Ο άνεμος, το ρολόι κι εμείς...

Ο άνεμος έχει μπει επιτέλους μέσα στο ρολόι-

Κάθε λεπτό για τον εαυτό του.

Δεν υπάρχουν πια έξι,

δεν υπάρχουν πια δώδεκα,

είναι τόσο νωρίς όσο είναι αργά.

Η βροχή έχει ξεπλύνει τους αριθμούς.

Τα δέντρα δεν ενδιαφέρονται τι θα συμβεί.

Ο χρόνος μετατράπηκε σε τοπίο

αυτόχειρων φύλλων και στωικών κλαδιών.

Αποχρωματίζεται τόσο γρήγορα όσο χρειάστηκε να χρωματιστεί ;

Ή ίσως αυτά είναι πολλά για να λεχθούν,

με το ρολόι να κολυμπά μέσα στον εαυτό του

και τα λεπτά να έχουν πάρει άδεια θνησιμότητας;

Η θάλασσα δεν έχει καθόλου εικόνα.

Στη θάλασσα τότε: τώρα είναι χρόνος,

Και κάθε θνητή καρδιά είναι ένας ναύτης

Ορκισμένος να εκδικηθεί τον άνεμο,

Να φέρει τη ζωή πίσω στα λεπτά δόντια

Μέσα από τα οποία πρωτοσφύριξε,

Μια ηλίθια περιφρόνησή του, χωρίς να ξέρει γιατί

Στριγγλίζοντας γύρω από το περισπούδαστο ρολόι.

Τώρα δεν υπάρχει ούτε κτύπημα, ούτε φύσημα.

Το πλοίο ηττήθηκε, μαζί με τους άντρες του

Η θάλασσα με το πλοίο, ο άνεμος με τη θάλασσα.

Ο άνεμος επιτέλους μπήκε μέσα στο ρολόι,

Το ρολόι μπήκε επιτέλους μέσα στον άνεμο,

Ο κόσμος βγήκε επιτέλους έξω από τον εαυτό του.

Επιτέλους, εσύ κι εγώ αποκτήσαμε νόημα,

Εσύ μοναδικός επιζών στο χαρτί

Η τόλμη του ανέμου και η φροντίδα του ρολογιού

Γίνονται μια άφωνη γλώσσα

Κι εγώ η ιστορία που αποσιωπείται μέσα-

Υπάρχουν περισσότερα να λεχθούν για μένα;

Λέω περισσότερα από τον αυτοπνιγμένο δισταγμό ;

Αν επαναληφθούν λέξη προς λέξη μετά από μένα,

Το κείμενο δε θα χάσει ούτε ανάσα

Ή ίσως θα σημαίνουν κάτι διαφορετικό ;

Laura Riding

Ο άνθρωπος που τα χείλη του σιωπούν, φλυαρεί με τα ακροδάκτυλα...

Μανχάταν 1909 ( φωτογραφία από wikipedia)

[...] Ο ουρανός μπροστά του έκλινε προς το βαθυκόκκινο και το μενεξεδί. Με μια ορμητική πνοή ο άνεμος σάρωσε τη γέφυρα. Ο Φρόιντ είδε το χαρτί που κρατούσε ο Γιουνγκ ένα δευτερόλεπτο νωρίτερα να πέφτει από το χέρι του. Ένα νέο φύσημα του ανέμου απείλησε να το ρίξει στη θάλασσα. Σηκώθηκε μ' ένα άλμα για να το μαζέψει.

Τα κατάφερε χωρίς δυσκολία, ευχαριστημένος που το σώμα του είχε παραμείνει σβέλτο παρά τις δοκιμασίες.Το βλέμμα του έπεσε στο γράμμα του Γιουνγκ. Διέτρεξε μερικές αράδες χωρίς να νιώθει ιδιαίτερη ντροπή.

      Όπως πάντα, η θάλασσα διαθέτει ένα μεγαλείο και μια απλότητα συμπαντικής φύσεως, που επιβάλλει τη σιωπή. Γιατί τι μπορεί να πει ο άνθρωπος, ιδιαίτερα τη νύχτα, όταν ο ωκεανός είναι μόνος με τον αστερόεντα ουρανό; Ο καθένας κοιτάζει μακριά, αμίλητος, παραιτημένος από κάθε προσωπική δύναμη, ενώ παλιές κουβέντες, παλιές εικόνες περνούν πολυάριθμες από το νου του. Η θάλασσα είναι όπως η μουσική: φέρνει μέσα της και αγγίζει όλα τα όνειρα της ψυχής.

Σε αντίθεση με το Γιουνγκ, ο Φρόιντ αρνιόταν πάντα "να παραιτηθεί από κάθε προσωπική δύναμη", αλλά αυτές οι φράσεις βρήκαν απήχηση μέσα του."Η θάλασσα φέρνει μέσα της όλα τα όνειρα της ψυχής". Έτσι λοιπόν, η ψυχανάλυση, το ασυνείδητο,η ερμηνεία των ονείρων, όλα αυτά δεν ήταν παρά λίγος αφρός μέσα σε ένα σύμπαν για πάντα απροσπέλαστο; Έριξε μια τελευταία ματιά στο γράμμα.

      Η ομορφιά της θάλασσας οφείλεται στο ότι μας αναγκάζει να καταδυθούμε στους γόνιμους βυθούς της ψυχής, όπου ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον εαυτό μας. Για την ώρα είμαστε ακόμα εξαντλημένοι από τη φουρτούνα των τελευταίων ημερών.[...]

Ο τίτλος και το απόσπασμα είναι από το βιβλίο του Luc Bossi 'Ο Φρόιντ στο Μανχάτταν'.

Aποδελτίωση ΧΙ:

 

Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή (Αλκυόνη Παπαδάκη)

"Είναι αυτή η κατάρα που με δέρνει, να διαβάζω ανάποδα τον κόσμο. Να επικεντρώνω την προσοχή μου στα υστερόγραφα. Να μη βάζω κύκλους στα κεφάλαια."

"Σου σερβίρουν σε κονσέρβες αποφάσεις που σε διάλεξες. Ψάχνουν μεθοδικά να σε απελάσουν από τη ψυχή σου."
"Γίνε ότι θέλεις. Ένας ονειροπόλος. Ένας ανέντακτος. Ένας θεατής. Ένας δάσκαλος. Μόνο αυτό, που προσπαθούν με τόσο πείσμα να σε κάμουν μη γίνεις. Ένας χρήσιμος ηλίθιος." 
"Μόνο ποτέ σου μην εμπιστευτείς εκείνους που χαϊδολογούν τα θύματα. Μην αφεθείς στη γενναιοδωρία τους. "

"Τότε τα βλέμματά μας σμίγουν, σ' ένα αντιφέγγισμα μοναξιάς. Τότε εγώ κι ο λύκος νιώθουμε ότι κάτι έχουμε κερδίσει." 
"Γιατί απ' όπου ξεκίνησα έφτανα πάντα σε μια απουσία." 
"Ωστόσο ζούμε σα νομάδες. Με το όνειρο μιας ακαθόριστης επιστροφής."

"Μη ξεχνάς στο φινάλε ότι η τρέλα σου είναι αυστηρά προσωπική."

"Δεν είναι πάντα απαραίτητο να φτάνεις μέχρι τον κρατήρα του ηφαιστείου μόνο και μόνο για να ανάψεις το τσιγάρο σου."  
"Γιατί βάζεις λοφία στις ενέργειές σου;" 




"Η νέα μου κατοικία είναι στις παρυφές του χάους, αλλά έχει θέα την ανατολή."
"Μην απορείς. Δεν είσαι εσύ που δεν τα καταφέρνεις. Έτσι συμβαίνει σε όλους μας. Απλώς εσύ έχασες το καθρεφτάκι που μέσα του καθρέφτιζες όλο τον κόσμο."
"Χίλιες φορές γέρος παρά μπαγιάτικος τρελός."