Αποδελτίωση ΙΧ

(what use is the) Love in thoughts

Βασισμένο στην αληθινή ιστορία του συγγραφέα Paul Krantz (ο οποίος έγραφε με το ψευδώνυμο Ernst E. Noth), ο οποίος δικάστηκε και αθωώθηκε για τα γεγονότα που παρουσιάζει η ταινία. Παρά την αθώωση του, εξορίστηκε από τη ναζιστική Γερμανία και παρέμεινε -συναισθηματικά- δέσμιος του έρωτά του για τη Χίλντε  για την υπόλοιπη ζωή του.

Ο Γκούντερ, ερωτευμένος με το θάνατο, κι απόλυτος όπως όλοι οι έβηβοι λέει "Ίσως είναι αλήθεια ότι για τους ανθρώπους η πραγματική ευτυχία έρχεται μόνο μια φορά στη ζωή. Μόνο μια. Και μετά τιμωρούνται γι' αυτό. Για το υπόλοιπο της ζωής τους. Η τιμωρία είναι ότι ποτέ δε θα ξεχάσουν εκείνη τη μοναδική στιγμή." 

Το γεγονός του θανάτου του είναι γνωστό από το πρώτο λεπτό της ταινίας χωρίς να  προδίδει την πλοκή. Ο τρόπος που περιγράφει τη ζωή και χαιδεύει το όπλο του δεν αφήνει κανένα άλλο ενδεχόμενο ανοικτό.

Η Χίλντε θέλει να ζήσει χωρίς κριτήρια, δεσμεύσεις κι υποχρεώσεις και ψέγει τον Πολ για τις ποιητικές του ιδέες.  "Τι αξία έχει να αγαπάς μόνο με τη σκεψη; Όταν έρθει η στιγμή δε θα ξέρεις."

Ο Πολ, που περιμένει κάποιος για ένα ολόκληρο δίωρο ότι θα συνέλθει, θα δει πιο καθαρά, θα αναθεωρήσει, είναι αυτός που αφηγείται τα γεγονότα.  Μόνο για να αποδεικτεί ότι  όντως δεν ήξερε. Ο ίδιος που δήλωνε ότι "η αγάπη τον οδήγησε στο ακραίο σημείο" θα πει αργότερα "τι σημασία έχει πια;"

Γιατί μας φοβίζει η μελαγχολία; (άρθρο της Λ. Βογιατζή, 2003)

"Aπό τότε που οι άνθρωποι μπήκαν σε ρυθμούς παραγωγής, οι μελαγχολικοί δεν είναι πια πρότυπο για κανέναν.

Φαίνεται όμως πως ακριβώς αυτή η βραδύτητα της μελαγχολίας, η συνεχής αναζήτηση, που μάλλον φρενάρει παρά επιταχύνει τους ρυθμούς της ζωής, είναι που την κάνει στην εποχή μας να θεωρείται ιδιότητα όχι εύρωστου και φυσιολογικού ανθρώπου, αλλά περισσότερο περιθωριακού και δύσκολου. Aπό τότε που οι άνθρωποι μπήκαν σε ρυθμούς παραγωγής και οτιδήποτε αναστέλλει την παραγωγική δραστηριότητα αντιμετωπίζεται με καχυποψία, οι μελαγχολικοί δεν είναι πια πρότυπο για κανέναν. H πρόοδος χρωμάτισε σιγά-σιγά τη μελαγχολία με σκούρα χρώματα. H αδιάκοπη πορεία προς τα εμπρός δυσκολεύεται από τους μελαγχολικούς, που θέλουν να σταματούν, να κοιτούν γύρω τους, προς τα μέσα και προς τα πίσω."

"Tο γεγονός και μόνον ότι το παιδί προτιμάει να κάθεται σε μια γωνιά στο σκάμμα και να σκαλίζει ξανά και ξανά νωχελικά την άμμο, αντί να κυνηγάει ξεφωνίζοντας τα άλλα παιδιά και να τους πετάει άμμο, ότι απλώς παρατηρεί χωρίς να κάνει τίποτε, μοιάζει ύποπτο και μη κανονικό. Ένα ήσυχο, στοχαστικό παιδί φοβίζει πολλές φορές περισσότερο τους γύρω του από ένα νευρικό."

"Πολλά από αυτά που έχουν αξία και κάνουν τη ζωή ανεκτίμητη τα οφείλουμε στους μελαγχολικούς

Kαι όμως, αυτά τα δύο δεν πρέπει να συγχέονται. H μελαγχολία με κανέναν τρόπο δεν είναι ψυχική ασθένεια ή διαταραχή, αλλά μία ιδιότητα ορισμένων ανθρώπων που τους χαρακτηρίζει πάντα ή σε κάποιες φάσεις της ζωής τους. Οι άνθρωποι αυτοί όμως διατηρούν μια εσωτερική ισορροπία, ώστε να μη «συντρίβονται» από τα συναισθήματά τους. Tη μελαγχολία χαρακτηρίζει ένα ιδιαίτερα ευρύ φάσμα συναισθημάτων, από βαθιά χαρά ως βαθιά θλίψη, ευαισθησία, συμπόνια και συμπάθεια για τους άλλους, αγάπη και σεβασμός προς τη φύση, δημιουργικότητα. Aντίθετα, η κατάθλιψη χαρακτηρίζεται από συναισθηματική «νέκρωση», έλλειψη κάθε ενδιαφέροντος και κάθε ευαισθησίας. O καταθλιπτικός άνθρωπος δεν νιώθει μόνο θλίψη ή μελαγχολία, αλλά βασανίζεται από την αίσθηση ότι δεν υπάρχει ελπίδα, αισθάνεται παγιδευμένος, δεν μπορεί να βρει νόημα σε τίποτα. H μελαγχολία όχι μόνο δεν χρειάζεται θεραπεία, όπως η κατάθλιψη, αλλά μπορεί να είναι και θεραπευτική αν αναγνωριστεί και αντιμετωπιστεί ως μία θετική ανθρώπινη ιδιότητα. Πολλά από αυτά που έχουν αξία και κάνουν τη ζωή ανεκτίμητη -η ποίηση, η φιλοσοφία, οι τέχνες, η συναίσθηση της ομορφιάς- τα οφείλουμε κατά μεγάλο μέρος στους μελαγχολικούς."

 

City of Life and Death

 

"What's surprising about "City" is all the things it isn't. It isn't a bombastic, nationalistic slice of melodrama; it isn't wall-papered with emotive music; and it isn't two-hours-plus of unmitigated grief and wailing."

"There's personal bravery but little movie-style heroism, more a general sadness at human behavior during wartime. "

"Lack of characters' backgrounding gives the pic a visceral immediacy and makes the historical situation the movie's real star. "

"Inexplicably turned down by Cannes" 

Ο πίνακας με τις απώλειες του Β΄ παγκόσμιου πολέμου δείχνει 11500000 νεκρούς πολίτες στην Κίνα. Η ταινία καλλιτεχνικά είναι άρτια, και στο πρόσωπο του Ιάπωνα πρωταγωνιστή αρνείται να είναι όργανο προπαγάνδας. Οι Κάννες έδειξαν με το Inglorious Bastards ότι η θεματολογία δεν είναι κορεσμένη. Κι όμως την απέρριψαν.

Συνωμοσία

Προσπαθώ να καλοσωρίσω το φθινόπωρο με τη μελαγχολία που του αρμόζει αλλά το σύμπαν συνωμοτεί εναντίον μου.

Ο P. Chang από το Χογκ Κογκ και η Λαρίσα από την Ουκρανία μου έστειλαν sms προτείνοντάς μου να συνεργαστούμε. Υπάρχουν σπαμ και ιοί στα κινητά;

Η τράπεζα μου έστειλε επιστολή ότι οι κινήσεις της πιστωτικής μου θα είναι στη διάθεση της κυβέρνησης των uber alles στα πλαίσια της καταστολής της τρομοκρατίας.

Σε μια τελευταία προσπάθεια μελαγχόλησης πήγα κι είδα τρία φιλικά παιχνίδια του Ολυμπιακού στο μπάσκετ. Λείπουν ο Τζιοβάνι και ο Αλέφαντος για να φτιάξουμε το πιο διασκεδαστικό σύνολο στην ιστορία του αθλητισμού. Φέτος θα βλέπω μπάσκετ.

Το μόνο που μετάνιωσα είναι ότι δεν πήρα αυτόγραφο από το Γκάλη. Δε πειράζει όμως. Με το ρυθμό που πάει η κατάσταση, θα πω στο Μπιν να μου δώσει ένα δικό του την επόμενη φορά που θα του δώσω μετρητά.

The fool looks at the finger that points the sky

Η συνομιλία ανύπαρκτη, παγωμένη. Όσο υπήρχε το φαγητό κάτι γινόταν, τώρα τίποτα. Πάντα αυτό συμβαίνει. Όταν έρχεται η ώρα για πιο προσωπική, πιο οικεία συζήτηση, επιβάλλει τη σιωπή στο τραπέζι. Ούτε καν καταλαβαίνει πώς το κάνει. Ασυναίσθητα απέκτησε το χούι και δε μπορεί να το σταματήσει.

Κατα τη διάρκεια της σιωπής ταξιδεύει σε ότι την ενοχλεί. Ο κατάλογος ατέλειωτος όταν θέλει να τρώγεται με τα ρούχα της. Χάνεται στο παρελθόν, παθαίνει κρίσεις πανικού με το παρόν, κριτικάρει τι δε θα καταφέρει στο μέλλον.

Στο τέλος της περιπλάνησης θυμάται που βρίσκεται. Ο σημερινός απέναντι είναι αμήχανος. Κάνει ότι μπορεί για να κρύψει την απορία του. Για να σπάσει τον πάγο κάνει ένα αστείο και αυτός αρπάζει την ευκαιρία να συνεχίσει άλλη μια ανούσια συζήτηση. Όχι, δεν έσπασε ο πάγος, απλά έγινε νερό. Που ξεπλένει, που αποχρωματίζει, που ξενερώνει.

Λένε καληνύχτα και ξέρει ότι μόνο τυχαία θα τον ξαναδεί. Όπως τους προηγούμενους αμήχανους που φρίκαραν και σωστά αποφάσισαν να μη μπλέξουν σε αυτή την κατάσταση. Η ίδια την αποκαλεί ελεγχόμενη κατάθλιψη. Έχει γίνει άσος στο συμπεριφορικό μακιγιάζ, στην εξάντληση και στην υπερκόπωση. Μετατρέπει την μιζέρια σε υπερένταση.

Παραδέχεται ότι δεν της πολυαρέσει εδώ που έμπλεξε αλλά παραδέχεται κι ότι δε θέλει να το σταματήσει. Θέλει να της το σταματήσουν. Να βρεθεί κάποιος να την καταλάβει και να αναλάβει να το σταματήσει. Κι αν την αγαπά, αστειεύτηκε κάποτε η ίδια, να λυθούν δυο προβλήματα με τη μια. Εννοείται, με τους ελάχιστους που δε φρίκαραν, ο πάγος δεν έγινε ποτέ νερό. Βρήκε άλλο τρόπο να τους αποφύγει.

Τους εκτίναξε στο διάστημα σα μικρές κουκίδες, σαν αστεράκια. Για όλο τον κόσμο ο ουρανός είναι ανοικτοσύνη. Γι' αυτήν είναι μάτια που την παρακολουθούν ακατάπαυστα, κουβέρτα που τη σκεπάζει. Όλα τα μάτια που είδε στη ζωή της, μακριά, ψηλά. Και τριγύρω της κανείς.

Πότε ανέβηκαν όλοι εκεί πάνω; Κι αυτή; Τάχα περιμένει τη σκάλα να ανέβει, σίγουρη ότι αυτή δε θάρθει. Χωρίς να επενδύει, χωρίς να ρισκάρει.Προτιμά να στέκεται στη σιγουριά της γης και να μιλά με τ' άστρα ακόμα κι αν ξέρει ότι άστρο δε θα γίνει. Και τρώγεται με τα ρούχα της. Χάνεται κάπου στο παρελθόν, παθαίνει κρίσεις πανικού με το παρόν και κριτικάρει τι δε θα γίνει στο μέλλον.

O μόνος τρόπος να μη ξέρεις είναι να μη θέλεις να ξέρεις εκτός αν κάποιοι άνθρωποι για λόγους που δεν πρέπει να καταλάβεις σε υποχρεώνουν να θελήσεις. Όχι λέγοντάς το, ούτε δείχνοντάς το. Καλύπτωντάς το τόσο αποτυχημένα με απόπειρες τόσο οικτρές που να το στριγγλίζουν. Χρησιμοποιώντας μαζί σου ακριβώς την ίδια μέθοδο που σου περίγραψαν στο παρελθόν ότι χρησιμοποίησαν σε άλλες.

Καλό κόλπο, αλάθητο. Αφήνει δυο επιλογές. Να βράσεις στο ζουμί σου και να φύγεις σιγά σιγά γλιτώνοντάς τους από τη συζήτηση που κότεψαν να κάνουν ή να μείνεις και να σε βρουν αν κάποτε αλλάξουν γνώμη .

Η ευκολία τους βολεύεται με το πρώτο, η ματαιοδοξία και ο εγωισμός τους με το δεύτερο. Πάνω απ' όλα είναι εγωιστές. Θα επιστρέψουν κάποτε να δουν αν είσαι ακόμα εκεί και καλά κάνεις να έχεις φύγει.


Δυο άνθρωποι δεν είναι πια μαζί. Ο ένας το είχε αποφασίσει χρόνια πριν και η άλλη το έμαθε όταν παρατήρησε τα κέρατα στον καθρέφτη.