The fool looks at the finger that points the sky
Η συνομιλία ανύπαρκτη, παγωμένη. Όσο υπήρχε το φαγητό κάτι γινόταν, τώρα τίποτα. Πάντα αυτό συμβαίνει. Όταν έρχεται η ώρα για πιο προσωπική, πιο οικεία συζήτηση, επιβάλλει τη σιωπή στο τραπέζι. Ούτε καν καταλαβαίνει πώς το κάνει. Ασυναίσθητα απέκτησε το χούι και δε μπορεί να το σταματήσει.
Κατα τη διάρκεια της σιωπής ταξιδεύει σε ότι την ενοχλεί. Ο κατάλογος ατέλειωτος όταν θέλει να τρώγεται με τα ρούχα της. Χάνεται στο παρελθόν, παθαίνει κρίσεις πανικού με το παρόν, κριτικάρει τι δε θα καταφέρει στο μέλλον.
Στο τέλος της περιπλάνησης θυμάται που βρίσκεται. Ο σημερινός απέναντι είναι αμήχανος. Κάνει ότι μπορεί για να κρύψει την απορία του. Για να σπάσει τον πάγο κάνει ένα αστείο και αυτός αρπάζει την ευκαιρία να συνεχίσει άλλη μια ανούσια συζήτηση. Όχι, δεν έσπασε ο πάγος, απλά έγινε νερό. Που ξεπλένει, που αποχρωματίζει, που ξενερώνει.
Λένε καληνύχτα και ξέρει ότι μόνο τυχαία θα τον ξαναδεί. Όπως τους προηγούμενους αμήχανους που φρίκαραν και σωστά αποφάσισαν να μη μπλέξουν σε αυτή την κατάσταση. Η ίδια την αποκαλεί ελεγχόμενη κατάθλιψη. Έχει γίνει άσος στο συμπεριφορικό μακιγιάζ, στην εξάντληση και στην υπερκόπωση. Μετατρέπει την μιζέρια σε υπερένταση.
Παραδέχεται ότι δεν της πολυαρέσει εδώ που έμπλεξε αλλά παραδέχεται κι ότι δε θέλει να το σταματήσει. Θέλει να της το σταματήσουν. Να βρεθεί κάποιος να την καταλάβει και να αναλάβει να το σταματήσει. Κι αν την αγαπά, αστειεύτηκε κάποτε η ίδια, να λυθούν δυο προβλήματα με τη μια. Εννοείται, με τους ελάχιστους που δε φρίκαραν, ο πάγος δεν έγινε ποτέ νερό. Βρήκε άλλο τρόπο να τους αποφύγει.
Τους εκτίναξε στο διάστημα σα μικρές κουκίδες, σαν αστεράκια. Για όλο τον κόσμο ο ουρανός είναι ανοικτοσύνη. Γι' αυτήν είναι μάτια που την παρακολουθούν ακατάπαυστα, κουβέρτα που τη σκεπάζει. Όλα τα μάτια που είδε στη ζωή της, μακριά, ψηλά. Και τριγύρω της κανείς.
Πότε ανέβηκαν όλοι εκεί πάνω; Κι αυτή; Τάχα περιμένει τη σκάλα να ανέβει, σίγουρη ότι αυτή δε θάρθει. Χωρίς να επενδύει, χωρίς να ρισκάρει.Προτιμά να στέκεται στη σιγουριά της γης και να μιλά με τ' άστρα ακόμα κι αν ξέρει ότι άστρο δε θα γίνει. Και τρώγεται με τα ρούχα της. Χάνεται κάπου στο παρελθόν, παθαίνει κρίσεις πανικού με το παρόν και κριτικάρει τι δε θα γίνει στο μέλλον.
Κατα τη διάρκεια της σιωπής ταξιδεύει σε ότι την ενοχλεί. Ο κατάλογος ατέλειωτος όταν θέλει να τρώγεται με τα ρούχα της. Χάνεται στο παρελθόν, παθαίνει κρίσεις πανικού με το παρόν, κριτικάρει τι δε θα καταφέρει στο μέλλον.
Στο τέλος της περιπλάνησης θυμάται που βρίσκεται. Ο σημερινός απέναντι είναι αμήχανος. Κάνει ότι μπορεί για να κρύψει την απορία του. Για να σπάσει τον πάγο κάνει ένα αστείο και αυτός αρπάζει την ευκαιρία να συνεχίσει άλλη μια ανούσια συζήτηση. Όχι, δεν έσπασε ο πάγος, απλά έγινε νερό. Που ξεπλένει, που αποχρωματίζει, που ξενερώνει.
Λένε καληνύχτα και ξέρει ότι μόνο τυχαία θα τον ξαναδεί. Όπως τους προηγούμενους αμήχανους που φρίκαραν και σωστά αποφάσισαν να μη μπλέξουν σε αυτή την κατάσταση. Η ίδια την αποκαλεί ελεγχόμενη κατάθλιψη. Έχει γίνει άσος στο συμπεριφορικό μακιγιάζ, στην εξάντληση και στην υπερκόπωση. Μετατρέπει την μιζέρια σε υπερένταση.
Παραδέχεται ότι δεν της πολυαρέσει εδώ που έμπλεξε αλλά παραδέχεται κι ότι δε θέλει να το σταματήσει. Θέλει να της το σταματήσουν. Να βρεθεί κάποιος να την καταλάβει και να αναλάβει να το σταματήσει. Κι αν την αγαπά, αστειεύτηκε κάποτε η ίδια, να λυθούν δυο προβλήματα με τη μια. Εννοείται, με τους ελάχιστους που δε φρίκαραν, ο πάγος δεν έγινε ποτέ νερό. Βρήκε άλλο τρόπο να τους αποφύγει.
Τους εκτίναξε στο διάστημα σα μικρές κουκίδες, σαν αστεράκια. Για όλο τον κόσμο ο ουρανός είναι ανοικτοσύνη. Γι' αυτήν είναι μάτια που την παρακολουθούν ακατάπαυστα, κουβέρτα που τη σκεπάζει. Όλα τα μάτια που είδε στη ζωή της, μακριά, ψηλά. Και τριγύρω της κανείς.
Πότε ανέβηκαν όλοι εκεί πάνω; Κι αυτή; Τάχα περιμένει τη σκάλα να ανέβει, σίγουρη ότι αυτή δε θάρθει. Χωρίς να επενδύει, χωρίς να ρισκάρει.Προτιμά να στέκεται στη σιγουριά της γης και να μιλά με τ' άστρα ακόμα κι αν ξέρει ότι άστρο δε θα γίνει. Και τρώγεται με τα ρούχα της. Χάνεται κάπου στο παρελθόν, παθαίνει κρίσεις πανικού με το παρόν και κριτικάρει τι δε θα γίνει στο μέλλον.
Subscribe to:
Posts (Atom)