Ο άνθρωπος που τα χείλη του σιωπούν, φλυαρεί με τα ακροδάκτυλα...

Μανχάταν 1909 ( φωτογραφία από wikipedia)

[...] Ο ουρανός μπροστά του έκλινε προς το βαθυκόκκινο και το μενεξεδί. Με μια ορμητική πνοή ο άνεμος σάρωσε τη γέφυρα. Ο Φρόιντ είδε το χαρτί που κρατούσε ο Γιουνγκ ένα δευτερόλεπτο νωρίτερα να πέφτει από το χέρι του. Ένα νέο φύσημα του ανέμου απείλησε να το ρίξει στη θάλασσα. Σηκώθηκε μ' ένα άλμα για να το μαζέψει.

Τα κατάφερε χωρίς δυσκολία, ευχαριστημένος που το σώμα του είχε παραμείνει σβέλτο παρά τις δοκιμασίες.Το βλέμμα του έπεσε στο γράμμα του Γιουνγκ. Διέτρεξε μερικές αράδες χωρίς να νιώθει ιδιαίτερη ντροπή.

      Όπως πάντα, η θάλασσα διαθέτει ένα μεγαλείο και μια απλότητα συμπαντικής φύσεως, που επιβάλλει τη σιωπή. Γιατί τι μπορεί να πει ο άνθρωπος, ιδιαίτερα τη νύχτα, όταν ο ωκεανός είναι μόνος με τον αστερόεντα ουρανό; Ο καθένας κοιτάζει μακριά, αμίλητος, παραιτημένος από κάθε προσωπική δύναμη, ενώ παλιές κουβέντες, παλιές εικόνες περνούν πολυάριθμες από το νου του. Η θάλασσα είναι όπως η μουσική: φέρνει μέσα της και αγγίζει όλα τα όνειρα της ψυχής.

Σε αντίθεση με το Γιουνγκ, ο Φρόιντ αρνιόταν πάντα "να παραιτηθεί από κάθε προσωπική δύναμη", αλλά αυτές οι φράσεις βρήκαν απήχηση μέσα του."Η θάλασσα φέρνει μέσα της όλα τα όνειρα της ψυχής". Έτσι λοιπόν, η ψυχανάλυση, το ασυνείδητο,η ερμηνεία των ονείρων, όλα αυτά δεν ήταν παρά λίγος αφρός μέσα σε ένα σύμπαν για πάντα απροσπέλαστο; Έριξε μια τελευταία ματιά στο γράμμα.

      Η ομορφιά της θάλασσας οφείλεται στο ότι μας αναγκάζει να καταδυθούμε στους γόνιμους βυθούς της ψυχής, όπου ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον εαυτό μας. Για την ώρα είμαστε ακόμα εξαντλημένοι από τη φουρτούνα των τελευταίων ημερών.[...]

Ο τίτλος και το απόσπασμα είναι από το βιβλίο του Luc Bossi 'Ο Φρόιντ στο Μανχάτταν'.