H οθόνη που δακρύζει
Ο Ντομινίκ Στος Καν ως θύτης. Η καμαριέρα ως θύτης. Οι δυο τους ως πιόνια. Ο τρόπος που αντέδρασε η αστυνομία ως υπόδειγμα, ως απόδειξη του γεγονότος ότι η δικαιοσύνη είναι τυφλή, ως υπέρμετρη σκληρότητα. Η κοινή γνώμη είναι τυφλή; Πρέπει να είναι;
Το Αζερμπαιτζάν πού είναι; Έχει χρήματα να ανεβάσει τη Eurovision;
Έκαναν καλά οι Αμερικανοί που επισκέφτηκαν μια ξένη χώρα στα πλαίσια στρατιωτικής επιχείρησης και εκτέλεσαν τον Bin Laden;
Οι Ισπανοί ψάχνουν για φως στην Puerta del Sol. Το BBC αναφέρει ότι η φωνή τους δε μπορεί να αγνοηθεί.
Η Αίγυπτος και η Λιβύη τι γίνονται άραγε; Ζει ο στρατηγός Καντάφι;
Οι πυρηνικοί αντιδραστήρες δουλεύουν;
Στα δελτία ειδήσεων ένα πρόβλημα λύνεται όταν βρεθεί το επόμενο.
Μεγάλα γεγονότα, κρίσιμα, είναι όμως αυτές τις ιστορίες που πρέπει να αναλύει ένα δελτίο ειδήσεων ή μια κοινωνία; Πόσο Στρος Κάν μπορεί να καταναλώσει ένας άνθρωπος; Στη ζωή τα προβλήματα της ανθρωπότητας μας βοηθούν να ξεχνάμε τα δικά μας.
Διάβαζα για τις πορείες, το σκύλο που γίνεται ένα με τους διαδηλωτές και το κορίτσι με το τσιγάρο στο στόμα.
Διαβάζω για τον άνθρωπο που του έλιωσαν το κεφάλι και τη συγκίνηση που προκάλεσαν οι φωτογραφίες που δημοσίευε στο μπλογκ του.
Γίνομαι κυνική και σκέφτομαι ότι βλέποντας ένα σπίτι που έπεσε, το βλέμμα μας, λανθασμένα, πέφτει στα μαραμένα λουλούδια στις γλάστρες και στο σπασμένο γυαλί στα κάδρα σε βαθμό που ξεχνάμε το πεσμένο σπίτι. Καταλαβαίνω ότι έχω άδικο, ότι είναι αρνηση της ήττας.
Βλέπω τον Αγγελόπουλο στην ΕΡΤ. Ήθελε να μιλήσει επειγόντως, να πει για το χείλος του γκρεμού μπροστά, που παραμένει αόρατο στους πολλούς. Μιλά για τη ζωή, την πόλη, τα Εξάρχεια. Το πρόβλημα που βλέπει. Τη λύση που δε μπορεί να βρεθεί με πολιτικές αποφάσεις. Μιλά για μια οραματική σχέση με το μέλλον. Μιλά χαμηλόφωνα, αργά, χρησιμοποιεί επίθετα, μεταφορές, αναφορές, κάνει παύσεις. Μιλά για επίθεση πολιτισμού. Αγαπώ αυτό τον άνθρωπο, αν και δεν είναι πολιτικά ορθό να λέει κάποιος ότι του αρέσει ο Αγγελόπουλος. Αντίθετα, για κάθε βλακεία που ξεστομίζει ο Σαββόπουλος υπάρχει και μια περιγραφή της σπουδαιότητας του έργου του.
Απορώ τι μύγα με τσίμπησε να τα γράψω όλα αυτά στο μπλογκ. Πάλι καλά που δεν ξεκίνησα με τη φράση "Αγαπητό ιστολόγιο, ...". Ίσως τελικά, τα προβλήματα της κοινωνίας με βοηθούν απλώς να αγνοήσω τις δουλείες του Σαββάτου.
