Ο άνεμος, το ρολόι κι εμείς...

Ο άνεμος έχει μπει επιτέλους μέσα στο ρολόι-

Κάθε λεπτό για τον εαυτό του.

Δεν υπάρχουν πια έξι,

δεν υπάρχουν πια δώδεκα,

είναι τόσο νωρίς όσο είναι αργά.

Η βροχή έχει ξεπλύνει τους αριθμούς.

Τα δέντρα δεν ενδιαφέρονται τι θα συμβεί.

Ο χρόνος μετατράπηκε σε τοπίο

αυτόχειρων φύλλων και στωικών κλαδιών.

Αποχρωματίζεται τόσο γρήγορα όσο χρειάστηκε να χρωματιστεί ;

Ή ίσως αυτά είναι πολλά για να λεχθούν,

με το ρολόι να κολυμπά μέσα στον εαυτό του

και τα λεπτά να έχουν πάρει άδεια θνησιμότητας;

Η θάλασσα δεν έχει καθόλου εικόνα.

Στη θάλασσα τότε: τώρα είναι χρόνος,

Και κάθε θνητή καρδιά είναι ένας ναύτης

Ορκισμένος να εκδικηθεί τον άνεμο,

Να φέρει τη ζωή πίσω στα λεπτά δόντια

Μέσα από τα οποία πρωτοσφύριξε,

Μια ηλίθια περιφρόνησή του, χωρίς να ξέρει γιατί

Στριγγλίζοντας γύρω από το περισπούδαστο ρολόι.

Τώρα δεν υπάρχει ούτε κτύπημα, ούτε φύσημα.

Το πλοίο ηττήθηκε, μαζί με τους άντρες του

Η θάλασσα με το πλοίο, ο άνεμος με τη θάλασσα.

Ο άνεμος επιτέλους μπήκε μέσα στο ρολόι,

Το ρολόι μπήκε επιτέλους μέσα στον άνεμο,

Ο κόσμος βγήκε επιτέλους έξω από τον εαυτό του.

Επιτέλους, εσύ κι εγώ αποκτήσαμε νόημα,

Εσύ μοναδικός επιζών στο χαρτί

Η τόλμη του ανέμου και η φροντίδα του ρολογιού

Γίνονται μια άφωνη γλώσσα

Κι εγώ η ιστορία που αποσιωπείται μέσα-

Υπάρχουν περισσότερα να λεχθούν για μένα;

Λέω περισσότερα από τον αυτοπνιγμένο δισταγμό ;

Αν επαναληφθούν λέξη προς λέξη μετά από μένα,

Το κείμενο δε θα χάσει ούτε ανάσα

Ή ίσως θα σημαίνουν κάτι διαφορετικό ;

Laura Riding

Ο άνθρωπος που τα χείλη του σιωπούν, φλυαρεί με τα ακροδάκτυλα...

Μανχάταν 1909 ( φωτογραφία από wikipedia)

[...] Ο ουρανός μπροστά του έκλινε προς το βαθυκόκκινο και το μενεξεδί. Με μια ορμητική πνοή ο άνεμος σάρωσε τη γέφυρα. Ο Φρόιντ είδε το χαρτί που κρατούσε ο Γιουνγκ ένα δευτερόλεπτο νωρίτερα να πέφτει από το χέρι του. Ένα νέο φύσημα του ανέμου απείλησε να το ρίξει στη θάλασσα. Σηκώθηκε μ' ένα άλμα για να το μαζέψει.

Τα κατάφερε χωρίς δυσκολία, ευχαριστημένος που το σώμα του είχε παραμείνει σβέλτο παρά τις δοκιμασίες.Το βλέμμα του έπεσε στο γράμμα του Γιουνγκ. Διέτρεξε μερικές αράδες χωρίς να νιώθει ιδιαίτερη ντροπή.

      Όπως πάντα, η θάλασσα διαθέτει ένα μεγαλείο και μια απλότητα συμπαντικής φύσεως, που επιβάλλει τη σιωπή. Γιατί τι μπορεί να πει ο άνθρωπος, ιδιαίτερα τη νύχτα, όταν ο ωκεανός είναι μόνος με τον αστερόεντα ουρανό; Ο καθένας κοιτάζει μακριά, αμίλητος, παραιτημένος από κάθε προσωπική δύναμη, ενώ παλιές κουβέντες, παλιές εικόνες περνούν πολυάριθμες από το νου του. Η θάλασσα είναι όπως η μουσική: φέρνει μέσα της και αγγίζει όλα τα όνειρα της ψυχής.

Σε αντίθεση με το Γιουνγκ, ο Φρόιντ αρνιόταν πάντα "να παραιτηθεί από κάθε προσωπική δύναμη", αλλά αυτές οι φράσεις βρήκαν απήχηση μέσα του."Η θάλασσα φέρνει μέσα της όλα τα όνειρα της ψυχής". Έτσι λοιπόν, η ψυχανάλυση, το ασυνείδητο,η ερμηνεία των ονείρων, όλα αυτά δεν ήταν παρά λίγος αφρός μέσα σε ένα σύμπαν για πάντα απροσπέλαστο; Έριξε μια τελευταία ματιά στο γράμμα.

      Η ομορφιά της θάλασσας οφείλεται στο ότι μας αναγκάζει να καταδυθούμε στους γόνιμους βυθούς της ψυχής, όπου ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον εαυτό μας. Για την ώρα είμαστε ακόμα εξαντλημένοι από τη φουρτούνα των τελευταίων ημερών.[...]

Ο τίτλος και το απόσπασμα είναι από το βιβλίο του Luc Bossi 'Ο Φρόιντ στο Μανχάτταν'.

Aποδελτίωση ΧΙ:

 

Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή (Αλκυόνη Παπαδάκη)

"Είναι αυτή η κατάρα που με δέρνει, να διαβάζω ανάποδα τον κόσμο. Να επικεντρώνω την προσοχή μου στα υστερόγραφα. Να μη βάζω κύκλους στα κεφάλαια."

"Σου σερβίρουν σε κονσέρβες αποφάσεις που σε διάλεξες. Ψάχνουν μεθοδικά να σε απελάσουν από τη ψυχή σου."
"Γίνε ότι θέλεις. Ένας ονειροπόλος. Ένας ανέντακτος. Ένας θεατής. Ένας δάσκαλος. Μόνο αυτό, που προσπαθούν με τόσο πείσμα να σε κάμουν μη γίνεις. Ένας χρήσιμος ηλίθιος." 
"Μόνο ποτέ σου μην εμπιστευτείς εκείνους που χαϊδολογούν τα θύματα. Μην αφεθείς στη γενναιοδωρία τους. "

"Τότε τα βλέμματά μας σμίγουν, σ' ένα αντιφέγγισμα μοναξιάς. Τότε εγώ κι ο λύκος νιώθουμε ότι κάτι έχουμε κερδίσει." 
"Γιατί απ' όπου ξεκίνησα έφτανα πάντα σε μια απουσία." 
"Ωστόσο ζούμε σα νομάδες. Με το όνειρο μιας ακαθόριστης επιστροφής."

"Μη ξεχνάς στο φινάλε ότι η τρέλα σου είναι αυστηρά προσωπική."

"Δεν είναι πάντα απαραίτητο να φτάνεις μέχρι τον κρατήρα του ηφαιστείου μόνο και μόνο για να ανάψεις το τσιγάρο σου."  
"Γιατί βάζεις λοφία στις ενέργειές σου;" 




"Η νέα μου κατοικία είναι στις παρυφές του χάους, αλλά έχει θέα την ανατολή."
"Μην απορείς. Δεν είσαι εσύ που δεν τα καταφέρνεις. Έτσι συμβαίνει σε όλους μας. Απλώς εσύ έχασες το καθρεφτάκι που μέσα του καθρέφτιζες όλο τον κόσμο."
"Χίλιες φορές γέρος παρά μπαγιάτικος τρελός."

Αυτοβιογραφία σε πέντε σύντομα κεφάλαια

 πηγή: http://www.wearysloth.com/

 

I

I walk down the street.
There is a deep hole in the sidewalk
I fall in.
I am lost ... I am helpless.
It isn't my fault.
It takes me forever to find a way out.

II

I walk down the same street.
There is a deep hole in the sidewalk.
I pretend I don't see it.
I fall in again.
I can't believe I am in the same place
but, it isn't my fault.
It still takes a long time to get out.

III

I walk down the same street.
There is a deep hole in the sidewalk.
I see it is there.
I still fall in ... it's a habit.
my eyes are open
I know where I am.
It is my fault.
I get out immediately.

IV

I walk down the same street.
There is a deep hole in the sidewalk.
I walk around it.

V

I walk down another street.

Η Portia Nelson,  τραγουδίστρια, τραγουδοποιός και ηθοποιός, έγραψε ένα βιβλίο για να περιγράψει τη μάχη της με τον καρκίνο και τη μαστεκτομή στο οποίο περιλαμβάνεται αυτό το ποίημα. Όσοι έλιωσαν την κασετα με το Sound of music, θα τη θυμούνται από κει, με τη στολή της καλόγριας και τα καλώδια του αυτοκινήτου των ναζί στο χέρι. Όσοι πάλεψαν με βουλιμία, ανορεξία ή κατάθλιψη την ξέρουν από αυτό το ποίημα που είναι μια από τις πιο σαφείς και πετυχημένες παραστάσεις των σταδίων της επούλωσης.

αποβέγγερο

Αποδελτίωση Χ 

Wiegenlied : Guten Abend, gute Nacht

Κυκλοφόρησε (or something like it) το 1868 και είναι ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα νανουρίσματα. Οι στίχοι είναι μια σύνθεση παραδοσιακού ποιήματος (πρώτη στροφή) και στίχων του Georg Scherer. (δεύτερη στροφή). Ο αναχρονισμός που εντοπίζει η wikipedia στη λέξη γαρύφαλο είναι γενικό χαρακτηριστικό των νανουρισμάτων. Οι στίχοι είναι χαρακτηριστικοι: κοιμήσου  με ρόδα και γαρύφαλα, αύριο πρωί Θεού θέλοντος θα ξαναξυπνήσεις (!). Κοιμήσου υπό την επίβλεψη των αγγέλων και φτάσε στον παράδεισο.

Edo Lullaby

Εdo, Yedo ή Yeddo σημαίνει εκβολή και είναι η παλιά ονομασία του Τόκιο. Η αλλαγή του ονόματος έγινε το 1868, το νανούρισμα όμως είναι παλαιότερο (ίσως να είναι του 16ου αιώνα.) Λέει (περίπου):
Ξέρεις που πήγε η τροφός σου; Δε θ' αργήσει. Πήγε πέρα απ' το βουνό, στο σπίτι της. Απ' το χωριό της πήρες για δώρο ένα φλαούτο κι ένα τύμπανο.
Σε άλλο νανούρισμα , στην αρχική εκδοχή, (itsuki lullaby), τραγουδά η ίδια η τροφός:(περίπου πάλι): μισώ να φροντίζω το παιδί που κλαίει, εκείνοι με μισούν γιατί κλαίει το παιδί. Τι αθώο και χαριτωμένο φαίνεται το κοιμισμένο παιδί. Πόσο άσχημο είναι όταν κλαίει.
Ξανά η τροφός, (takeda lullaby) λέει: θα τα παρατούσα όλα και θα επέστρεφα στο σπίτι των γονιών μου.

Ordem e progreso
Παραδοσιακό βραζιλιάνικο νανούρισμα για το οποίο δεν μπόρεσα να βρω τίτλο και στίχους.

Hush little baby don't say a word

lull: 1a) to make a person or an animal quiet or calm, 1b)to calm somebody of their fears, OR 2) -of a storm or noise- to become quiet, to decrease.

A la nanita nana

Παραδοσιακό ισπανικό νανούρισμα. Nana είναι η γκουβερνάντα, χαϊδευτικά η γιαγιά, και επίσης είναι το νανούρισμα. Με κάποιες αλλαγές το βρίσκουμε και ως χριστουγεννιάτικο (mi nina tiene sueno/mi jesus tiene sueno). Η Παναγία, ως μάνα, έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στα νανουρίσματα.

Ninna Nanna (a Gesu)

E se sarà una notte fredda tu mi stringerai più forte, e quando poi sarà l'inverno io non me ne accorgerò.

http://lyricstranslate.com

 Κι αν είναι κρύα η νύχτα θα με κρατάς πιο σφικτά, κι όταν έρθει ο χειμώνας δε θα το καταλάβω.

Aljonushka

Μουσική για άρπα, γραμμένη  από τον Mikhail Mchedelov . Δεν είναι παραδοσιακό νανούρισμα αλλά στα νανουρίσματα οι κανόνες που διέπουν μουσική και στίχους είναι πολύ χαλαροί. Πρέπει μόνο να λικνίζεται το μωρό. Νανούρισμα (η νανάρισμα) είναι το απαλό τραγούδι που το τραγουδά κανέις για να κοιμίσει ένα παιδί, είναι κι οποιοσδήποτε μονότονος ήχος που αποκοιμίζει.

Νάνι του ρήγα το παιδί

Υπάρχουν αρκετές σελίδες με παιδικά νανουρίσματα, κι αρκετά τραγούδια που οι στίχοι τους κρύβουν μέσα νανουρίσματα. Όπως παρουσιάζεται εδώ,  θα μπορούσαν να γίνουν αφορμή γλωσσικού μαθήματος.

"...στ' ασημοπίστολά σου πλάι, της χελιδόνας το φτερό, κι ένα σταυρό να σε φυλάει, τις νύχτες που σε καρτερώ..."

Αποδελτίωση ΙΧ

(what use is the) Love in thoughts

Βασισμένο στην αληθινή ιστορία του συγγραφέα Paul Krantz (ο οποίος έγραφε με το ψευδώνυμο Ernst E. Noth), ο οποίος δικάστηκε και αθωώθηκε για τα γεγονότα που παρουσιάζει η ταινία. Παρά την αθώωση του, εξορίστηκε από τη ναζιστική Γερμανία και παρέμεινε -συναισθηματικά- δέσμιος του έρωτά του για τη Χίλντε  για την υπόλοιπη ζωή του.

Ο Γκούντερ, ερωτευμένος με το θάνατο, κι απόλυτος όπως όλοι οι έβηβοι λέει "Ίσως είναι αλήθεια ότι για τους ανθρώπους η πραγματική ευτυχία έρχεται μόνο μια φορά στη ζωή. Μόνο μια. Και μετά τιμωρούνται γι' αυτό. Για το υπόλοιπο της ζωής τους. Η τιμωρία είναι ότι ποτέ δε θα ξεχάσουν εκείνη τη μοναδική στιγμή." 

Το γεγονός του θανάτου του είναι γνωστό από το πρώτο λεπτό της ταινίας χωρίς να  προδίδει την πλοκή. Ο τρόπος που περιγράφει τη ζωή και χαιδεύει το όπλο του δεν αφήνει κανένα άλλο ενδεχόμενο ανοικτό.

Η Χίλντε θέλει να ζήσει χωρίς κριτήρια, δεσμεύσεις κι υποχρεώσεις και ψέγει τον Πολ για τις ποιητικές του ιδέες.  "Τι αξία έχει να αγαπάς μόνο με τη σκεψη; Όταν έρθει η στιγμή δε θα ξέρεις."

Ο Πολ, που περιμένει κάποιος για ένα ολόκληρο δίωρο ότι θα συνέλθει, θα δει πιο καθαρά, θα αναθεωρήσει, είναι αυτός που αφηγείται τα γεγονότα.  Μόνο για να αποδεικτεί ότι  όντως δεν ήξερε. Ο ίδιος που δήλωνε ότι "η αγάπη τον οδήγησε στο ακραίο σημείο" θα πει αργότερα "τι σημασία έχει πια;"

Γιατί μας φοβίζει η μελαγχολία; (άρθρο της Λ. Βογιατζή, 2003)

"Aπό τότε που οι άνθρωποι μπήκαν σε ρυθμούς παραγωγής, οι μελαγχολικοί δεν είναι πια πρότυπο για κανέναν.

Φαίνεται όμως πως ακριβώς αυτή η βραδύτητα της μελαγχολίας, η συνεχής αναζήτηση, που μάλλον φρενάρει παρά επιταχύνει τους ρυθμούς της ζωής, είναι που την κάνει στην εποχή μας να θεωρείται ιδιότητα όχι εύρωστου και φυσιολογικού ανθρώπου, αλλά περισσότερο περιθωριακού και δύσκολου. Aπό τότε που οι άνθρωποι μπήκαν σε ρυθμούς παραγωγής και οτιδήποτε αναστέλλει την παραγωγική δραστηριότητα αντιμετωπίζεται με καχυποψία, οι μελαγχολικοί δεν είναι πια πρότυπο για κανέναν. H πρόοδος χρωμάτισε σιγά-σιγά τη μελαγχολία με σκούρα χρώματα. H αδιάκοπη πορεία προς τα εμπρός δυσκολεύεται από τους μελαγχολικούς, που θέλουν να σταματούν, να κοιτούν γύρω τους, προς τα μέσα και προς τα πίσω."

"Tο γεγονός και μόνον ότι το παιδί προτιμάει να κάθεται σε μια γωνιά στο σκάμμα και να σκαλίζει ξανά και ξανά νωχελικά την άμμο, αντί να κυνηγάει ξεφωνίζοντας τα άλλα παιδιά και να τους πετάει άμμο, ότι απλώς παρατηρεί χωρίς να κάνει τίποτε, μοιάζει ύποπτο και μη κανονικό. Ένα ήσυχο, στοχαστικό παιδί φοβίζει πολλές φορές περισσότερο τους γύρω του από ένα νευρικό."

"Πολλά από αυτά που έχουν αξία και κάνουν τη ζωή ανεκτίμητη τα οφείλουμε στους μελαγχολικούς

Kαι όμως, αυτά τα δύο δεν πρέπει να συγχέονται. H μελαγχολία με κανέναν τρόπο δεν είναι ψυχική ασθένεια ή διαταραχή, αλλά μία ιδιότητα ορισμένων ανθρώπων που τους χαρακτηρίζει πάντα ή σε κάποιες φάσεις της ζωής τους. Οι άνθρωποι αυτοί όμως διατηρούν μια εσωτερική ισορροπία, ώστε να μη «συντρίβονται» από τα συναισθήματά τους. Tη μελαγχολία χαρακτηρίζει ένα ιδιαίτερα ευρύ φάσμα συναισθημάτων, από βαθιά χαρά ως βαθιά θλίψη, ευαισθησία, συμπόνια και συμπάθεια για τους άλλους, αγάπη και σεβασμός προς τη φύση, δημιουργικότητα. Aντίθετα, η κατάθλιψη χαρακτηρίζεται από συναισθηματική «νέκρωση», έλλειψη κάθε ενδιαφέροντος και κάθε ευαισθησίας. O καταθλιπτικός άνθρωπος δεν νιώθει μόνο θλίψη ή μελαγχολία, αλλά βασανίζεται από την αίσθηση ότι δεν υπάρχει ελπίδα, αισθάνεται παγιδευμένος, δεν μπορεί να βρει νόημα σε τίποτα. H μελαγχολία όχι μόνο δεν χρειάζεται θεραπεία, όπως η κατάθλιψη, αλλά μπορεί να είναι και θεραπευτική αν αναγνωριστεί και αντιμετωπιστεί ως μία θετική ανθρώπινη ιδιότητα. Πολλά από αυτά που έχουν αξία και κάνουν τη ζωή ανεκτίμητη -η ποίηση, η φιλοσοφία, οι τέχνες, η συναίσθηση της ομορφιάς- τα οφείλουμε κατά μεγάλο μέρος στους μελαγχολικούς."

 

City of Life and Death

 

"What's surprising about "City" is all the things it isn't. It isn't a bombastic, nationalistic slice of melodrama; it isn't wall-papered with emotive music; and it isn't two-hours-plus of unmitigated grief and wailing."

"There's personal bravery but little movie-style heroism, more a general sadness at human behavior during wartime. "

"Lack of characters' backgrounding gives the pic a visceral immediacy and makes the historical situation the movie's real star. "

"Inexplicably turned down by Cannes" 

Ο πίνακας με τις απώλειες του Β΄ παγκόσμιου πολέμου δείχνει 11500000 νεκρούς πολίτες στην Κίνα. Η ταινία καλλιτεχνικά είναι άρτια, και στο πρόσωπο του Ιάπωνα πρωταγωνιστή αρνείται να είναι όργανο προπαγάνδας. Οι Κάννες έδειξαν με το Inglorious Bastards ότι η θεματολογία δεν είναι κορεσμένη. Κι όμως την απέρριψαν.

Αποδελτίωση VIII


To μάτι δεν είναι καλά

Όταν το μάτι του Ρομπέρτο Μάττα φεύγει μπροστά για να αποφύγει τον αποπροσανατολισμό, το μάτι του βιβλιου του Κalil Gibran "τρελαίνεται": 

Μια μέρα, το Μάτι είπε: "Είδα, πέρα απ' τις κοιλάδες, ένα βουνό που το σκεπάζει μια γαλάζια καταχνιά. Δεν είναι πολύ ωραίο;" Αφουγκράστηκε λίγη ώρα το Αυτί, και είπε: "Μα πού είναι αυτό το βουνό; Δεν το ακούω".Το χέρι μίλησε και είπε: "Δεν υπάρχει κανένα βουνό, δε μπορώ να το πιάσω, το ψάχνω, και δεν πιάνω τίποτα."Και η μύτη είπε: "Δεν υπάρχει βουνό, δεν το μυρίζω".Τώρα το Μάτι κοίταξε αλλού, όμως οι άλλοι άρχισαν όλοι μαζί να σχολιάζουν την περίεργη ψευδαίσθηση του Ματιού. Και είπαν: "Το Μάτι δεν είναι καλά".

Surreal

 On the first of August, 1914, Max Ernst died. He was resurrected on the 11th of November, 1918, as a young man who wished to find the myth of his Day.

"Δὲν ξέρω πῶς νὰ σοῦ τὸ εἰπῶ. Μὰ ὁ δρόμος, χθὲς τὸ βράδυ,
μὲς στὴ σταχτιὰ τὴ συννεφιὰ σὰ θέατρο εἶχε γίνει. " Λ. Πορφύρας

Στο απόσπασμα της ταινίας 8Χ8: Α chess sonata, ο Μαξ Ερνστ χορεύει στο δρόμο κυνηγώντας τη γυναίκα του, Dorothea Tanning.

Lacrimae rerum

Ὄξω, βαρύ, μονότονο ψιχάλισμα
δέρνει τὴ στέγη μας· καὶ τότε ἀντάμα
τὰ πράματα ποὺ ἁγιάσανε τὰ χέρια σου
ἀρχίζουν ἕνα κλάμα... καὶ ἕνα κλάμα...
Κι ἀπ᾿ τὴ γωνιὰ ὁ καλὸς τῆς Λήθης σύντροφος,
τ᾿ ἀγαπημένο μας παλιὸ ρολόι,
τραγουδιστὴς τοῦ χρόνου, κι αὐτὸς κλαίοντας
ρυθμίζει ἀργά, φριχτά, τὸ μοιρολόι...

Λάμπρος Πορφύρας

Αποδελτίωση VII

Μαρμαρωμένος Ορίζοντας

"Να ' σαι δεμένος στην τσίμα ενός άρμπουρου στη μέση του ωκεανού και να χρωματίζεις... Και το παραμικρό κούνημα σε πειράζει τόσο στην καρδιά που σε κάνει να κλείνεις τα ματια αθέλητα και να νομίζεις κάθε τόσο πως πέφτεις... Ύστερ' από λίγο σε πιάνει ένα λαχάνιασμα κι αρχίζεις να ανασαίνεις βαθιά σα να'χεις τρέξει πολύ"

Είσ' άνθος

"Είσαι άνθος πολυμύριστο που τ'άρωμα εμαράθη

και πάρωρα ξεχάστηκε σε μια γωνιά και λιώνει

ώριο κορμί που σώθηκε και φθάρθηκε απ'τα πάθη

και μια Ιστορία χαρούμενη που θλιβερά τελειώνει."

Νίκος Καββαδίας (Από  "Το ημερολόγιο ενός τιμονιέρη.")

Αποδελτίωση VI


Roberto Matta

Γεννήθηκε στο Σαντιάγο της Χιλής το 1911. Στα 22, έχοντας σπουδάσει αρχιτεκτονική, τα παράτησε όλα και πήγε στη Γαλλία. Εκεί μπήκε σε ένα κύκλο ζωγράφων που περιλάμβανε τον Νταλί, τον Μπρετόν, τον Γκόρκι και αρχίζει να παράγει τα πρώτα σουρεαλιστικά του έργα. Η σχέση του με τον κύκλο έσπασε όταν ο παράνομος δεσμός του με τη σύζυγο του Γκόρκι θεωρήθηκε μια από τις αιτίες της αυτοκτονίας του τελευταίου.

unthinkable

Ο οστρακισμός του δεν επηρέασε τη φήμη του. Ζούσε μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής, είχε ήδη γίνει γνωστός για την ικανότητά του να παρουσιάζει "εσωτερικά τοπία" (inscapes), και να χρησιμοποιά τη ζωγραφική για να δείχνει τη μορφολογία της ψυχής του. 

inscape 1943

Τα πολιτικά γεγονότα στη Χιλή, o σοσιαλισμός,και η ανατροπή από τον Πινοσέτ επηρέασαν έντονα τον Μάττα και τα έργα του. Έφτιαξε μια τοιχογραφία με τίτλο "Ο πρώτος στόχος των ανθρώπων της Χιλής" που κρύφτηκε με 16 στρώματα μπογιάς μετά από εντολές του Πινοσέτ. Ανακαλύφθηκε το 2005 και αποκαταστάθηκε πλήρως το 2008.

listen to the living

Ο ίδιος γράφει (σε ερασιτεχνική μετάφραση):

Καλώ, όποιον θέλει να στοχαστεί σε αυτά τα πράγματα, να συμμετάσχει σε μια μοναδική εμπειρία:

να διεισδύσει στο μυαλό του,στη φαντασία,στη λεκτική φαντασία. Η γλώσσα δεν είναι μόνο γραμματική,είναι και μορφολογία. Όλος ο κόσμος ζει ένα λεξιλόγιο,μερικές φορές επαναλαμβανόμενο,φορτωμένο με την κούραση της καθημερινότητας. Πρέπει να αρχίσουμε, τώρα, να σπάζουμε αυτό το λεξιλόγιό μας, για να καθορίσουμε την ποσότητα των λανθασμένων σημάτων που αναπτύσσονται στο μυαλό μας. Οι λέξεις εξαφανίζονται,με τον ίδιο τρόπο που εξαφανίζεται από τις κοινότητες το λαϊκό αίσθημα.

Η καρδιά βρίσκεται στα αριστερά,και αυτό σημαίνει ότι το αριστερό μάτι είναι που βλέπει την εσωτερικότητα του ατόμου,ενώ το δεξί βλέπει μόνο ότι το συμφέρει. Έτσι, από την καρδιά ως το μάτι, από το μάτι ως το στόμα οδηγείται το πηδάλιο όλου του σώματος και φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι τον κόσμο τον αντιλαμβανόμαστε με το σώμα μας. Το σώμα είναι ένα μάτι και αυτός που θα φτιάξει το χάρτη του κόσμου της συνείδησης του σώματός του μπορεί, κατ' εικόνα και κατ΄ομοίωση, να φτιάξει ένα χάρτη του σώματος του κόσμου του.

Ο κόσμος χρειάζεται να χαρτογραφηθεί με τα συναισθήματα και με το συναίσθημα του ίδιου του του σώματος. Αυτός που δεν έχει το χάρτη του σώματός του, έχει τυφλό σεβασμό για τον κόσμο του.

Καθένας ζει σε ένα κόσμο επιβληθέντα ή ένα κόσμο αισθητό.

Ο επιβληθείς κόσμος είναι μια φυλακή, ο αισθητός μια περιπέτεια.

Άρα, με όποιο τρόπο και να ζει κάποιος, πρέπει να μετατραπεί σε χαρτογράφο και να πάρει το πηδάλιο του άστρου-κορμιού που ζει στο άστρο.

Διότι, μέσα στον καθένα, η ιστορία της ανθρωπότητας είναι δια-ιστορία και με αυτό τον τρόπο το ρήμα γνωρίζω είναι πλουραλιστικό (γνωρίζουμε, γνωρίζεις).Έτσι, όπως η εμπειρία του σύμπαντος είναι ατομική, η εμπειρία του ατόμου είναι συμπαντική.

Το άστρο είναι σφαιρικό, η ιστορία είναι σφαιρική και η ζωή είναι σφαιρική.

Και γι' αυτό, όλοι οι δρόμοι έχουν στροφές, οι θάλασσες έχουν κύματα, και οι ποταμοί έχουν στροφές, και κανείς δε μπορεί να κολυμπήσει δυο φορές στον ποταμό του Ηράκλειτου. Η στροφή του αγνώστου είναι ανήσυχη, ακόμα χειρότερα αυτή η ανησυχία είναι η πραγματική πρόγνωση της προοπτικής. Οφθαλμαπάτη. Για να μην αποπροσανατολιστεί,το μάτι πρέπει να φύγει, όπως φεύγει ο ήλιος, και να κρυφτεί στη σφαιρικότητα του μέλλοντος. Το παρόν είναι σε τροχιά. Κι εγώ είμαι ένα μάτι – εγώ πρέπει να τα δω όλα σήμερα, όπως η γη βλέπει τον ήλιο.

Aποδελτίωση V


Nippon
"Μπορείς να μάθεις δέκα πράγματα μαθαίνοντας ένα."

 Sting, If on a winter's night

"If I have any spirituality at all, it's about music."

Let the sky rain potatoes! Let it thunder to the tune of greensleeves!

And what of logic or in truth appears,

in tacking " Anno Domini " to the years?

Near twenty hundred livened thus have died,

but tarries yet the cause for which He died.

A Christmas Ghost Story by Thomas Hardy

Αποδελτίωση IV

Ομορφιά και Θλίψη

1972. Στις 6 το απόγευμα ο Γιασουνάρι Κουαμπάτα αυτοκτονεί με γκάζι στο γραφείο του χωρίς να αφήσει κανένα επιθανάτιο σημείωμα. Οι στενοί συνεργάτες και η χήρα του θεωρούν το θάνατό του ατύχημα... Μέσα στο φέρετρό του τοποθετήθηκανη αγαπημένη του πένα, εκατό λευκά φυλλά για γράψιμο, η πίπα και τα γυαλιά του, ένας τόμος των γραπτών του, η τελετουργική χαμάκα που φορούσε όταν παρέλαβε το βραβείο Νόμπελ. Το μεταθανάτιο βουδιστικό του όνομα σε μια πρόχειρη απόδοση είναι κάτι σαν “Ένας καθρέφτης λογοτεχνίας σε ένα μοναχικό βουνο.”


Η στιγμή που κρατάει για πάντα

Ο Μανώλης Φάμελλος συζητά για τα τραγούδια του δίσκου:

“Το Δέντρο είναι ένα ελληνοπρεπές τραγούδι στο στίχο και στη μουσική του. Ήταν το τελευταίο κομμάτι που έκανα για το δίσκο, η τελευταία πινελιά. Απέμενε να ειπωθεί κάτι τέτοιο στο δίσκο, το τραγούδι κατα κάποιο τρόπο σηματοδοτεί το τέλος και την αφετηρία για τα πράγματα. Περιγράφει τον ορίζοντα στον οποίο θέλω να κινηθώ.”

“Ακόμα και στο νέο τραγούδι Όταν κοιτάζω εσένα, που αποτελεί φωτογράφηση μιας στιγμής, η προβληματική σχετικά με το χρόνο υπάρχει.”

“Η είδηση του θανάτου του Κουρτ Βόνεγκατ μου ενέπνευσε το Τέλος του κόσμου που έχει σχέση με το πνεύμα του και τα θέματα με τα οποία εκείνος καταπιαστηκε.”

Benoit Pare

"Poor Britney, all her songs sound better by other people"

Aποδελτίωση III

 Τάνια Τσανακλίδου

"Αν αναμετρηθείς με το όνειρό σου, και βρεθείς κατώτερος, πονάει. 

Ενώ ξεκινούσα να μιλήσω για την ενήλικη ζωή μου, κατέληγα να μιλώ για ιστορίες της παιδικής μου ηλικίας. Εκεί ανακαλύπτεις τον αρχέγονο εαυτό σου, αυτόν που κινεί τα νήματα στην μετέπειτα ζωή σου.

Αν πάρεις τον εαυτό σου υπερβολικά σοβαρά, γίνεσαι γελοίος, αποκτάς την πόζα του μετρ.

Όλη η διαδικασία δημιουργίας του δίσκου, μαζί με το Σταμάτη Κραουνάκη και τη Λίνα Νικολακοπούλου, ήταν εξαιρετικά δυνατή. Ήταν τόσο έντονη, που, όταν ολοκληρώθηκε, δεν αντέχαμε πια ο ένας τον άλλο. Ξεπεράσαμε τα όριά μας και δε βρεθήκαμε ποτέ ξανά. Καλύτερα έτσι."

Welcome

Ο νεαρός λαθρομετανάστης θέλει να κολυμπήσει τη Μάγχη για να φτάσει στην αγαπημένη του. 

Ο πρωταγωνιστής παραδέχεται ότι δε θα διάσχιζε ούτε το δρόμο για να φτάσει στη δική του. Δεν είναι εκεί το θέμα.

Στη Γαλλία του Σαρκοζύ, είναι παράνομο να βοηθάς λαθρομετανάστες με οποιοδήποτε τρόπο. Αν είσαι μια μεσήλικη οικοκυρά και βοηθήσεις κάποιο να φορτίσει το κινητό του, έχεις κερδίσει σύλληψη και τρίωρη ανάκριση στο τμήμα. Η ταινία ενίσχυσε τις αντιδράσεις εναντίον ενός νόμου που ταυτοποιεί την ανθρώπινη αλληλεγγύη με το λαθρεμπόριο και την τιμωρεί με πενταετή φυλάκιση η πρόστιμο 30000 ευρώ. 

 Diamanda Galas

Δεν ξέρουν οι ανόητοι ότι η Μαρινέλλα είναι ο θεός; Μια από τις πιο ειλικρινείς και βιωματικές τραγουδίστριες στον κόσμο! Τι να τραγουδήσω; Peter Murphey; Εγώ λέω σε όλους αυτούς "ώρα να μεγαλώσετε!" Η Μαρινέλλα είναι μια απίστευτη τραγουδίστρια, και το ίδιο ισχύει για τη Μαρία Φαραντούρη και τη Σωτηρία Μπέλλοτ. Ή την Ελένη Βιτάλη που ανακάλυψα πρόσφατα: σε μια φράση της βγάζει τέσσερα διαφορετικά συναισθήματα, είναι ευάλωτη, θυμωμένη, πληγωμένη, απορριπτική. Τι τραγουδίστρια είναι αυτή! Αυτό έχω μόνο να πω. Τι τραγουδίστρια!

Αποδελτίωση II


Coco Chanel & Igor Stravinsky

Μια ταινία που προσπαθεί να "παραστήσει το εγωιστικό, ανταγωνιστικό πάθος δύο εγωκεντρικών ιδιοφυίων, παγιδευμένων σε μια ερωτική μάχη." (ΝΥ Times)

Ο Βασίλης Δημητρίου μιλά στον Νίκο Ράλλη:

 

"Ο δίσκος έχει υστεροφημία εφόσον έχει ανταπόκριση, ας μην κοροϊδευόμαστε.

Τη μουσική την εμπνέομαι από την εικόνα, και η εικόνα έχει δύο χαρακτηριστικά γνωρίσματα, το ρυθμό και το χρώμα.

Εγώ είμαι ένας λαϊκός συνθέτης και το τραγούδι το τοποθετώ πάνω από όλα. Το τραγούδι είναι το πιο μέσο έκφρασης του ανθρώπου. Μην ξεχνάς ότι μόνο με το τραγούδι μπορούν να γίνουν ζημιές.

Έχουν πέθάνει, έχουν σκοτωθεί, κι έχουν ερωτευτεί άνθρωποι με ένα τραγούδι.

Σήμερα, δυστυχώς, η ηθική και η αισθητική, που για μας τους αριστερούς ήταν ευαγγέλιο, όχι μόνο δεν είναι προτεραιότητες, αλλά είναι άγνωστα είδη.

Παραμονές εκλογών και δεν μιλάει κανείς για το πώς θα βγούμε από το λούκι το πολιτιστικό στο οποίο βρισκόμαστε. Μόνο για το λούκι το οικονομικό μιλάνε όλοι. Όμως το κραχ το οικονομικό πιστεύω ότι είναι πλασματικό, κι αυτή είναι μια αλήθεια που κανείς δε λέει."

200 χρόνια από τη δολοφονία του Αβραάμ Λίνκολν.

O άνθρωπος που δολοφόνησε τον  Λίνκολν φωνάζοντας sic semper tyrannis, η Μέρι Σουράτ, η γυναίκα που προσπάθησε να τον κρύψει, ο δικηγόρος που προσπάθησε να αποτρέψει την καταδίκη της σε  θάνατο, ως συνεργού, και οι δύο νέες ταινίες που ετοιμάζονται. ( Tears of Rivals του Spielberg, Conspirator του Redford.)

Η Οντέτ Βαρών-Βασάρ μιλά στη Μυρτώ Τσελέντη

"Σήμερα διακρίνω μια τεράστια απαισιοδοξία - δικαιολογημένη ως ένα βαθμό. Αντίθετα, ακόμη και μέσα στις πιο μαύρες και αντίξοες συνθήκες της κατοχής , υπήρχε μια τεράστια αισιοδοξία."

"Σήμερα λείπει ένα συλλογικό όραμα και οι αγωνίες είναι πολύ πιο προσωπικές."

Αποδελτίωση I

Walter Isaacson: "Αϊνστάιν - Η ζωή του και το σύμπαν" 
Είναι σημαντικό να ενισχύουμε την ατομικότητα, γιατί μόνο το άτομα είναι σε θέση να παράγουν νέες ιδέες. Αλμπερτ Αϊνστάιν.

(Οι μαθησιακές δυσκολίες) αποτέλεσαν κατ' αυτόν την αιτία να ανακαλύψει τη θεωρία της σχετικότητας, καθώς αυτές τον ωθούσαν να ερευνά σε πολύ μεγαλύτερο βάθος τα διάφορα προβλήματα. 

Η αυθάδεια και το ανεξάρτητο αλλά και επικριτικό απέναντι στις καθιερωμένες θεωρίες πνεύμα του, τα οποία εκδήλωσε στη διάρκεια των σπουδών του στο πολυτεχνείο της Ζυρίχης, σε καθηγητές του όπως ο Χάινριχ Βέμπερ, τον έφεραν σε ρήξη με την ακαδημαϊκή κοινότητα. 

Έταξε τα λεφτά του βραβείου Νόμπελ - που ήταν σίγουρος ότι θα κέρδιζε κάποια στιγμή - στη Μιλέβα Μάριτς όταν αποφάσισε να τη χωρίσει. Ο δεύτερος γάμος του, με την πρώτη του ξάδελφη Έλσα Αϊνστάιν, αργότερα, αποτέλεσε σκάνδαλο.

Σύμφωνα με την αδελφή του, "όποια πρόταση κι αν εκστόμιζε, ανεξάρτητα με το πόσο τετριμμένη ήταν, την επαναλάμβανε πρώτα στον εαυτό του, κουνώντας μόνο τα χείλη."

Σύμφωνα με τον ίδιο, λίγους μήνες πριν το θάνατό του, σε σχέση με την ατομική βόμβα: "Ίσως να συγχωρεθώ, γιατί όλοι πιστεύαμε ότι υπήρχε μια πολύ μεγάλη πιθανότητα να εργάζονταν οι Γερμανοί πάνω στο πρόβλημα, να πετύχαιναν, να χρησιμοποιούσαν την ατομική βόμβα και να κατόρθωναν έτσι να γίνουν η κυρίαρχη φυλή."  

(παρουσίαση από τη Μ. Τσελέντη)

Δήμος Αβδελιώτης (συνέντευξη στη Μ. Καλτάκη)

Για το γυναικείο λόγο ο οποίος παραμένει μυστικός:  "Η σύγχιση εν μέρει ευθύνεται και για το οτι ο γυναικείος λόγος συχνά μιμείται τον ανδρικό για να μπορέσει να ακουστεί και να παραγάγει η γυναίκα έργο σε δομές πατριαρχικού χαρακτήρα."

Για την πολιτική και την τέχνη: "Η πολιτική αναπαράγεται αυτιστικά μέσα από την πολιτική, ενώ θα έπρεπε να παράγεται μέσα από την τέχνη, γιατί η τέχνη προηγείται της πολιτικής όπως η φαντασία προηγείται του λόγου..(...) Η πολιτική θα έπρεπε να ανάγεται , να εκπορεύεται εκ του λόγου και της τέχνης."

Για τη ροή των πραγμάτων και των εξελίξεων: "Η τέχνη στοχεύει στην αλήθεια, δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματα. Μας υπενθυμίζει προς τα που τείνουμε. Κι εγώ πιστεύω ότι όλη η πορεία μας τείνει προς την τελείωση."

"Αν ένα καράβι μπάζει νερά, κι εμείς λέμε "το σκαρί σάπισε", είναι μοιραίο να βουλιάξει, θα βουλιάξει. Το θέμα είναι αν μπορείς να κάνεις κάτι για να μη συμβεί."

Λευκή κορδέλα, του Μίκαελ Χάινεκε

Τα ανάμματα της συλλογικής συνείδησης, που υποχρεώνεται ή σύρεται, πολλές φορές με τη θέλησή της, προς τον αυταρχισμό.... Η καταβαράθρωση της δημοκρατίας που θα έρθει πολύ σύντομα. Το έργο του Χάινριχ Φον Κλάιστ, 19ος αιώνας, που προσέχει εξονυχιστικά τις λεπτομέρειες που φέρνουν το άτομο μπροστά στη συναισθηματική κρίση.

Κι οι απόψεις του Νίτσε. Ο άνθρωπος δε μπορεί να οδηγηθεί στο μέλλον με μοναδικό, πρωταρχικό εργαλείο τη λογική. Όπως θα πει στο έργο "Η θέληση για δύναμη", το πεπρωμένο του κάθε ανθρώπου εξαρτάται από τη φιλοδοξία, τον αγώνα για αποτελέσματα. 

Το σκοτεινό σημείο, όπως το καθόρισε ο μαθητευόμενος Σίγκμουντ Φρόυντ, που στο επέκεινα αυτού κυριαρχεί το χάος ή η υστερία. Όσο το άτομο μεγαλώνει, αποφασίζει να ενδυναμώσει τον πόνο, αναβάλλοντας συνεχώς την ευχαρίστηση.

Οι ιεραρχίες, οι πειθαναγκασμοί που μέσω των ιεραρχιών επιβάλλονται, οι αφορισμοί και οι διατάξεις, η αναστολή και η καταστολή, παρέα με τον πάστορα και τις ταξικές διαφορές, όλα μαζί στην ίδια ταινία. Παρουσίαση από το Ν. Κουρμουλη.

Ατάκα

"Το πιο αντικειμενικό πράγμα στον κόσμο είναι το αυθεντικά προσωπικό."

Εξόριστες μνήμες: αλήθεια σημαίνει μη λήθη

πορτραίτα θραύσματα των τελευταίων Ελλήνων, πρώην πολιτικών πρισφύγων στην Τασκένδη. (φωτογραφία από την Αυγή )

 Η χαμένη τιμή της Καταρίνας Μπλουμ (η πώς αναπτύσσεται η βία και που οδηγεί)
"Μερικές φορές οι λέξεις είναι πιο ισχυρές από τα χαστούκια και τα πιστόλια." Η. Böll. 1974

Note to self: 7 Δεκεμβρίου 2010: συλλαμβάνεται στο Λονδίνο o J. Assange , με σκοπό να εκδοθεί στη Σουηδία. Εκεί, θα εξεταστούν οι κατηγορίες που έγιναν τον Αύγουστο, αποσύρθηκαν το Σεπτέμβρη, ξαναεμφανίστηκαν το Δεκέμβρη. Η σκέψη ότι αυτό συνδέεται με τις διαρροές είναι λογική. H συζήτηση για την ελευθερία του λόγου πάρα πολύ λογική. Η σίγουρη καταδίκη των δύο γυναικών  (που δεν έχουν καθόλου κοινά με την Καταρίνα Μπλουμ, αλλά αυτή τη στιγμή βρίσκονται  σε παρόμοια θέση), πόσο λογική είναι;

Eloisa to Abelard

How happy is the blameless vestal's lot!

world forgetting, by the world forgot.

Eternal sunshine of the spotless mind!

Each pray'r accepted, and each wish resign'd;

Labour and rest, that equal periods keep;

"Obedient slumbers that can wake and weep;"

Desires compos'd, affections ever ev'n,

Tears that delight, and sighs that waft to Heav'n.

Grace shines around her with serenest beams,

And whisp'ring angels prompt her golden dreams.

For her th' unfading rose of Eden blooms,

And wings of seraphs shed divine perfumes,

For her the Spouse prepares the bridal ring,

For her white virgins hymeneals sing,

To sounds of heav'nly harps she dies away,

And melts in visions of eternal day. (v. 207 - 222)

Αντιγράφοντας από την περιγραφή του ποίηματος του Alexander Pope (το λινκ είναι κρυμμένο στον τίτλο): 

"Peter Abailard (1079-1142), at thirty-eight a famous scholar, became at this time the tutor of Eloisa, the eighteen-year-old niece of Fulbert, the canon of Paris. Their passionate secret love resulted in Eloisa's conceiving, whereupon Abelard removed her to Brittany. After refusing to agree to marriage for a long time because it would ruin Abelard's career in the church, Eloisa finally consented and the couple returned to Paris for a secret wedding. But the uncle's anger revived. Abelard took Eloisa to a convent at Argenteuil where she was professed as a novice. Her uncle then paid ruffians to attack Abelard in his lodgings and castrate him. After his various attempts at monastic life, students again gathered about Abelard and built him the halls and church of the Paraclete, sixty miles from Paris. Further persecution by his enemies or fear of them eventually led him to accept the Abbey of St. Gildeas in Brittany. When Eloisa's nuns were expelled from Argenteuil, he offered them the Paraclete and visited them as a spiritual director, until his visits caused scandal. Eloisa began the correspondence after a letter, addressed to an unfortunate friend, describing his adversities as a means of comforting the friend, fell into her hands."

Στην αλληλογραφία τους  η Eloisa δηλώνει "I am judged religious at a time when there is little in religion which is not hypocrisy, when whoever does not offend the opinions of men receives the highest praise."

Coulrophobia

Οι κλόουν είναι φτιαγμένοι για να μας κάνουν να γελάμε, κι όμως προκαλούν φόβο στα παιδιά κι αμηχανία στους ενήλικες. Η φοβία που προκαλούν έχει όνομα με ελληνικές ρίζες (οκ η λέξη φοβία αλλά το κωλοβαθριστές!), κι άφθονες επιστημονικές εξηγήσεις.

Τα νοσοκομεία δε συνίσταται να στολίζουν τους τοίχους με εικόνες κλόουν, για να μην τρομάζουν οι μικροί ασθενείς και  χαρακτήρες από διάσημα καρτούν έχουν αυτή τη φοβία. Οι κλόουν είναι από απλώς κακοί μέχρι δολοφόνοι σε κάποια θρίλερ, κρυμμένοι πίσω από μια μάσκα που απ' ότι φαίνεται προκαλεί αρκετά εύκολα τη δυσπιστία των ενηλίκων. Κι αν συνεχίζω να διαβάζω άρθρα για το θέμα, θα αρχίσω να πιστεύω ότι δεν σχεδόν κανείς δε γελά με τους κλόουν.

Μετά τον Χανς Σνηρ, το μόνο που θυμάμαι είναι ο κλόουν που ούτε το tantum ergo τον βοηθά πια και οι τυχαίοι; ποπ στίχοι των Roxette: I fall asleep to the sound, of tears of a clown, prayers gone by... Aν κάτι ταιριάζει στους κλόουν, είναι η τραγική ειρωνεία.

"Όταν παίζω μεθυσμένος, εκτελώ στα κουτουρού κινήσεις που δικαιώνονται μόνο από την ακρίβειά τους, και πέφτω στην οδυνηρότερη γκάφα που μπορεί να διαπράξει ένας κλόουν: γελάω με τα ευρήματά μου. Φρικτός εξευτελισμός. Όταν είμαι ξεμέθυστος, το άγχος με πνίγει ως τη στιγμή που βγαίνω (τις περισσότερες φορές σπρωκτός) στη σκηνή, και η "στοχαστική, κυριαρχημένη ευθυμία" που διακρίνουν κάποιοι κριτικοί, "πίσω από την οποία ακούς τον κτύπο της καρδιάς", δεν είναι παρά η απελπιστική μου αδιαφορία καθώς μεταμορφώνομαι σε μαριονέτα· και το χειρότερο το νήμα κάποτε σπάει και σωριάζομαι κάτω διαλυμένος. Κάτι τέτοιο θα παθαίνουν και οι καλόγεροι που κάνουν διαλογισμό."  Heinrich Böll

Η ταφή διώχνει το άγχος (α λα shaman)



"Tο πρώτο πράγμα που νιώθεις είναι ο πανικός. Μόλις το πρόσωπό σου καλυφθεί από το χώμα, αρχίζεις να νιώθεις τη γεύση του και σκέφτεσαι τι στο διάβολο γυρεύεις εκεί. Όταν όμως ηρεμήσεις, απλά δεν υπάρχει άλλο μέρος σαν αυτό."
 
 Κι όμως υπάρχει:  Six feet under      


 Claire: Well, isn't it comforting to know that being miserable is still better than being an idiot?


Brenda: The future is just a fucking concept that we use to avoid living today. 


Maggie Sibley: I know that if you think life's a vending machine where you put in virtue and take out happiness than you're going to be disappointed.

No day without a line : Ο Yuri Olesha θυμάται


Ήμουν ξεμυαλισμένoς με το Μαγιακόφσκι. Όποτε παρουσιαζόταν με κυρίευε η σύγχιση, για κάποιο λόγο έτρεμα όποτε μου έδινε σημασία... Η δική μου, ήταν πάντα στραμμένη πάνω του. Δεν έχανα χειρονομία, βλέμμα και προφανώς λέξη. Έγραψα ήδη ότι παρά το γεγονός ότι ήμουν νέος όταν σχετιζόμουν μαζί του, θα παράβλεπα τη προγραμματισμένη συνάντηση με κάποια ερωμένη αν μάθαινα ότι θα μπορούσα να έβλεπα αυτόν σε κάποιο φιλικό σπίτι. Όχι, θα αποφάσιζα, είναι καλύτερο να δω το Μαγιακόφσκι.

Ήμουν μικρότερος απ' αυτόν - αρκετά, περίπου δέκα χρόνια - και μόλις ξεκινούσα. Αλήθεια, ξεκινούσα καλά, και του άρεσε. Ήξερε το εκστατικό μου ενδιαφέρον γι' αυτόν; Όπως και να είχε, από καιρού εις καιρό, σε μια ή άλλη λογοτεχνική συνάντηση, μια σιωπηρή κατανόηση επικρατούσε μεταξύ μας και ήταν απίστευτα ευχάριστο να νιώθω ότι κάποια απάντηση που δε στρεφόταν προς εμένα στην πραγματικότητα σκόπευε στη δική μου μελέτη και ανέμενε τη συμφωνία ή κριτική μου...

Ήταν πολύ αυστηρός μαζί μου, όπως ήταν με όλους και έλεγε τη γνώμη του για τα γραπτά μου που δεν του άρεσαν χωρίς να ζαχαρώνει το χάπι:"Διάβασα την ιστορία σου. Δε διάβασα ποτέ κάτι τόσο βαρετό."

Ήξερε και να επαινεί. Πόσο χαρούμενος ήμουν όταν το έκανε! Θυμάμαι μια φορά καθόμουν σε ταβέρνα ηθοποιών πίνοντας κρασί και τρώγοντας καραβίδες, και επαινούσε κάτι δικό μου κι ήμουν στο απόγειο της ευτυχίας. Γύρω μας χόρευαν ζευγάρια, οι νεαρές γυναίκες κοίταζαν κρυφά τον Μαγιακόφσκι, λουσμένο στο φως, κι ήμουν περήφανος να κάθομαι μαζί του - οι δυο μας μαζί, μόνο οι δυο μας - ήμουν περήφανος και θριαμβευτής. Τρώγαμε καραβίδες. Όταν αφαιρείς τα όστρακά τους, τρυπάς συνεχώς τα δάκτυλά σου επάνω τους και ο Μαγιακόφσκι είπε στο μαιτρ: "Θα έπρεπε τουλάχιστο να κανονίζατε ένα μανικιούρ ή κάτι."

Ήταν πολύ τρυφερός και συντροφικός με όσους μοιραζόταν τις ίδιες απόψεις και τα ίδια γούστα στη λογοτεχνία. Παρά το γεγονός ότι με τους εχθρούς του ήταν άγριος, ήταν πολύ διακριτικός με τους ομόνοούς του, συμπονετικός και περιποιητικός σαν ένας γιατρός. Το αναπάντεχο αυτής της μετάλλαξης - από τρομερό μονομάχο σε προσεκτικό φίλο για όσους είχαν πνευματικά κοινά - κοσμούσε ασυνήθιστα την εικόνα του. Μοιραζόμουν κι εχώ τα γούστα και τις απόψεις του. Θυμάμαι μια φορά που παίζαμε χαρτιά... Πολλοί παίκτες, φασαρία και καπνός. Έχασα και σχολιάσα στο διπλανό μου ότι έχασα και τα λεφτά που σκόπευα να στείλω σε ένα άρρωστο φίλο στην Κριμέα.Ο Μαγιακόφσκι είχε χάσει επίσης κι ήταν ταραγμένος και θυμωμένος...

Να είχα σκεφτεί ότι θα άκουγε τα λόγια που είπα στο διπλανό;Τηλεφώνησε το επόμενο πρωί.

"Εδώ Μαγιακόφσκι. Έστειλες τα χρήματα στο φίλο σου; Αν όχι, μπορώ να σου τα δανείσω."