John Banville: Η θάλασσα

"Έτσι όπως στεκόμουν μέσα σε κείνο το άσπρο φωτεινό κουτί, μεταφέρθηκα στιγμιαία σε μια μακρινή παραλία, πραγματική ή φανταστική, δε ξέρω τι απ' τα δυο, παρόλο που οι λεπτομέρειές της είχαν μια χαρακτηριστικά ονειρική ευκρίνεια, όπου καθόμουν στον ήλιο στην κορυφή της σχιστολιθικής άμμου κρατώντας στα χέρια μου μια μεγάλη πλατιά απαλή γαλάζια πέτρα.

Η πέτρα ήταν στεγνή και ζεστή, την πίεσα λέει πάνω στο στόμα μου και είχε την αλμύρα όλων των θαλασσινών βυθών και αποστάσεων, τη γεύση μακρινών νησιών, τόπων χαμένων κάτω από κυρτά φυλλώματα, εύθραυστων ψαροκόκκαλων, φυκιών, σαπίλας. Τα κυματάκια που έσκαγαν μπροστά μου στο γιαλό, μιλούν με ανθρώπινη φωνή, αφηγούνται ψιθυριστά μια αρχαία καταστροφή, ίσως τη λεηλασία της Τροίας ή την καταβύθιση της Ατλαντίδας. Κάθε είδους χείλος γλυφό, αστραφτερό.

Υδάτινες χάντρες σπάνε και πέφτουν σε μια αλυσίδα από ασήμι, στην άκρη ενός κουπιού. Βλέπω στο βάθος το μαύρο καράβι να ζυγώνει ολοένα και πιο απειλητικό κάθε στιγμή που περνά. Είμαι εκεί. Ακούω το τραγούδι σας των σειρήνων. Είμαι εκεί, σχεδόν φτάνω."

Ζ- αχαροπλαστείο ...

το φθινόπωρο παραμπήκε δυναμικά αλλά η ζέστη ζέστη. Η Μαρίνα και ο Άρης είναι στην παραλία ενώ εγώ είμαι στη δουλειά. Οι εκλογές τέλειωσαν και τα παράθυρα αυξήθηκαν. Στο αθλητικό δελτίο η εθνική δεν προκρίθηκε για το Πεκίνο και το γκολ της Λάτσιο παραήταν οφσαιντ.

Παρακαλείται η Μαίρη Πόππινς αρπάξει την ομπρέλα για να έρθει να συγυρίσει κάτι παρόμοιο!

Πόρωση

Σπατάλησα άλλες δυο ώρες από τον ελεύθερο μου χρόνο να δείχνω κοινωνική ευαισθησία και να βλέπω ντοκυμαντέρ για τους πύργους. Κι όλα αυτά γιατί το μόνο που με ένοιαξε τότε ήταν να βρω στο τηλέφωνο συγκεκριμένα άτομα να μου πουν ότι είναι καλά. Στο τηλέφωνο που επέμενε ότι η σύνδεση ήταν αδύνατη λόγω κακών καιρικών συνθηκών, λες και δε βούιξε ο τόπος.

Στην τηλεόραση είδα όσα πρόλαβα εκείνο το βράδυ μια και έπαιζε ο Παναθηναικός (ο Παναθηναικός συνήθως δε νικά ΟΥΤΕ το σιδέρωμα) και τι θα ήμασταν χωρίς προτεραιότητες σ' αυτή τη ζωή ; Είδα μήνες μετά κάτι καπνούς που τράβηξε με το κινητό του ένα από τα γαιδούρια που έψαχνα, ενώ έπινε μπίρες και νόμιζε ότι ήταν σε σκηνικό του Χόλυγουντ.

Ήταν πολύ φρέσκα τότε οι επιθέσεις στη Σερβία και τα λοιπά ανδραγαθήματα, πολύ πρόσφατες οι διαδηλώσεις κι οι εικόνες της φρίκης, κι είχα αποφασίσει ότι το αίμα που χύθηκε δεν ήταν ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο απ' όσο χύθηκε και χύνεται αλλού καθημερινά. Εν ολίγοις, κι εγώ μπίρες έπινα κι έβλεπα τη μπάλα.

Τώρα τι με έπιασε και τα ξαναβλέπω ακόμα να καταλάβω. Μπορεί να φταίει το "Δεν ξεχνώ" γιατί τύψεις δε βλέπω να έχω. Αν πλησιάσουν οι Σλοβένοι στο σκορ, οι μπίρες είναι έτοιμες στο ψυγείο.

Διάλειμμα για διαφημίσεις



Ο Γκάρυ Όλτμαν είναι ο διάβολος με κόκκινο κολάν και διεκδικεί τη ψυχή του Τζέιμς Μπράουν. Ο Οδηγός με την αστραφτερή Z4 πρέπει να βοηθήσει τον Μπράουν να κερδίσει την κούρσα με το διάβολο και να σώσει τη ψυχή του. Όλα αυτά, εις βάρος του γείτονα Μέριλιν Μάνσον που ψάχνει να βρει λίγη ησυχία να μελετήσει τη Βίβλο.


(Εναλλακτικός τίτλος: σκοτώνω την ώρα μου με ότι νάναι γιατί δε θέλω να δουλέψω και τι καλή δικαιολογία τα φιλμάκια της bmw!)

Οι πυρκαγιές

Δύο φορές έβρεξε φέτος τον Αύγουστο. Η πρώτη ήταν μια μέρα μετά που κάηκε το Τρόοδος. Σε λάθος χρόνο. Η άλλη ήταν ενώ έβλεπα τις φωτιές στην τηλεόραση. Σε λάθος τόπο.

Οι εκλογές

"Εμείς θέλουμε τους ελληνικούς νόμους, τους νόμους που έχουνε παράθυρα, να πηδάμε από το ένα θέμα στο άλλο, από τη μια παράγραφο στην άλλη. Οι νόμοι οι ελληνικοί πρέπει να αερίζονται." Ασχολίαστο.

Και καλό φθινόπωρο!