα. Τα θλιμμένα, πολύ θλιμμένα, σκοτεινά και μαύρα τα απέκλεισα κι έψαξα κάτι αισιόδοξο, κάτι θαλασσινό, κάτι που να ταξιδεύει. (Με λίγες δόσεις θλίψης γιατί πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι.)

Άραγε η Σάντι θα βάλει το Μονόγραμμα;


"Sunshine on my shoulders makes me happy
Sunshine in my eyes can make me cry
Sunshine on the water looks so lovely
Sunshine almost always makes me high

If I had a day that I could give you
I' d give to you a day just like today
If I had a song that I could sing for you
I' d sing a song to make you feel this way"
John Denver
7 γεγονότα που σημάδεψαν το 2007



Μετά από πρόσκληση της Δέσποινας.

1. Το πορτοφόλι έχει, από τα τέλη Δεκεμβρίου, μόνο ευρώ. Τα προιόντα έχουν πάνω διπλές τιμές και κάθε αγορά συνδυάζεται με πολλαπλασιασμούς και διαιρέσεις. Αλαλούμ. Άνοιξα το κουτί για να φυλάξω λίρες και σεντ και βρήκα μέσα μιλς, γρόσια και ένα πορτοκαλί παλιό χαρτονόμισμα. Τρίτη φορά που αλλάζω κέρματα, η γραία.

2. Έμαθα να χειρίζομαι τη γραφειοκρατία, ανακαλύπτοντας ότι ακόμη κι εκεί ο καθένας έχει το κουμπί του. Σε άλλους δουλεύει το “θα μπορούσατε ίσως...” και σε άλλους το “δε φεύγω από δω αν δεν το πάρω!”. Ποιο από τα δύο; Φαίνεται με το μάτι.

3. Φέτος έκανα περισσότερες αναλύσεις και πήγα σε περισσότερους γιατρούς απ' ότι σε όλη μου τη ζωή. Άσχημη διαδικασία, που είχε καλή κατάληξη αλλά κόστισε χρόνο, χρήμα, διάθεση.Αυτή η διαδικασία μου χάρισε τη γιατρό μου, ένα από τους πιο έξυπνους, ευγενικούς και κομψούς άνθρωπους που γνώρισα. (Υπερβάλλω γιατί της αξίζει.)

4. Δεν έλειψα όμως από τη δουλειά,το ψώνιο, μην καταρρεύσει το σύστημα. Τα χαρτιά με τις άδειες είναι ακόμα στο πορτοφόλι μου. Αυτό μπαίνει ξεχωριστά γιατί ήταν το λάθος του 2007.

5. Αποφάσισα να δοκιμάσω την ανακύκλωση, ξεχώριζα τα χαρτιά, τα πλαστικά και τα τενεκεδάκια και τα έπαιρνα με το αυτοκίνητο στους χρωματιστούς κάδους. Ένα βράδυ που επέστρεφα σπίτι από έξοδο, είδα μπροστά μου το σκουπιδιάρικο να τα μαζεύει όλα μαζί. Αυτή ήταν η φορά που ένιωσα μαλάκας.

6. Τη μέρα των Χριστουγέννων συνάντησα τυχαία μετά από μήνες κάποια άτομα τα οποία είχα πει ότι δε θα συγχωρέσω ποτέ. Τα συγχώρησα με το που τα είδα. Δεν ήταν τα κάλαντα, το στολισμένο δέντρο ή η ατμόσφαιρα, μάλλον τα είχα συγχωρήσει από καιρό κι εκείνη τη μέρα το κατάλαβα.

7. Η άνοιξη πήρε σε άλλη χώρα ένα από τους καλύτερους μου φίλους, μάλλον για πάντα. Του δόθηκε μια τεράστια ευκαιρία και πήρε τη σωστή απόφαση αλλά δε μπορώ να μη νιώθω ότι μου λείπει. Πολύ.


Έχουν πάρει όλοι πρόσκληση, άρα η αλυσίδα σταματά εδώ. Εννοείται, αν κάποιος μπει εδώ μέσα κατα λάθος, μιλά ελληνικά, διαβάσει μέχρι εδώ και θέλει (στατιστικά μιλώντας αν ο ήλιος βγει ριγέ αύριο), το μπαλάκι δικό του.
Πέντε

τραγούδια είναι λίγα πολύ λίγα... όμως η πρόσκληση από τη Lady blue για το παιχνίδι λέει πέντε:

5. Born to touch your feelings των Scorpions


4. Strawberry fields forever


3. Αγγελάκας, τραγουδά Θανάση Παπακωνσταντίνου: Όταν χαράζει


2. Διώξε τη λύπη παλικάρι


1. Ότι άναψε θα σβήσει
Ότι άναψε θα σβήσει με βοριά η με νοτιά
και αλί σ' όποιον δε ζήσει της αγάπης τη φωτιά
Έλα και πάρε με αγκαλιά προτού η αγάπη σβήσει
έλα και δώσε μου φιλιά

Ότι άναψε θα σβήσει, δε θα ζήσει μια ζωή
στάκτες και καπνούς θ' αφήσει ξαφνικά ένα πρωί

Πάνω στο γλυκό μεθύσι, φιλοσόφησα που λες
ότι άναψε θα σβήσει, δε στο λέω για να κλαις.


Το μπαλάκι πάει πίσω στη Lady για τα πέντε ελληνικά, και μετά γίνεται μάλλινο, το παίρνει ένα γατάκι και το πάει στο Αερικό. :-)