"Ναι!Πως γίνεται να "βυθίζομαι" μέσα στη μέρα όλο και πιο βαθιά.Αυτό με ενδιαφέρει να το κάνω στα αλήθεια.Νομίζω πως είναι ο πιο σπουδαίος,ο πιο διασκεδαστικός και όμορφος τρόπος να ζείς.Να μη μπορείς να πιστέψεις στα μάτια σου,συνέχεια όμως...Να βλέπεις το πιο απλό πράγμα και να μένεις κόκκαλο.Να συναντάς κάθε τόσο αυτό που πριν από λίγο δεν ήξερες για σένα,γιατί ζεις κάτι που είχες ξαναζήσει αλλά με διαφορετικό τρόπο...Δεν αισθάνομαι ότι ψάχνω να βρω κάτι σπουδαίο,να λύσω κάποιο αίνιγμα,απλά θέλω να βλέπω όλο και καλύτερα γύρω μου και να αντιλαμβάνομαι τις αποστάσεις.Να μπορώ να αισθανθώ:Το σώμα μου εδώ,το φεγγάρι εκεί και το αστέρι πιο εκεί.Κινδυνεύεις από τα αυτοκίνητα αν είσαι έτσι,αλλά εντάξει..."

Εδώ θα μείνει μόνο ετούτο το καράβι
το σκαρωμένο από πέτρα, και χώμα κι ανθρώπους[...]

Θα μείνει απάνω του το μέγα ετούτο φως
πιο αψύ κι απ' το κρασί - πιο μαλακό
κι απ' το ψωμί - πιο αράγιστο κι απ' το διαμάντι
πιο διάφανο κι απ' τη σταγόνα της δροσιάς
χαράματα στα πέταλα του ρόδου.

Θοδώσης Πιερίδης
Κυπριακή Συμφωνία (1956)

φωτογραφία: bbc.co.uk

"Der Krieger und die Kaiserin"

"Επιστρέφω και είναι όλοι εδώ,
και φοβάμαι ότι τίποτα δε θα είναι όπως ήταν πριν.

Όχι, φοβάσαι ότι όλα θα είναι ακριβώς όπως ήταν πριν."

...

Only way to not know is to not wanna know

Η λάσπη είναι περίεργο πράγμα. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο στην πράσινη γη του Θεού από γη, εκτός από το βυθό της θάλασσας. Κι αυτή λάσπη είναι, τώρα που το σκέφτομαι. Η λάσπη κάνει πράσινο το χορτάρι, το βοηθά να αναπνέει. Το διαμάντι στο χέρι της γυναίκας μου δεν είναι παρά λάσπη που πυρακτώθηκε. Τι άλλο είμαστε εμείς παρά λάσπη που φυσήχτηκε από τα χέρια του μεγαλοδύναμου Θεού;

- Ρεαλιστικά μιλώντας, ίσως, θα εγκρίνουν το μισό κονδύλι. Μετά που θα τους δείρουμε.
- Επομένως θα κτίσουμε μισό αυτοκινητόδρομο. Ένα μίλι άσφαλτο, ένα μίλι χώμα, ένα μίλι άσφαλτο, ένα μίλι χώμα... μέχρι το Shreveport.
- Ma πώς θα οδηγήσει κάποιος σε αυτό το πράγμα; Δε θα το ανεκτούν. Προτιμούν τους δρόμους τελειωμένους.
- Ακριβώς.

Για να βρεις κάτι, οτιδήποτε... μια μεγάλη αλήθεια ή ένα ζευγάρι γιαλιά πρέπει πρώτα να θεωρήσεις ότι θα υπάρξει κάποιο κέρδος από την ανακάλυψη.

Ήταν τέλεια. Πάντα ήταν. Ήθελα να την κρατήσω έτσι, σε αυτή τη μορφή. Να είναι νέα και μεγαλύτερη... κατα κάποιο τρόπο. Φυσικά, δε φάνηκε έτσι σ' αυτήν. Θέλετε να μάθετε γιατί σταμάτησα εκείνο το βράδυ; Δεν ήταν ευγένεια. Απλά έτσι έλεγα στον εαυτό μου. Ήταν η γνώση ότι εκείνο το βράδυ κάτι θα μας έκλεβε... αφήνοντάς κάτι που δεν θα προκαλούσε λύπη σε κείνη, αλλά θα προκαλούσε σε μένα. Έχουμε ελάχιστες στιγμές στη διάθεσή μας να καθορίσουμε τη ζωή μας. Κάποτε μόνο μία. Και μετά τέλος. Για πάντα.

Δε μένει τίποτα να κάνεις ή να πεις εκτός από ότι ο Θεός και το τίποτα έχουν πολλά κοινά. Αυτό που δε ξέρεις, είναι ότι έχεις λάθος.

Rat Race

The road that they walk on is paved in gold
And it's always summer, they'll never get cold
They'll never get hungry
They'll never get old and gray
You can see their shadows
Wandering off somewhere
They won't make it home
But they really don't care They wanted the highway
They're happy there today, today