"Όλοι στην παραλία κι ο Θεός να μας ελεήσει

Ο ήλιος ψηλά κι εμείς στα χαμηλά να ψηνόμαστε
μαζί με τις μύγες που ήρθαν πριν τον Αύγουστο
να βρουν τη μέλισσα που πήγε για φούντο.
Οι θόρυβοι της μέρας σχεδόν αδιάκριτοι
μέσα από τα φράγματα της υγρασίας.

Ένας τουρίστας απολαμβάνει τους σαράντα βαθμούς.
Κατακόκκινος με άσπρες ρίγες στην κοιλιά
κι ένα άσπρο - από την κρέμα - τρίγωνο στη μύτη.
Δραπετεύει από τα δεσμά του
και φλερτάρει με την ηλίαση στις αμμουδιές του Ομήρου.

Η παραλία, ένα απέραντο βιβλιοπωλείο
με βιβλία που παλεύουν ποιο θα γίνει η νέα σειρά του Μανουσάκη.
Η παραλία, ένα απέραντο τρελοκομείο
με χιπ χοπ ντέφια και μπίρας κέφια.
Η παραλία, μια εναλλακτική πρόταση
με πέντε Ισραηλινούς να ανάβουν αργιλέ.

Όλοι μαζί στο φως και την άμμο
μακριά από το είναι τους
και κοντά στη φύση."

Όποτε πάω στο βιβλιοπωλείο να διαλέξω βιβλίο, ο καλός βιβλιοπώλης μου κάνει κι ένα βιβλίο δώρο. Συνήθως είναι αυτοεκδιδόμενοι ποιητές. Για να μη γίνω κακιά και να βάλω ένα από τα δικά τους ποιήματα (πχ το δίγλωσσο ποιητικό αφιέρωμα στη Νταιάνα) , έγραψα ένα παράδειγμα.

"Οι ιδέες υπάρχουν έξω από τον εαυτό τους. Νομίζω συνδεόμαστε όλοι κάπου σε κάποιο αφηρημένο τόπο. Κάπου ανάμεσα στο εκεί και στο εδώ υπάρχουν οι ιδέες. Και το μυαλό δε μπορεί να φτάσει μέχρι το σημείο που συνδεόμαστε αλλά συνειδητοποιεί αρκετό έδαφος αυτής της περιοχής.

Αν βρίσκονται έξω απ' αυτό, ούτε ξέρουμε ότι υπάρχουν. Έτσι ελπίζουμε ότι θα διευρύνουμε αυτό το συνειδητό μέρος ή ότι οι ιδέες θα μπουν στον εναέριο χώρο μας για να τις καταρρίψουμε και να τις πάρουμε σπίτι. Αυτή είναι όλη η προσπάθεια.

Μερικές φορές μια ιδέα μας βρίσκει ενώ χαλαρώνουμε σε μια καρέκλα. Κάποιες άλλες ενώ στεκόμαστε. Κάποτε βοηθά και η μουσική. Αν πίστευα ότι θα καθόμουν στην ηρεμία και θα κατέβαζα ιδέες θα το έκανα συνέχεια, όμως συχνά δε συμβαίνει αυτό. Δεν υπάρχει μοτίβο ή εξήγηση. Αλλά όταν έρχονται πρέπει να τις γράφω αμέσως. Ξεχνώ τόσα πολλά. Και αν τα ξεχάσω και προσπαθήσω να τα θυμηθώ καταστρέφεται όλη η μέρα μου και νιώθω απαίσια. Φαντάζομαι ότι ήταν από τις καλύτερες ιδέες όλων των εποχών. Και μάλλον δεν ήταν.

David Lynch "

Ταλέντο: η φυσική ικανότητα/χάρισμα που έχει κάποιος να επιτυγχάνει σε κάτι.



Ασχετο:
Ροή δικτυακού τόπου - μετριασμένα/ μη μετριασμένα σχόλια - επεξεργασία αναρτήσεων , τόνοι στα κεφαλαία, ο/η... σιητ χάι και αγνάντευε!

Από μια σελίδα γεμάτη μεταφράσεις

Σιγά πετούν οι αράχνες

ο ήλιος λάμπει
μες τη νερολάκκα...
Κάτι δεν έκανα σωστά
με συγχωρείτε,
η πρώτη μου ζωή
ήταν για πλάκα.
Και τώρα πριν πεθάνω
συνειδητοποιώ,
ότι θα ήθελα
να την πάρω πίσω.
Υπόσχομαι πως διαφορετικά
θα ζω.
Αν θα γυρίσω.
Μα δε θα γυρίσω.

Ποίημα του Ρόμπερτ Ροζχντέστβενσκι, παρμένο από εδώ.

Defeats are monumental

Την πρώτη φορά που ο Κρις είδε το ελάφι, ετοίμασε το όπλο και σημάδεψε. Απέτυχε γιατί το ελάφι ήταν πολύ "φάτσα". 0-1

Πήγε πίσω στο τροχόσπιτο και βρήκε ξανά το ελάφι - αυτή τη φορά στην ετικέτα ενός πιοτού που βρέθηκε τυχαία έξω από την πόρτα του. Το ελάφι πιάνει το κάρμα από τα κέρατα. 0-2

Αντί να κάτσει άμυνα, ο Κρις ξεκινά να βρει τον Κύριο Ελάφι που απέκτησε πλέον προσφώνηση και κεφαλαίο για να του δώσει ένα μήλο . Το ελάφι απαντά με ένα χαρτονόμισμα 50 δολαρίων και προηγείται με 0-3.

Στα αποδυτήρια αναλύεται το σύστημα του "χρήσιμου συγχρονισμού" όπως παρατηρήθηκε σε προηγούμενα ματς -αν και ο Μωρίς μόνο για προπονητής φιλόσοφος της Αλεφάντειου σχολής δεν κάνει- και το ματς ξαναρχίζει...

Το δώρο αυτή τη φορά είναι ένα μεγάλο σακί, η δε εξέλιξη είναι γλίστρημα - πτώση - όπλο μέσα στη λίμνη. Τέταρτο γκόλ; Ή κατα τη διάρκεια αναζήτησης του όπλου στα παγωμένα νερά θα γίνει της Κωνσταντινούπολης;

Στο 90' το ελάφι έχει αρπάξει το δώρο του από τη σακούλα και έχει εξαφανιστεί. Καμία πρόθεση για ρεβάνς. 198 δολάρια στο νερό και 350 στο κατάστημα για μεταγραφή νέου όπλου. Λήξη του ματς.

Πίσω στην κονσόλα αναζητείται το ηθικό δίδαγμα:

be wise there's one out there with a 'tude. He might be armed.

Κάποιες ήττες δεν παλεύονται. Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να τις φιλοσοφήσουμε για λίγο και να τις ξεχάσουμε για πάντα. Lady Blue

Ποιο είναι το μέσα και ποιο το έξω;
Πού είναι η λογική και πού είναι το χάος;
Μέσα στη βάρκα, μέσα στο νερό ή μέσα στον κλιματισμό;

... Η μισή αλήθεια σώζει (η άλλη μισή σκοτώνει)

Disintegration of the persistence of memory

"Στην εποχή που όλα έχουν γίνει και ξεγίνει, υπάρχει ακόμη απάτητο έδαφος. Χώμα που φυτρώνουν πάθη και πατημένες συνήθειες. Η διαφορά είναι πως δύσκολα πια θα τα πιστέψουμε ως διαρκή, ως ανθεκτικά στο χρόνο. Μας έφυγε αυτό το βάρος. Το βάρος μιας απόφασης, μιας επιλογής που θα μας τακτοποιήσει όλη τη ζωή. Το ξέρουμε πια πως ακόμη και το μεγαλείο είναι μεροκάματο. Αύριο θα δουλεύουμε αλλού. Υπέροχο δώρο μας κάνει αυτή η εποχή. Προσπαθεί πονηρά να μας προσπεράσει, πριν προλάβουμε να την καταλάβουμε. Ηδονίζεται από τα θυμωμένα μάτια μας και κρυφογελάει γιατί ξέρει ότι θα περάσει ανάμεσά μας αχάιδευτη και ατουφέκιστη.

Εκτός και αν, για πρώτη φορά στην Ιστορία, μια εποχή ηττηθεί από τους ανθρώπους της. "

Οδυσσέας Ιωάννου, Νοέμβρης 1996 - από το βιβλίο του με τίτλο Κέρματα"