Η Κασσάνδρα και ο λύκος
"Αγαπημένη μου Κασσάνδρα,
Ονειρεύτηκα πως πηγαίναμε περίπατο μέσα σε ένα πλοίο, δεν ήταν όμως πλοίο, ήτανε σαν το σπίτι και το νερό, γύρω, ήτανε σαν τη γη. Οι τοίχοι ήταν ψηλοί, οι πόρτες στενόμακρες. Όλα ήταν ελαφρά, μπορούσαμε να τα μεταμορφώσουμε όπως θέλαμε.
Το κάναμε συχνά. Όταν βλέπαμε ένα βουναλάκι, ή ένα κομμάτι γη, ή και μια γέφυρα, τότε γκρεμίζαμε μια πόρτα, ή τη στρίβαμε, ή την πετούσαμε μέσα στο νερό και το σπίτι-πλοίο προχωρούσε τίποτα δεν το σταματούσε. Γλιστρούσε πάνω στα κύματα και νόμιζα πως και μέσα μου γλιστρούσα, νόμιζα πως ήμουν κάτω στο βυθό.
Ρίχναμε τις πόρτες, αλλάζαμε στους τοίχους θέση, περνούσαμε μέσα από σπηλιές και είδαμε τον ήλιο να πέφτει μες τη θάλασσα και να εξαφανίζεται.
Κι όταν νύχτωσε, μάζεψα άστρα και τα σκόρπισα μέσα στο νερό. Μετά σηκώθηκα στις μύτες των ποδιών μου, έπιασα το φεγγάρι και σου το κρέμασα γύρω από το λαιμό."
Ονειρεύτηκα πως πηγαίναμε περίπατο μέσα σε ένα πλοίο, δεν ήταν όμως πλοίο, ήτανε σαν το σπίτι και το νερό, γύρω, ήτανε σαν τη γη. Οι τοίχοι ήταν ψηλοί, οι πόρτες στενόμακρες. Όλα ήταν ελαφρά, μπορούσαμε να τα μεταμορφώσουμε όπως θέλαμε.
Το κάναμε συχνά. Όταν βλέπαμε ένα βουναλάκι, ή ένα κομμάτι γη, ή και μια γέφυρα, τότε γκρεμίζαμε μια πόρτα, ή τη στρίβαμε, ή την πετούσαμε μέσα στο νερό και το σπίτι-πλοίο προχωρούσε τίποτα δεν το σταματούσε. Γλιστρούσε πάνω στα κύματα και νόμιζα πως και μέσα μου γλιστρούσα, νόμιζα πως ήμουν κάτω στο βυθό.
Ρίχναμε τις πόρτες, αλλάζαμε στους τοίχους θέση, περνούσαμε μέσα από σπηλιές και είδαμε τον ήλιο να πέφτει μες τη θάλασσα και να εξαφανίζεται.
Κι όταν νύχτωσε, μάζεψα άστρα και τα σκόρπισα μέσα στο νερό. Μετά σηκώθηκα στις μύτες των ποδιών μου, έπιασα το φεγγάρι και σου το κρέμασα γύρω από το λαιμό."
Μαργαρίτα Καραπάνου
