Αποδελτίωση XII

Τhe path into darkness 

"Men fear death, as children fear to go into the dark, and as that natural fear in children is increased with tales, so is the other." (Francis Bacon, 'Of Death', 1612)

One art

[Colwell is examining the various drafts of "One Art," and focuses here on Bishop’s struggle to write the last stanza.]

… [B]y embodying uncontrollable emotion in a form meant to control it, and in an utterance meant to deny it, Bishop can create tension, ambivalence, and a poignant recognition of the pathos of human attempts to control the uncontrollable.

In the earlier drafts of this stanza, Bishop struggled with the desire to say and unsay, to say two things at once, both admitting to the truth of the argument that the villanelle has established and admitting to the evasion of the truth that the tone has insisted on. To accomplish this she tried lines such as "of course, I’m lying" and "it’s evident I’m telling the truth"; one draft of one verse completely explodes the villanelle form:

All that I write is false, it’s evident
The art of losing isn’t hard to master
oh no
anything at all anything but one’s love. (Say it: disaster).

This duality that Bishop works so hard to achieve in draft after draft (there are seventeen drafts of "One Art" in vassar’s manuscript collection) she finally finds in one word, "shan’t." This word, with its overformal stiffness, its anachronistic sound, its school-marmish precision, says both "I’m lying" and "I’m not lying." Using the future perfect tense allows an ambiguity that no other grammatical structure can provide. Bishop accomplished the feat of expressing her ambivalence about her own endeavor; in the word "shan’t" she combined opposite meanings in one utterance.

From Anne Colwell, "Geography III: The Art of Losing," Chapter 4 in Inscrutable Houses: Metaphors of the Body in the Poems of Elizabeth Bishop (Tuscaloosa: University of Alabama Press, 1997), 178

On second thought

"As I think of it now, the song could have been called 'Send in the Fools.' I knew I was writing a song in which Desirée is saying, 'aren't we foolish' or 'aren't we fools'? Well, a synonym for fools is clowns, but 'Send in the Fools' doesn't have the same ring to it."

... μη κλαις που θάλασσες δεν όριζες πολλές...

Είκοσι χρόνια μετά τις πρώτες εκλογές που θυμάμαι, οι ίδιες παρατάξεις, με τα ίδια ακριβως επιχειρήματα και κάποιες νέες φάτσες πρωταγωνιστούν δήθεν σε "χιτσκοκικό θρίλερ". Αηδίες. Τα θρίλερ είναι για τα παιδάκια που έχουν ομάδα και έχουν τις σημαίες έτοιμες. Οι υπόλοιποι έχουμε πιο σοβαρές δουλειές.

Analyse :
"I came home one night and for some reason, the street had a power cut. The houses were all dark, with candlelight in the windows, which is obviously how it would have been when they were built. It was beautiful. "

I think that has always been the hardest bit: having to finish a song and accept the fact that people probably won’t get it. Because it’s so obvious to me, to all of us, at the time and it’s such a headfuck when we are called ‘depressing’. They just don’t get it. Depressing music to me is just shit music. It’s like air freshener – just a nasty little poison in the air. I remember being pinned down in a bar once by this guy who just went on and on and on and on about how ‘No Surprises’ was the most depressing piece of music he had ever heard in his life and why on earth would we choose to inflict that on people? But we don’t choose to inflict anything on anybody – and anyway I just don’t hear what he was hearing. And then you think, ‘Well, I’m not doing this to be loved anyway, so that’s OK. ’

Tom Yorke

"Der Krieger und die Kaiserin"

"Επιστρέφω και είναι όλοι εδώ,
και φοβάμαι ότι τίποτα δε θα είναι όπως ήταν πριν.

Όχι, φοβάσαι ότι όλα θα είναι ακριβώς όπως ήταν πριν."

...

Defeats are monumental

Την πρώτη φορά που ο Κρις είδε το ελάφι, ετοίμασε το όπλο και σημάδεψε. Απέτυχε γιατί το ελάφι ήταν πολύ "φάτσα". 0-1

Πήγε πίσω στο τροχόσπιτο και βρήκε ξανά το ελάφι - αυτή τη φορά στην ετικέτα ενός πιοτού που βρέθηκε τυχαία έξω από την πόρτα του. Το ελάφι πιάνει το κάρμα από τα κέρατα. 0-2

Αντί να κάτσει άμυνα, ο Κρις ξεκινά να βρει τον Κύριο Ελάφι που απέκτησε πλέον προσφώνηση και κεφαλαίο για να του δώσει ένα μήλο . Το ελάφι απαντά με ένα χαρτονόμισμα 50 δολαρίων και προηγείται με 0-3.

Στα αποδυτήρια αναλύεται το σύστημα του "χρήσιμου συγχρονισμού" όπως παρατηρήθηκε σε προηγούμενα ματς -αν και ο Μωρίς μόνο για προπονητής φιλόσοφος της Αλεφάντειου σχολής δεν κάνει- και το ματς ξαναρχίζει...

Το δώρο αυτή τη φορά είναι ένα μεγάλο σακί, η δε εξέλιξη είναι γλίστρημα - πτώση - όπλο μέσα στη λίμνη. Τέταρτο γκόλ; Ή κατα τη διάρκεια αναζήτησης του όπλου στα παγωμένα νερά θα γίνει της Κωνσταντινούπολης;

Στο 90' το ελάφι έχει αρπάξει το δώρο του από τη σακούλα και έχει εξαφανιστεί. Καμία πρόθεση για ρεβάνς. 198 δολάρια στο νερό και 350 στο κατάστημα για μεταγραφή νέου όπλου. Λήξη του ματς.

Πίσω στην κονσόλα αναζητείται το ηθικό δίδαγμα:

be wise there's one out there with a 'tude. He might be armed.

Κάποιες ήττες δεν παλεύονται. Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να τις φιλοσοφήσουμε για λίγο και να τις ξεχάσουμε για πάντα. Lady Blue