Coco Chanel & Igor Stravinsky
Μια ταινία που προσπαθεί να "παραστήσει το εγωιστικό, ανταγωνιστικό πάθος δύο εγωκεντρικών ιδιοφυίων, παγιδευμένων σε μια ερωτική μάχη." (ΝΥ Times)
Ο Βασίλης Δημητρίου μιλά στον Νίκο Ράλλη:
"Ο δίσκος έχει υστεροφημία εφόσον έχει ανταπόκριση, ας μην κοροϊδευόμαστε.
Τη μουσική την εμπνέομαι από την εικόνα, και η εικόνα έχει δύο χαρακτηριστικά γνωρίσματα, το ρυθμό και το χρώμα.
Εγώ είμαι ένας λαϊκός συνθέτης και το τραγούδι το τοποθετώ πάνω από όλα. Το τραγούδι είναι το πιο μέσο έκφρασης του ανθρώπου. Μην ξεχνάς ότι μόνο με το τραγούδι μπορούν να γίνουν ζημιές.
Έχουν πέθάνει, έχουν σκοτωθεί, κι έχουν ερωτευτεί άνθρωποι με ένα τραγούδι.
Σήμερα, δυστυχώς, η ηθική και η αισθητική, που για μας τους αριστερούς ήταν ευαγγέλιο, όχι μόνο δεν είναι προτεραιότητες, αλλά είναι άγνωστα είδη.
Παραμονές εκλογών και δεν μιλάει κανείς για το πώς θα βγούμε από το λούκι το πολιτιστικό στο οποίο βρισκόμαστε. Μόνο για το λούκι το οικονομικό μιλάνε όλοι. Όμως το κραχ το οικονομικό πιστεύω ότι είναι πλασματικό, κι αυτή είναι μια αλήθεια που κανείς δε λέει."
O άνθρωπος που δολοφόνησε τον Λίνκολν φωνάζοντας sic semper tyrannis, η Μέρι Σουράτ, η γυναίκα που προσπάθησε να τον κρύψει, ο δικηγόρος που προσπάθησε να αποτρέψει την καταδίκη της σε θάνατο, ως συνεργού, και οι δύο νέες ταινίες που ετοιμάζονται. ( Tears of Rivals του Spielberg, Conspirator του Redford.)
Η Οντέτ Βαρών-Βασάρ μιλά στη Μυρτώ Τσελέντη
"Σήμερα διακρίνω μια τεράστια απαισιοδοξία - δικαιολογημένη ως ένα βαθμό. Αντίθετα, ακόμη και μέσα στις πιο μαύρες και αντίξοες συνθήκες της κατοχής , υπήρχε μια τεράστια αισιοδοξία."
"Σήμερα λείπει ένα συλλογικό όραμα και οι αγωνίες είναι πολύ πιο προσωπικές."
