Μαντεύω το βλεφάρισμα των φώτων που από μακριά σημαδεύουν την επιστροφή μου.
Τα ίδια φώτιζαν με τις χλωμές τους αντανακλάσεις ατέλειωτες ώρες πόνου.
Κι ας μην ήθελα την επιστροφή, πάντα με φέρνει πίσω η πρώτη αγάπη.
Ο γαλήνιος δρόμος, όπου μια ηχώ λαλεί:
“είναι δικιά σου η ζωή, είναι δικιά σου η μάχη”,
μακριά κοιτά σαρδόνια τ' αστέρια που αδιάφορα μ' έφεραν σήμερα πίσω.
Επιστρέφω,με την όψη γερασμένη, τη σκουριά στον κρόταφό μου απ' τα χιόνια των καιρών.
Νιώθω τη ζωή σαν μια απάτη, είκοσι χρόνια να μη μετράνε,
ότι θόλωσε το βλέμμα, και χαμένο στις σκιές σε ψάχνει και σου φωνάζει.
Ζω, με τη ψυχή κολλημένη στη γλυκειά σου ανάμνηση που άλλη μια φορά θρηνώ.
Φοβάμαι τη συνάντηση με το παρελθόν που επιστρέφει να αναμετρηθεί με τη ζωή μου.
Φοβάμαι τις νύχτες, που αποικημένες με αναμνήσεις, αλυσοδένουν τ' όνειρό μου.
Κι ο ταξιδιώτης που ξεγλιστρά, αργά η γρήγορα, θα σταματήσει το βήμα του.
Μέχρι η λήθη, που σβήνει τα πάντα, σκοτώσει βίαια τη γέρικη μου πλάνη,
φυλώ κρυμμένη μια ταπεινη ελπίδα, πως όλα αυτά είναι η περιουσία της καρδιάς μου.
Τα ίδια φώτιζαν με τις χλωμές τους αντανακλάσεις ατέλειωτες ώρες πόνου.
Κι ας μην ήθελα την επιστροφή, πάντα με φέρνει πίσω η πρώτη αγάπη.
Ο γαλήνιος δρόμος, όπου μια ηχώ λαλεί:
“είναι δικιά σου η ζωή, είναι δικιά σου η μάχη”,
μακριά κοιτά σαρδόνια τ' αστέρια που αδιάφορα μ' έφεραν σήμερα πίσω.
Επιστρέφω,με την όψη γερασμένη, τη σκουριά στον κρόταφό μου απ' τα χιόνια των καιρών.
Νιώθω τη ζωή σαν μια απάτη, είκοσι χρόνια να μη μετράνε,
ότι θόλωσε το βλέμμα, και χαμένο στις σκιές σε ψάχνει και σου φωνάζει.
Ζω, με τη ψυχή κολλημένη στη γλυκειά σου ανάμνηση που άλλη μια φορά θρηνώ.
Φοβάμαι τη συνάντηση με το παρελθόν που επιστρέφει να αναμετρηθεί με τη ζωή μου.
Φοβάμαι τις νύχτες, που αποικημένες με αναμνήσεις, αλυσοδένουν τ' όνειρό μου.
Κι ο ταξιδιώτης που ξεγλιστρά, αργά η γρήγορα, θα σταματήσει το βήμα του.
Μέχρι η λήθη, που σβήνει τα πάντα, σκοτώσει βίαια τη γέρικη μου πλάνη,
φυλώ κρυμμένη μια ταπεινη ελπίδα, πως όλα αυτά είναι η περιουσία της καρδιάς μου.
