Ο άνεμος, το ρολόι κι εμείς...

Ο άνεμος έχει μπει επιτέλους μέσα στο ρολόι-

Κάθε λεπτό για τον εαυτό του.

Δεν υπάρχουν πια έξι,

δεν υπάρχουν πια δώδεκα,

είναι τόσο νωρίς όσο είναι αργά.

Η βροχή έχει ξεπλύνει τους αριθμούς.

Τα δέντρα δεν ενδιαφέρονται τι θα συμβεί.

Ο χρόνος μετατράπηκε σε τοπίο

αυτόχειρων φύλλων και στωικών κλαδιών.

Αποχρωματίζεται τόσο γρήγορα όσο χρειάστηκε να χρωματιστεί ;

Ή ίσως αυτά είναι πολλά για να λεχθούν,

με το ρολόι να κολυμπά μέσα στον εαυτό του

και τα λεπτά να έχουν πάρει άδεια θνησιμότητας;

Η θάλασσα δεν έχει καθόλου εικόνα.

Στη θάλασσα τότε: τώρα είναι χρόνος,

Και κάθε θνητή καρδιά είναι ένας ναύτης

Ορκισμένος να εκδικηθεί τον άνεμο,

Να φέρει τη ζωή πίσω στα λεπτά δόντια

Μέσα από τα οποία πρωτοσφύριξε,

Μια ηλίθια περιφρόνησή του, χωρίς να ξέρει γιατί

Στριγγλίζοντας γύρω από το περισπούδαστο ρολόι.

Τώρα δεν υπάρχει ούτε κτύπημα, ούτε φύσημα.

Το πλοίο ηττήθηκε, μαζί με τους άντρες του

Η θάλασσα με το πλοίο, ο άνεμος με τη θάλασσα.

Ο άνεμος επιτέλους μπήκε μέσα στο ρολόι,

Το ρολόι μπήκε επιτέλους μέσα στον άνεμο,

Ο κόσμος βγήκε επιτέλους έξω από τον εαυτό του.

Επιτέλους, εσύ κι εγώ αποκτήσαμε νόημα,

Εσύ μοναδικός επιζών στο χαρτί

Η τόλμη του ανέμου και η φροντίδα του ρολογιού

Γίνονται μια άφωνη γλώσσα

Κι εγώ η ιστορία που αποσιωπείται μέσα-

Υπάρχουν περισσότερα να λεχθούν για μένα;

Λέω περισσότερα από τον αυτοπνιγμένο δισταγμό ;

Αν επαναληφθούν λέξη προς λέξη μετά από μένα,

Το κείμενο δε θα χάσει ούτε ανάσα

Ή ίσως θα σημαίνουν κάτι διαφορετικό ;

Laura Riding