Σατραπεία



Σχολιάζοντας το Ράσκιν ο Καβάφης θα πει: το σπουδαίο για την ευτυχία μας δεν είναι πώς μας κρίνουν οι άλλοι, αλλά πώς νομίζουμε ότι μας κρίνουν. Εκείνο που φανταζόμεθα, όχι εκείνο που είναι, αποτελεί την βάσιν της ζωής μας.


 Το να φανταστούμε τη ζωή και την ευτυχία διαφορετικά ίσως είναι μια κάποια λύσις.

Anne Ryan – Enough is Plenty from Feasta on Vimeo.

"Ας εξετάσουμε πρώτα τους λόγους που επικαλούνται όσοι διαλέγουν αυτού του είδους τη ζωή· δεν είναι γεροί μήτε πειστικοί. Κι έτσι αποδεικνύοντας πως η σκλαβιά τους είναι εθελοντική, αφαιρούμε προκαταβολικά από τους ένοχους κάθε μέσο να απολογηθούν. Οι πιο πολλοί φέρνουν για παράδειγμα τη φτώχεια, την ανάγκη των απαραίτητων της ζωής. Με αυτό το πέπλο οι αποστάτες πασχίζουν να σκεπάσουν το αίσχος της λιποταξίας τους: φαντάζονται πως δίνουν μια ικανοποιητική δικαιολογία λέγοντας πως είναι άξιοι συγχώρεσης, αφού πασχίζουν να αποφύγουν την ανέχεια, το πιο μεγάλο βάσανο της ζωής. {...}

 Δεν τους απομένει παρά ένας λόγος, ο πιο αληθινός απ' όλους, μα που τον αναφέρουν πολύ λίγο: η ελπίδα πως θα απολαύσουν χίλιες ηδονές τους σπρώχνει στα σπίτια των πλουσίων.  Θαμπωμένοι από τη λάμψη τους, θαρρούν πως είναι σπουδαία ευτυχία να κάθονται στα λαμπρά τραπέζια, να ζουν μέσα στη χλιδή και τη μαλθακότητα."   

Όνειρος (ή Αλεκτρυών) Λουκιανός

Lament for a sailor   Paul Dehn

Here, where the night is clear as sea water
and stones are white and the sticks are spars
swims on a windless mackerel tide
the dolphin moon in a soal of stars.

Here, in the limbo, where moths are spinners
and clouds like hulls drift ovehead,
move we must for our colder comfort,
I the living and you the dead.

Each on our way, my ghost. my grayling,
you to the water, the land for me;
I am the fat knuckled, noisy diver
but you are the quietest fish in the sea.

H οθόνη που δακρύζει

Ο Ντομινίκ Στος Καν ως θύτης. Η καμαριέρα ως θύτης. Οι δυο τους ως πιόνια. Ο τρόπος που αντέδρασε η αστυνομία ως υπόδειγμα, ως απόδειξη του γεγονότος ότι η δικαιοσύνη είναι τυφλή, ως υπέρμετρη σκληρότητα. Η κοινή γνώμη είναι τυφλή; Πρέπει να είναι;

Το Αζερμπαιτζάν πού είναι; Έχει χρήματα να ανεβάσει τη Eurovision;

Έκαναν καλά οι Αμερικανοί που επισκέφτηκαν μια ξένη χώρα στα πλαίσια στρατιωτικής επιχείρησης και εκτέλεσαν τον Bin Laden;

Οι Ισπανοί ψάχνουν για φως στην Puerta del Sol. Το BBC αναφέρει ότι η φωνή τους δε μπορεί να αγνοηθεί.

Η Αίγυπτος και η Λιβύη τι γίνονται άραγε; Ζει ο στρατηγός Καντάφι;

Οι πυρηνικοί αντιδραστήρες δουλεύουν;

Στα δελτία ειδήσεων ένα πρόβλημα λύνεται όταν βρεθεί το επόμενο.

Μεγάλα γεγονότα, κρίσιμα, είναι όμως αυτές τις ιστορίες που πρέπει να αναλύει ένα δελτίο ειδήσεων ή μια κοινωνία; Πόσο Στρος Κάν μπορεί να καταναλώσει ένας άνθρωπος; Στη ζωή τα προβλήματα της ανθρωπότητας μας βοηθούν να ξεχνάμε τα δικά μας.

Διάβαζα για τις πορείες, το σκύλο που γίνεται ένα με τους διαδηλωτές και το κορίτσι με το τσιγάρο στο στόμα.

Διαβάζω για τον άνθρωπο που του έλιωσαν το κεφάλι και τη συγκίνηση που προκάλεσαν οι φωτογραφίες που δημοσίευε στο μπλογκ του.

Γίνομαι κυνική και σκέφτομαι ότι βλέποντας ένα σπίτι που έπεσε, το βλέμμα μας, λανθασμένα, πέφτει στα μαραμένα λουλούδια στις γλάστρες και στο σπασμένο γυαλί στα κάδρα σε βαθμό που ξεχνάμε το πεσμένο σπίτι. Καταλαβαίνω ότι έχω άδικο, ότι είναι αρνηση της ήττας.

"Hope is a good thing, maybe the best of things. And no good thing ever dies."

Βλέπω τον Αγγελόπουλο στην ΕΡΤ. Ήθελε να μιλήσει επειγόντως, να πει για το χείλος του γκρεμού μπροστά, που παραμένει αόρατο στους πολλούς. Μιλά για τη ζωή, την πόλη, τα Εξάρχεια. Το πρόβλημα που βλέπει. Τη λύση που δε μπορεί να βρεθεί με πολιτικές αποφάσεις. Μιλά για μια οραματική σχέση με το μέλλον. Μιλά χαμηλόφωνα, αργά, χρησιμοποιεί επίθετα, μεταφορές, αναφορές, κάνει παύσεις. Μιλά για επίθεση πολιτισμού. Αγαπώ αυτό τον άνθρωπο, αν και δεν είναι πολιτικά ορθό να λέει κάποιος ότι του αρέσει ο Αγγελόπουλος. Αντίθετα, για κάθε βλακεία που ξεστομίζει ο Σαββόπουλος υπάρχει και μια περιγραφή της σπουδαιότητας του έργου του. 

Απορώ τι μύγα με τσίμπησε να τα γράψω όλα αυτά στο μπλογκ.  Πάλι καλά που δεν ξεκίνησα με τη φράση "Αγαπητό ιστολόγιο, ...". Ίσως τελικά, τα προβλήματα της κοινωνίας με βοηθούν απλώς να αγνοήσω τις δουλείες του Σαββάτου. 

 Αποδελτίωση XII

Τhe path into darkness 

"Men fear death, as children fear to go into the dark, and as that natural fear in children is increased with tales, so is the other." (Francis Bacon, 'Of Death', 1612)

One art

[Colwell is examining the various drafts of "One Art," and focuses here on Bishop’s struggle to write the last stanza.]

… [B]y embodying uncontrollable emotion in a form meant to control it, and in an utterance meant to deny it, Bishop can create tension, ambivalence, and a poignant recognition of the pathos of human attempts to control the uncontrollable.

In the earlier drafts of this stanza, Bishop struggled with the desire to say and unsay, to say two things at once, both admitting to the truth of the argument that the villanelle has established and admitting to the evasion of the truth that the tone has insisted on. To accomplish this she tried lines such as "of course, I’m lying" and "it’s evident I’m telling the truth"; one draft of one verse completely explodes the villanelle form:

All that I write is false, it’s evident
The art of losing isn’t hard to master
oh no
anything at all anything but one’s love. (Say it: disaster).

This duality that Bishop works so hard to achieve in draft after draft (there are seventeen drafts of "One Art" in vassar’s manuscript collection) she finally finds in one word, "shan’t." This word, with its overformal stiffness, its anachronistic sound, its school-marmish precision, says both "I’m lying" and "I’m not lying." Using the future perfect tense allows an ambiguity that no other grammatical structure can provide. Bishop accomplished the feat of expressing her ambivalence about her own endeavor; in the word "shan’t" she combined opposite meanings in one utterance.

From Anne Colwell, "Geography III: The Art of Losing," Chapter 4 in Inscrutable Houses: Metaphors of the Body in the Poems of Elizabeth Bishop (Tuscaloosa: University of Alabama Press, 1997), 178

On second thought

"As I think of it now, the song could have been called 'Send in the Fools.' I knew I was writing a song in which Desirée is saying, 'aren't we foolish' or 'aren't we fools'? Well, a synonym for fools is clowns, but 'Send in the Fools' doesn't have the same ring to it."

Το μοντέρνο τραγούδι (samba 1949)



Πριν να τσιμπηθείς με κάποια, πλούσια ή φτωχή,
κάνε φίλε μου την πάπια όταν δεις βροχή
στο πρωτοβρόχι, προσοχή, πες της αμέσως "όχι"
περίμενε την εποχή και κάνε την αρχή.

Κάνε υπομονή, ώσπου νά' ρθει καλοκαίρι,
κάνε υπομονή κι όπου να 'ναι θα φανεί,
η χειμερινή εποχή δεν σου συμφέρει,
ποιος δεν συμφωνεί αν πανί είναι με πανί.

Με τον χειμώνα σου ζητά ερμίνες και παλτά,
και χρειάζονται πολλά λεφτά για τα δωράκια αυτά.

Κάνε υπομονή, ώσπου νά' ρθει καλοκαίρι,
κάνε υπομονή, θα 'ν' η αγάπη σου φτηνή.

Το χειμώνα δεν συμφέρει να καρδιοχτυπάς,
μοναχά το καλοκαίρι πρέπει ν' αγαπάς,
μ' ένα τσιτάκι την περνάς σαν να 'ναι σπουργιτάκι
το καλοκαίρι γενικά είν' όλα βολικά.

Κάνε υπομονή, ώσπου νά' ρθει καλοκαίρι,
κάνε υπομονή κι όπου να 'ναι θα φανεί,
η χειμερινή εποχή δεν σου συμφέρει,
ποιος δεν συμφωνεί αν πανί είναι με πανί.

Με τον χειμώνα σου ζητά ερμίνες και παλτά,
και χρειάζονται πολλά λεφτά για τα δωράκια αυτά.

Κάνε υπομονή, ώσπου νά' ρθει καλοκαίρι,
κάνε υπομονή, θα 'ν' η αγάπη σου φτηνή.

Κάνε υπομονή, ώσπου νά' ρθει καλοκαίρι,
κάνε υπομονή κι όπου να 'ναι θα φανεί,
η χειμερινή εποχή δεν σου συμφέρει,
κάνε υπομονή, θα 'ν' η αγάπη σου φτηνή.

Κάνε υπομονή, κάνε υπομονή,
κάνε υπομονή, θα 'ν' η αγάπη σου φτηνή.

Ο άνεμος, το ρολόι κι εμείς...

Ο άνεμος έχει μπει επιτέλους μέσα στο ρολόι-

Κάθε λεπτό για τον εαυτό του.

Δεν υπάρχουν πια έξι,

δεν υπάρχουν πια δώδεκα,

είναι τόσο νωρίς όσο είναι αργά.

Η βροχή έχει ξεπλύνει τους αριθμούς.

Τα δέντρα δεν ενδιαφέρονται τι θα συμβεί.

Ο χρόνος μετατράπηκε σε τοπίο

αυτόχειρων φύλλων και στωικών κλαδιών.

Αποχρωματίζεται τόσο γρήγορα όσο χρειάστηκε να χρωματιστεί ;

Ή ίσως αυτά είναι πολλά για να λεχθούν,

με το ρολόι να κολυμπά μέσα στον εαυτό του

και τα λεπτά να έχουν πάρει άδεια θνησιμότητας;

Η θάλασσα δεν έχει καθόλου εικόνα.

Στη θάλασσα τότε: τώρα είναι χρόνος,

Και κάθε θνητή καρδιά είναι ένας ναύτης

Ορκισμένος να εκδικηθεί τον άνεμο,

Να φέρει τη ζωή πίσω στα λεπτά δόντια

Μέσα από τα οποία πρωτοσφύριξε,

Μια ηλίθια περιφρόνησή του, χωρίς να ξέρει γιατί

Στριγγλίζοντας γύρω από το περισπούδαστο ρολόι.

Τώρα δεν υπάρχει ούτε κτύπημα, ούτε φύσημα.

Το πλοίο ηττήθηκε, μαζί με τους άντρες του

Η θάλασσα με το πλοίο, ο άνεμος με τη θάλασσα.

Ο άνεμος επιτέλους μπήκε μέσα στο ρολόι,

Το ρολόι μπήκε επιτέλους μέσα στον άνεμο,

Ο κόσμος βγήκε επιτέλους έξω από τον εαυτό του.

Επιτέλους, εσύ κι εγώ αποκτήσαμε νόημα,

Εσύ μοναδικός επιζών στο χαρτί

Η τόλμη του ανέμου και η φροντίδα του ρολογιού

Γίνονται μια άφωνη γλώσσα

Κι εγώ η ιστορία που αποσιωπείται μέσα-

Υπάρχουν περισσότερα να λεχθούν για μένα;

Λέω περισσότερα από τον αυτοπνιγμένο δισταγμό ;

Αν επαναληφθούν λέξη προς λέξη μετά από μένα,

Το κείμενο δε θα χάσει ούτε ανάσα

Ή ίσως θα σημαίνουν κάτι διαφορετικό ;

Laura Riding

Ο άνθρωπος που τα χείλη του σιωπούν, φλυαρεί με τα ακροδάκτυλα...

Μανχάταν 1909 ( φωτογραφία από wikipedia)

[...] Ο ουρανός μπροστά του έκλινε προς το βαθυκόκκινο και το μενεξεδί. Με μια ορμητική πνοή ο άνεμος σάρωσε τη γέφυρα. Ο Φρόιντ είδε το χαρτί που κρατούσε ο Γιουνγκ ένα δευτερόλεπτο νωρίτερα να πέφτει από το χέρι του. Ένα νέο φύσημα του ανέμου απείλησε να το ρίξει στη θάλασσα. Σηκώθηκε μ' ένα άλμα για να το μαζέψει.

Τα κατάφερε χωρίς δυσκολία, ευχαριστημένος που το σώμα του είχε παραμείνει σβέλτο παρά τις δοκιμασίες.Το βλέμμα του έπεσε στο γράμμα του Γιουνγκ. Διέτρεξε μερικές αράδες χωρίς να νιώθει ιδιαίτερη ντροπή.

      Όπως πάντα, η θάλασσα διαθέτει ένα μεγαλείο και μια απλότητα συμπαντικής φύσεως, που επιβάλλει τη σιωπή. Γιατί τι μπορεί να πει ο άνθρωπος, ιδιαίτερα τη νύχτα, όταν ο ωκεανός είναι μόνος με τον αστερόεντα ουρανό; Ο καθένας κοιτάζει μακριά, αμίλητος, παραιτημένος από κάθε προσωπική δύναμη, ενώ παλιές κουβέντες, παλιές εικόνες περνούν πολυάριθμες από το νου του. Η θάλασσα είναι όπως η μουσική: φέρνει μέσα της και αγγίζει όλα τα όνειρα της ψυχής.

Σε αντίθεση με το Γιουνγκ, ο Φρόιντ αρνιόταν πάντα "να παραιτηθεί από κάθε προσωπική δύναμη", αλλά αυτές οι φράσεις βρήκαν απήχηση μέσα του."Η θάλασσα φέρνει μέσα της όλα τα όνειρα της ψυχής". Έτσι λοιπόν, η ψυχανάλυση, το ασυνείδητο,η ερμηνεία των ονείρων, όλα αυτά δεν ήταν παρά λίγος αφρός μέσα σε ένα σύμπαν για πάντα απροσπέλαστο; Έριξε μια τελευταία ματιά στο γράμμα.

      Η ομορφιά της θάλασσας οφείλεται στο ότι μας αναγκάζει να καταδυθούμε στους γόνιμους βυθούς της ψυχής, όπου ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον εαυτό μας. Για την ώρα είμαστε ακόμα εξαντλημένοι από τη φουρτούνα των τελευταίων ημερών.[...]

Ο τίτλος και το απόσπασμα είναι από το βιβλίο του Luc Bossi 'Ο Φρόιντ στο Μανχάτταν'.

Aποδελτίωση ΧΙ:

 

Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή (Αλκυόνη Παπαδάκη)

"Είναι αυτή η κατάρα που με δέρνει, να διαβάζω ανάποδα τον κόσμο. Να επικεντρώνω την προσοχή μου στα υστερόγραφα. Να μη βάζω κύκλους στα κεφάλαια."

"Σου σερβίρουν σε κονσέρβες αποφάσεις που σε διάλεξες. Ψάχνουν μεθοδικά να σε απελάσουν από τη ψυχή σου."
"Γίνε ότι θέλεις. Ένας ονειροπόλος. Ένας ανέντακτος. Ένας θεατής. Ένας δάσκαλος. Μόνο αυτό, που προσπαθούν με τόσο πείσμα να σε κάμουν μη γίνεις. Ένας χρήσιμος ηλίθιος." 
"Μόνο ποτέ σου μην εμπιστευτείς εκείνους που χαϊδολογούν τα θύματα. Μην αφεθείς στη γενναιοδωρία τους. "

"Τότε τα βλέμματά μας σμίγουν, σ' ένα αντιφέγγισμα μοναξιάς. Τότε εγώ κι ο λύκος νιώθουμε ότι κάτι έχουμε κερδίσει." 
"Γιατί απ' όπου ξεκίνησα έφτανα πάντα σε μια απουσία." 
"Ωστόσο ζούμε σα νομάδες. Με το όνειρο μιας ακαθόριστης επιστροφής."

"Μη ξεχνάς στο φινάλε ότι η τρέλα σου είναι αυστηρά προσωπική."

"Δεν είναι πάντα απαραίτητο να φτάνεις μέχρι τον κρατήρα του ηφαιστείου μόνο και μόνο για να ανάψεις το τσιγάρο σου."  
"Γιατί βάζεις λοφία στις ενέργειές σου;" 




"Η νέα μου κατοικία είναι στις παρυφές του χάους, αλλά έχει θέα την ανατολή."
"Μην απορείς. Δεν είσαι εσύ που δεν τα καταφέρνεις. Έτσι συμβαίνει σε όλους μας. Απλώς εσύ έχασες το καθρεφτάκι που μέσα του καθρέφτιζες όλο τον κόσμο."
"Χίλιες φορές γέρος παρά μπαγιάτικος τρελός."

Αυτοβιογραφία σε πέντε σύντομα κεφάλαια

 πηγή: http://www.wearysloth.com/

 

I

I walk down the street.
There is a deep hole in the sidewalk
I fall in.
I am lost ... I am helpless.
It isn't my fault.
It takes me forever to find a way out.

II

I walk down the same street.
There is a deep hole in the sidewalk.
I pretend I don't see it.
I fall in again.
I can't believe I am in the same place
but, it isn't my fault.
It still takes a long time to get out.

III

I walk down the same street.
There is a deep hole in the sidewalk.
I see it is there.
I still fall in ... it's a habit.
my eyes are open
I know where I am.
It is my fault.
I get out immediately.

IV

I walk down the same street.
There is a deep hole in the sidewalk.
I walk around it.

V

I walk down another street.

Η Portia Nelson,  τραγουδίστρια, τραγουδοποιός και ηθοποιός, έγραψε ένα βιβλίο για να περιγράψει τη μάχη της με τον καρκίνο και τη μαστεκτομή στο οποίο περιλαμβάνεται αυτό το ποίημα. Όσοι έλιωσαν την κασετα με το Sound of music, θα τη θυμούνται από κει, με τη στολή της καλόγριας και τα καλώδια του αυτοκινήτου των ναζί στο χέρι. Όσοι πάλεψαν με βουλιμία, ανορεξία ή κατάθλιψη την ξέρουν από αυτό το ποίημα που είναι μια από τις πιο σαφείς και πετυχημένες παραστάσεις των σταδίων της επούλωσης.

αποβέγγερο

Αποδελτίωση Χ 

Wiegenlied : Guten Abend, gute Nacht

Κυκλοφόρησε (or something like it) το 1868 και είναι ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα νανουρίσματα. Οι στίχοι είναι μια σύνθεση παραδοσιακού ποιήματος (πρώτη στροφή) και στίχων του Georg Scherer. (δεύτερη στροφή). Ο αναχρονισμός που εντοπίζει η wikipedia στη λέξη γαρύφαλο είναι γενικό χαρακτηριστικό των νανουρισμάτων. Οι στίχοι είναι χαρακτηριστικοι: κοιμήσου  με ρόδα και γαρύφαλα, αύριο πρωί Θεού θέλοντος θα ξαναξυπνήσεις (!). Κοιμήσου υπό την επίβλεψη των αγγέλων και φτάσε στον παράδεισο.

Edo Lullaby

Εdo, Yedo ή Yeddo σημαίνει εκβολή και είναι η παλιά ονομασία του Τόκιο. Η αλλαγή του ονόματος έγινε το 1868, το νανούρισμα όμως είναι παλαιότερο (ίσως να είναι του 16ου αιώνα.) Λέει (περίπου):
Ξέρεις που πήγε η τροφός σου; Δε θ' αργήσει. Πήγε πέρα απ' το βουνό, στο σπίτι της. Απ' το χωριό της πήρες για δώρο ένα φλαούτο κι ένα τύμπανο.
Σε άλλο νανούρισμα , στην αρχική εκδοχή, (itsuki lullaby), τραγουδά η ίδια η τροφός:(περίπου πάλι): μισώ να φροντίζω το παιδί που κλαίει, εκείνοι με μισούν γιατί κλαίει το παιδί. Τι αθώο και χαριτωμένο φαίνεται το κοιμισμένο παιδί. Πόσο άσχημο είναι όταν κλαίει.
Ξανά η τροφός, (takeda lullaby) λέει: θα τα παρατούσα όλα και θα επέστρεφα στο σπίτι των γονιών μου.

Ordem e progreso
Παραδοσιακό βραζιλιάνικο νανούρισμα για το οποίο δεν μπόρεσα να βρω τίτλο και στίχους.

Hush little baby don't say a word

lull: 1a) to make a person or an animal quiet or calm, 1b)to calm somebody of their fears, OR 2) -of a storm or noise- to become quiet, to decrease.

A la nanita nana

Παραδοσιακό ισπανικό νανούρισμα. Nana είναι η γκουβερνάντα, χαϊδευτικά η γιαγιά, και επίσης είναι το νανούρισμα. Με κάποιες αλλαγές το βρίσκουμε και ως χριστουγεννιάτικο (mi nina tiene sueno/mi jesus tiene sueno). Η Παναγία, ως μάνα, έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στα νανουρίσματα.

Ninna Nanna (a Gesu)

E se sarà una notte fredda tu mi stringerai più forte, e quando poi sarà l'inverno io non me ne accorgerò.

http://lyricstranslate.com

 Κι αν είναι κρύα η νύχτα θα με κρατάς πιο σφικτά, κι όταν έρθει ο χειμώνας δε θα το καταλάβω.

Aljonushka

Μουσική για άρπα, γραμμένη  από τον Mikhail Mchedelov . Δεν είναι παραδοσιακό νανούρισμα αλλά στα νανουρίσματα οι κανόνες που διέπουν μουσική και στίχους είναι πολύ χαλαροί. Πρέπει μόνο να λικνίζεται το μωρό. Νανούρισμα (η νανάρισμα) είναι το απαλό τραγούδι που το τραγουδά κανέις για να κοιμίσει ένα παιδί, είναι κι οποιοσδήποτε μονότονος ήχος που αποκοιμίζει.

Νάνι του ρήγα το παιδί

Υπάρχουν αρκετές σελίδες με παιδικά νανουρίσματα, κι αρκετά τραγούδια που οι στίχοι τους κρύβουν μέσα νανουρίσματα. Όπως παρουσιάζεται εδώ,  θα μπορούσαν να γίνουν αφορμή γλωσσικού μαθήματος.

"...στ' ασημοπίστολά σου πλάι, της χελιδόνας το φτερό, κι ένα σταυρό να σε φυλάει, τις νύχτες που σε καρτερώ..."

Αποδελτίωση ΙΧ

(what use is the) Love in thoughts

Βασισμένο στην αληθινή ιστορία του συγγραφέα Paul Krantz (ο οποίος έγραφε με το ψευδώνυμο Ernst E. Noth), ο οποίος δικάστηκε και αθωώθηκε για τα γεγονότα που παρουσιάζει η ταινία. Παρά την αθώωση του, εξορίστηκε από τη ναζιστική Γερμανία και παρέμεινε -συναισθηματικά- δέσμιος του έρωτά του για τη Χίλντε  για την υπόλοιπη ζωή του.

Ο Γκούντερ, ερωτευμένος με το θάνατο, κι απόλυτος όπως όλοι οι έβηβοι λέει "Ίσως είναι αλήθεια ότι για τους ανθρώπους η πραγματική ευτυχία έρχεται μόνο μια φορά στη ζωή. Μόνο μια. Και μετά τιμωρούνται γι' αυτό. Για το υπόλοιπο της ζωής τους. Η τιμωρία είναι ότι ποτέ δε θα ξεχάσουν εκείνη τη μοναδική στιγμή." 

Το γεγονός του θανάτου του είναι γνωστό από το πρώτο λεπτό της ταινίας χωρίς να  προδίδει την πλοκή. Ο τρόπος που περιγράφει τη ζωή και χαιδεύει το όπλο του δεν αφήνει κανένα άλλο ενδεχόμενο ανοικτό.

Η Χίλντε θέλει να ζήσει χωρίς κριτήρια, δεσμεύσεις κι υποχρεώσεις και ψέγει τον Πολ για τις ποιητικές του ιδέες.  "Τι αξία έχει να αγαπάς μόνο με τη σκεψη; Όταν έρθει η στιγμή δε θα ξέρεις."

Ο Πολ, που περιμένει κάποιος για ένα ολόκληρο δίωρο ότι θα συνέλθει, θα δει πιο καθαρά, θα αναθεωρήσει, είναι αυτός που αφηγείται τα γεγονότα.  Μόνο για να αποδεικτεί ότι  όντως δεν ήξερε. Ο ίδιος που δήλωνε ότι "η αγάπη τον οδήγησε στο ακραίο σημείο" θα πει αργότερα "τι σημασία έχει πια;"

Γιατί μας φοβίζει η μελαγχολία; (άρθρο της Λ. Βογιατζή, 2003)

"Aπό τότε που οι άνθρωποι μπήκαν σε ρυθμούς παραγωγής, οι μελαγχολικοί δεν είναι πια πρότυπο για κανέναν.

Φαίνεται όμως πως ακριβώς αυτή η βραδύτητα της μελαγχολίας, η συνεχής αναζήτηση, που μάλλον φρενάρει παρά επιταχύνει τους ρυθμούς της ζωής, είναι που την κάνει στην εποχή μας να θεωρείται ιδιότητα όχι εύρωστου και φυσιολογικού ανθρώπου, αλλά περισσότερο περιθωριακού και δύσκολου. Aπό τότε που οι άνθρωποι μπήκαν σε ρυθμούς παραγωγής και οτιδήποτε αναστέλλει την παραγωγική δραστηριότητα αντιμετωπίζεται με καχυποψία, οι μελαγχολικοί δεν είναι πια πρότυπο για κανέναν. H πρόοδος χρωμάτισε σιγά-σιγά τη μελαγχολία με σκούρα χρώματα. H αδιάκοπη πορεία προς τα εμπρός δυσκολεύεται από τους μελαγχολικούς, που θέλουν να σταματούν, να κοιτούν γύρω τους, προς τα μέσα και προς τα πίσω."

"Tο γεγονός και μόνον ότι το παιδί προτιμάει να κάθεται σε μια γωνιά στο σκάμμα και να σκαλίζει ξανά και ξανά νωχελικά την άμμο, αντί να κυνηγάει ξεφωνίζοντας τα άλλα παιδιά και να τους πετάει άμμο, ότι απλώς παρατηρεί χωρίς να κάνει τίποτε, μοιάζει ύποπτο και μη κανονικό. Ένα ήσυχο, στοχαστικό παιδί φοβίζει πολλές φορές περισσότερο τους γύρω του από ένα νευρικό."

"Πολλά από αυτά που έχουν αξία και κάνουν τη ζωή ανεκτίμητη τα οφείλουμε στους μελαγχολικούς

Kαι όμως, αυτά τα δύο δεν πρέπει να συγχέονται. H μελαγχολία με κανέναν τρόπο δεν είναι ψυχική ασθένεια ή διαταραχή, αλλά μία ιδιότητα ορισμένων ανθρώπων που τους χαρακτηρίζει πάντα ή σε κάποιες φάσεις της ζωής τους. Οι άνθρωποι αυτοί όμως διατηρούν μια εσωτερική ισορροπία, ώστε να μη «συντρίβονται» από τα συναισθήματά τους. Tη μελαγχολία χαρακτηρίζει ένα ιδιαίτερα ευρύ φάσμα συναισθημάτων, από βαθιά χαρά ως βαθιά θλίψη, ευαισθησία, συμπόνια και συμπάθεια για τους άλλους, αγάπη και σεβασμός προς τη φύση, δημιουργικότητα. Aντίθετα, η κατάθλιψη χαρακτηρίζεται από συναισθηματική «νέκρωση», έλλειψη κάθε ενδιαφέροντος και κάθε ευαισθησίας. O καταθλιπτικός άνθρωπος δεν νιώθει μόνο θλίψη ή μελαγχολία, αλλά βασανίζεται από την αίσθηση ότι δεν υπάρχει ελπίδα, αισθάνεται παγιδευμένος, δεν μπορεί να βρει νόημα σε τίποτα. H μελαγχολία όχι μόνο δεν χρειάζεται θεραπεία, όπως η κατάθλιψη, αλλά μπορεί να είναι και θεραπευτική αν αναγνωριστεί και αντιμετωπιστεί ως μία θετική ανθρώπινη ιδιότητα. Πολλά από αυτά που έχουν αξία και κάνουν τη ζωή ανεκτίμητη -η ποίηση, η φιλοσοφία, οι τέχνες, η συναίσθηση της ομορφιάς- τα οφείλουμε κατά μεγάλο μέρος στους μελαγχολικούς."

 

City of Life and Death

 

"What's surprising about "City" is all the things it isn't. It isn't a bombastic, nationalistic slice of melodrama; it isn't wall-papered with emotive music; and it isn't two-hours-plus of unmitigated grief and wailing."

"There's personal bravery but little movie-style heroism, more a general sadness at human behavior during wartime. "

"Lack of characters' backgrounding gives the pic a visceral immediacy and makes the historical situation the movie's real star. "

"Inexplicably turned down by Cannes" 

Ο πίνακας με τις απώλειες του Β΄ παγκόσμιου πολέμου δείχνει 11500000 νεκρούς πολίτες στην Κίνα. Η ταινία καλλιτεχνικά είναι άρτια, και στο πρόσωπο του Ιάπωνα πρωταγωνιστή αρνείται να είναι όργανο προπαγάνδας. Οι Κάννες έδειξαν με το Inglorious Bastards ότι η θεματολογία δεν είναι κορεσμένη. Κι όμως την απέρριψαν.

Αποδελτίωση VIII


To μάτι δεν είναι καλά

Όταν το μάτι του Ρομπέρτο Μάττα φεύγει μπροστά για να αποφύγει τον αποπροσανατολισμό, το μάτι του βιβλιου του Κalil Gibran "τρελαίνεται": 

Μια μέρα, το Μάτι είπε: "Είδα, πέρα απ' τις κοιλάδες, ένα βουνό που το σκεπάζει μια γαλάζια καταχνιά. Δεν είναι πολύ ωραίο;" Αφουγκράστηκε λίγη ώρα το Αυτί, και είπε: "Μα πού είναι αυτό το βουνό; Δεν το ακούω".Το χέρι μίλησε και είπε: "Δεν υπάρχει κανένα βουνό, δε μπορώ να το πιάσω, το ψάχνω, και δεν πιάνω τίποτα."Και η μύτη είπε: "Δεν υπάρχει βουνό, δεν το μυρίζω".Τώρα το Μάτι κοίταξε αλλού, όμως οι άλλοι άρχισαν όλοι μαζί να σχολιάζουν την περίεργη ψευδαίσθηση του Ματιού. Και είπαν: "Το Μάτι δεν είναι καλά".

Surreal

 On the first of August, 1914, Max Ernst died. He was resurrected on the 11th of November, 1918, as a young man who wished to find the myth of his Day.

"Δὲν ξέρω πῶς νὰ σοῦ τὸ εἰπῶ. Μὰ ὁ δρόμος, χθὲς τὸ βράδυ,
μὲς στὴ σταχτιὰ τὴ συννεφιὰ σὰ θέατρο εἶχε γίνει. " Λ. Πορφύρας

Στο απόσπασμα της ταινίας 8Χ8: Α chess sonata, ο Μαξ Ερνστ χορεύει στο δρόμο κυνηγώντας τη γυναίκα του, Dorothea Tanning.

Lacrimae rerum

Ὄξω, βαρύ, μονότονο ψιχάλισμα
δέρνει τὴ στέγη μας· καὶ τότε ἀντάμα
τὰ πράματα ποὺ ἁγιάσανε τὰ χέρια σου
ἀρχίζουν ἕνα κλάμα... καὶ ἕνα κλάμα...
Κι ἀπ᾿ τὴ γωνιὰ ὁ καλὸς τῆς Λήθης σύντροφος,
τ᾿ ἀγαπημένο μας παλιὸ ρολόι,
τραγουδιστὴς τοῦ χρόνου, κι αὐτὸς κλαίοντας
ρυθμίζει ἀργά, φριχτά, τὸ μοιρολόι...

Λάμπρος Πορφύρας

Αποδελτίωση VII

Μαρμαρωμένος Ορίζοντας

"Να ' σαι δεμένος στην τσίμα ενός άρμπουρου στη μέση του ωκεανού και να χρωματίζεις... Και το παραμικρό κούνημα σε πειράζει τόσο στην καρδιά που σε κάνει να κλείνεις τα ματια αθέλητα και να νομίζεις κάθε τόσο πως πέφτεις... Ύστερ' από λίγο σε πιάνει ένα λαχάνιασμα κι αρχίζεις να ανασαίνεις βαθιά σα να'χεις τρέξει πολύ"

Είσ' άνθος

"Είσαι άνθος πολυμύριστο που τ'άρωμα εμαράθη

και πάρωρα ξεχάστηκε σε μια γωνιά και λιώνει

ώριο κορμί που σώθηκε και φθάρθηκε απ'τα πάθη

και μια Ιστορία χαρούμενη που θλιβερά τελειώνει."

Νίκος Καββαδίας (Από  "Το ημερολόγιο ενός τιμονιέρη.")